چه كاري‌است آخر؟ بهروز وثوقي در ۸۱ سالگي بيايد ايران؟ بعد از ۴۱ سال بيايد كه فيلم بازي كند؟ برگردد كه فلان روزنامه با دو سطر مطلب، كل ماجرا را ببرد روي هوا؟ عزيز من فلان‌جا و بهمان روزنامه، رك و راست به عالم و آدم و دولت و برجام و همه‌چيز بدوبيراه مي‌گويند، كسي هم نمي‌گويد بالاي چشمشان ابروست. حالا اينها از ورود و بازي بهروز وثوقي مي‌گذرند؟ چرا بيخود و بي‌جهت كسي را سيبل كنيم و به دردسر بيندازيم؟ مگر حبيب خدابيامرز با چراغ سبز مسوولان برنگشت؟ نتيجه‌اش چه شد؟ به سرنوشت فرهاد نگاه كنيد؟

 بگذاريد عزت و ابهت اين يكي لااقل حفظ شود. نگذاريد بهروز هم به اين بازي كشانده شود. ببرندش تلويزيون و مصاحبه‌اش را پخش نكنند تا خوار و خفيف شود. نگذاريد اسم و عكسش را براي همان يك نقش و يك سكانس هم از تبليغات و سردر سينماها حذف كنند. نگذاريد چهار روز ديگر اسم فيلم و سينما و پرده سينما كه مي‌آيد، دايم بغض كند. بهروز وثوقی كه مثل بقيه نيست. يكي بيشتر نيست. مهم‌ترين بازيگر تاريخ سينماي ماست. ده‌ها شاه‌نقش دارد. بگذاريد با سوته‌دلان و داش‌آكل و گوزن‌ها بماند، مي‌خواهد برگردد به ميهنش؟ قدمش روي چشم. سرزمين خودش است. همه از ديدنش خوشحال مي‌شوند. همه. ولي اگر خودش قيد بازي را بزند احتمالا علاقه‌مندان راستينش راضي‌ترند. به هزار دليل. با كمال بدبختي بايد گفت متاسفانه با شرايط امروزين و همچنين مديريت سينماي ايران، وثوقي ۸۱ ساله براي فعاليت در سينماي ايران هيچ شانسي ندارد. اين يك واقعيت تلخ، دلگير و غم‌انگيز است.

آقاي بهروز وثوقي! راست و حسيني ما از خودخواهي‌مان است كه مي‌خواهيم شما برگرديد. آنقدر دوستتان داريم كه مي‌خواهيم باز از نزديك ببينيمتان. مي‌خواهيم همين دور و برِ خودمان باشيد. شما اما بيشتر به خودتان فكر كنيد. به عزت خودتان فكر كنيد. فكر ما نباشيد. ما همانها هستيم كه گاه درباره همكاران شما از بغل دستي‌مان مي‌پرسيم: «عه! مگه زنده بود؟» يا مي‌پرسيم: «عه! مگه ايران بود؟» ما اينطوري هستيم آقا. ما آنها كه دورند را عزيزتر مي‌داريم. اينجا كسي كه بتواند مجوز حضور شما روي پرده را صادر كند وجود ندارد، اما كسي كه بخواهد آزارتان دهد و فراموش‌تان كند تا دلتان بخواهد هست؛ فت و فراوان! از من مي‌پرسيد اصلا برنگرديد آقاي وثوقي.

بهار نیوز