خاطره يك آمریکایی از سه کوهنورد ایرانی

به گزارش خبرآنلاین، Scott Powrie کوهنورد آمريكايي که در مسیر فتح قله برودپیک هیمالیا با آیدین، مجتبی و پویا همراه بوده است، در مورد آنها، سخاوتشان نوشته و گفته که آنها از بهترین آدم‌هایی بودند که او در زندگی اش دیده است. اسکات در وبلاگ شخصی اش چند عکس هم از تيم سه نفره ایران گذاشته و نوشته است: «برای من جالب بود. حتی در طول صعود هم وقتی یکی از دوستان ما پايش از ۶ جا شکسته بود، مجتبی با اینکه خودش خیلی خسته بود بازهم به او کمک کرد که او را پایین بیاورند. حتی بچه‌ها غذاهای ایرانی که با خودشان آورده بودند و برای کل سفرشان بود را با بچه‌ها تقسیم کردن. آنها می‌خواستند نشان بدهند که ایرانی‌ها چقدر مهمان نواز هستند و در نهایت هم پرچم ایران را آن بالا برافراشتند.»

اسکات که از اتفاق به وجود آمده برای سه همسفرش در هیمالیا ناراحت است ادامه مي‌دهد: «کوهنوردان با استعدادی بودند. در ۱۰ ژوئن در اسلام آباد نخستین برخورد من با آنها اتفاق افتاد. آنها برای بالا رفتن مصمم بودند. من حس کردم که تیم ایران نمی‌خواهد صبر کند. این تیم متشکل از مردان خوب، زیبا و متفکر بود. دوستی من با این سه نفر در مکان‌هاي عجیب و غریب و در شرایط عجیب و غریب شکل گرفت. تیم آنها با کیفیت بود. من پشت سر این سه نفر حرکت مي‌کردم.»

اسکات از خاطراتش در طول مسیر حرف مي‌زند و مي‌گوید: «من چند کلمه فارسی هم از آنها یاد گرفتم مثلا اینکه چطور مي‌گویند متشکرم. من مي‌توانم همین چند کلمه را در کالیفرنیا آموزش بدهم. آنها همراه خودشان پنیر ایرانی، گوشت، سبزیجات، ماست، میوه‌هاي خشک و آجیل داشتند. آنها مي‌خواستند ما از غذاهای محلی که همراهشان هست امتحان کنیم. یک چیزی بگویم؟ یکی از کوهنوردان ما دچار حادثه شد و پایش از ۶ جا شکست. مجتبی نزول کرد و با اینکه خسته شده بود به برایان کمک کرد و او را نجات داد. در این دنیا من به اندازه کافی خوش شانس بوده ام که در مکان‌هاي مختلف با آدم‌هاي مختلف زندگی کرده‌ام. برخی‌ها خوب بوده اند و برخی‌ها هم بد. در برخی موارد نادر شما مي‌توانید انسان هایی را ملاقات کنید که در بیرون کشیدن احساسات از دل شما توانایی دارند. مانند یک نور سفید از شادی. تعداد کمی از این افراد خاص روی زمین زندگی مي‌کنند. آیدین،مجتبی و پویا از این مردم نادر بودند. جهان این جوانان را از دست داد و من هم آنها را از دست دادم. آنها دوستان من بودند و من دلتنگ دیدنشان هستم. آنها شخصیت، استعداد و توانایی‌هاي زیادی از کشوری که آمده بودند را نشان دادند.»