نویسنده‌ها چه می‌توانند بکنند؟!

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در پاسخ به سوالاتی درباره ظرفیت ادبیات برای آگاهی‌بخشی به کودکان درباره شناخت بدن خود برای جلوگیری از اتفاقاتی مانند تجاوز و تعرض به آن‌ها، یادداشتی نوشته است که متن آن در پی می‌آید: «از یک سو با امکاناتی که به طور غیر رسمی در اختیار افراد جامعه و به ویژه کودکان و نوجوانان است، مانند موبایل هوشمند، اینترنت، فیلم‌ها و سریال‌ها و بازی‌های کامپیوتری روبه‌رو هستیم و از سوی دیگر فرهنگ جامعه  همپای این امکانات رشد نیافته، در نتیجه  عدم تعادلی در زمینه اخلاق اجتماعی در جامعه به وجود آمده است.طبیعی است که در چنین شرایطی حوادث ناگواری از جمله سوء استفاده‌های جنسی از کودکان و نوجوانان پیش می‌آید.شگفت آن‌که بعضی از این سوء استفاده‌کنندگان از نزدیک‌ترین افراد خانواده فرد آسیب‌دیده و یا مربیان و سرپرستان آن‌ها هستند، یعنی گویا با دست خود بره را به گرگ بسپاریم.برای آن‌که چنین اتفاقاتی نیفتد، نخست باید آنان که وظیفه نگهداری و مراقبت از کودکان و نوجوانان را برعهده دارند، به مسئولیت خود عمل کنند.به طور کلی کودکان به دلیل آسیب‌پذیر بودن نیاز به مراقبت دارند، این مراقبت از سوی والدین در خانه و بیرون از خانه و در مدرسه به وسیله اولیای مدرسه صورت می‌گیرد. هم والدین و هم اولیای مدرسه هرکدام به سهم خود مسئولیت دارند.

مسئولیت کودکان تا قبل از ورود به مدرسه بر عهده والدین است، اما در داخل مدرسه به عهده اولیای مدرسه است. در این میان گاهی شرایطی پیش می‌آید که والدین به امید نظارت اولیای مدرسه  از مراقبت کودکان غافل می‌شوند و در  این موقعیت‌ اتفاقات ناگوار برای کودکان رخ می‌دهد.مثلا هنگامی که کودک با سرویس(چه سواری و چه ون) به مدرسه می‌رود، والدین با اطمینانی که به مدرسه دارند، خیلی مراقبت نمی‌کنند یا زمانی که بچه از طرف مدرسه به اردو یا مکانی بیرون از مدرسه می‌رود، اطمینان والدین معطوف به مدرسه است. حال آن‌که اولیای مدرسه حداکثر مراقبتی که از دانش‌آموزان می‌کنند، در کلاس و حیاط مدرسه است، آن‌هم از نوع زمین‌ خوردن و دعوا و آسیب زدن بچه‌ها به یکدیگر است.اما  نویسنده‌ها برای رفع این مشکل چه کاری می‌توانند بکنند؟ به گمان من وظیفه اصلی در این میان بر عهده رسانه‌های پرمخاطب مانند تلویزیون و سینما است تا ادبیات. مگر تیراژ کتاب در ایران چند هزار تاست؟ با پنج هزار تیراژ کتاب که‌آن هم معلوم نیست به دست کودکان و نوجوانان برسد، چند دانش‌آموز را می‌توان آگاه کرد؟ معجزه‌ای اتفاق نخواهد افتاد حتی اگر نویسندگان هم به این مسائل  توجه کنند و آن را در آثارشان مطرح کنند. تازه اگر در سانسور گیر نکند با این بهانه که طرح این مسائل در کتاب‌ها حرمت‌شکنی است.به گمان من مادام که چنین وضعیتی در جامعه حکمفرماست، وقوع چنین حوادثی دور از انتظار نیست.»