کیم جونگ «اون» هم به این رسید!

داریوش احمدیان
مهمترین خبر روزهای اخیر در حوزه بین الملل موضوع پیغام رهبر کره شمالی به مقامات آمریکایی و اعلام آمادگی برای آغاز مذاکرات بود. با آنکه وزیر امور خارجه ایالات متحده معتقد است آنچه رخ خواهد داد «گفتگو» میان دونالد‌ترامپ و کیم جونگ اون است و فعلا از «مذاکره» میان آمریکا و کره شمالی فاصله داریم اما واقعیت آن است که در اغلب موارد «مذاکره‌» از «گفتگو» آغاز می‌شود و نمی‌توان این اقدام رهبران این دو کشور را به دیده یک گفتگوی ساده نگریست.با نگاهی به واکنش‌ها در داخل به این موضوع شاهد دو نگاه به مذاکره قریب الوقوع پیونگ یانگ – واشنگتن هستیم.

نگاهی از سوی تبلیغات رسمی و رسانه‌های متعلق به اردوگاه اصولگرایان که معتقدند رییس جمهور آمریکا عقب نشینی کرده است و توان موشکی و هسته‌ای کره شمالی سبب تغییر موضع‌ترامپ و پذیرش دیدار با کیم جونگ اون شده است. اما نگاه دیگر که به واقعیت هم نزدیک‌تر است به این نکته تاکید دارد که این رهبر کره شمالی است که به میز مذاکره بازگشته و دلیل این موضوع نیز می‌تواند میانجیگری کره جنوبی، وضعیت وخیم اقتصادی کره شمالی و احتمال افزایش تحریم‌ها و تهدیدات رییس جمهور غیرقابل پیش بینی آمریکا باشد.  اینکه با کدام یک از این دو دیدگاه درباره این موضوع  موافقت و همراهی داشته باشیم در این واقعیت تغییری ایجاد نمی‌کند که رهبران دو کشور کره شمالی و آمریکا به سمت و سوی مسیری در حرکت هستند که شعارهای تند و تیز از پشت‌تریبون‌های امن جای خود را به مذاکرات جدی و گفتگوی طرفین برای حل و فصل مسائل اختلافی داده است. 

چه رسیدن به این موضوع را ناشی از تصمیم رهبر کره شمالی به دلیل فشارهای آمریکا و هم پیمانانش بدانیم، چه مذاکره قریب‌الوقوع آمریکا و کره شمالی را نشانگر عقب نشینی سران ایالات متحده بدانیم نمی‌توانیم از این موضوع به سادگی عبور کنیم که رهبر کره شمالی بر خلاف موضع سخت اولیه حالا حداقل در ظاهر به نگاهی دیگر به این موضوع دست یافته است و در پی حل مسئله از طریق مذاکره و «بده – بستان» است. این همان مسیری است که چندی پیش کشورمان نیز آن را برگزید و امروز نیز در برخی پرونده‌های باقی مانده میان ایران و غرب در دو راهی انتخاب میان میز مذاکره و بی توجهی به دیپلماسی قرار گرفته است. این یک واقعیت است که در دنیای امروز کم هزینه‌ترین راه برای دست یافتن به حقوق یک کشور و تثبیت آن، حضور در مذاکرات در صحنه بین الملل و پذیرش قواعد بازی است.

مطلب آخر آن که ایران به مدت قریب به یک دهه تحت انواع فشارهای فزاینده قرار گرفت و سپس مسیری نو را در حوزه سیاست خارجی انتخاب کرد و امروز رهبران کره شمالی نیز در مراحل اولیه تکرار همان رفتار ایران هستند. حال باید منتظر ماند و دید که آیا پایان این مسیر نیز به توافقی «برد – برد» منتهی می‌شود و یا مذاکره‌کنندگان کره شمالی هم مانند تیم مذاکره هسته‌ای گذشته کشورمان مذاکره را با «بیانیه‌خوانی» اشتباه می‌گیرند.