تدوین فرهنگ اصطلاحات فارسی به انگلیسی

این زبان‌شناس و دانشیار گروه هنرهای نمایشی دانشگاه تهران درباره نگارش این کتاب گفت: این پروژه‌ای است که قصد دارد کتاب‌هایی از ادبیات داستانی را که به زبان انگلیسی ترجمه شده گردآوری کند و از پایگاه داده‌هایی که از این رهگذر ایجاد می‌شود دست به تدوین فرهنگ دوزبانه اصطلاحات فارسی به زبان انگلیسی بزند.او درباره منابع این فرهنگ‌نامه اظهار کرد: فعلا از رمان‌های معروف و پراصطلاحی مانند «دایی‌ جان ناپلئون» شروع کرده‌ایم. اگر امکانات باشد فرهنگ اصطلاحات فارسی به انگلیسی بر اساس این رمان را به مخاطبان ارائه می‌دهیم، زیرا پیکره‌اش آماده است و در حال آماده‌سازی  بقیه پیکره‌ها هستیم؛ نوشته‌های اوایل قرن بیستم مانند صادق هدایت و محمدعلی جمال‌زاده، نوشته‌های نیمه قرن بیستم مانند صادق چوبک و جلال آل احمد و نوشته‌های اواخر  قرن بیستم مانند زویا پیرزاد. گزینشی  برای انتخاب منابع در کار نبوده زیرا تعداد کتاب‌هایی که از فارسی به انگلیسی ترجمه می‌شود، بی‌نهایت نیست. ما هر کتابی که ترجمه درست و مترجم قابل اعتمادی داشته باشد در مجموعه‌مان وارد می‌کنیم.

محمودی بختیاری خاطرنشان کرد: این داده‌ها هنوز آماده فرهنگ شدن نیست و  در حال آماده کردن پیکره آن هستیم. در حال حاضر پیکره چند اثر تمام شده و در این فکر هستیم که  «فرهنگ اصطلاحات دوزبانه دایی‌ جان ناپلئون»  را به عنوان نمونه ارائه کنیم و ببینیم استقبال از آن چگونه است و اگر میسر بود برای بقیه کارها هم انجام دهیم.او درباره ضرورت و اهمیت این‌ کار بیان کرد: اهمیت و ضرورت این کار به خاطر دو موضوع است؛ یکی این‌که نسل جدید ما با اصطلاحاتی که نسل‌های قبل در متون خود به کار می‌بردند  و الان استفاده نمی‌شود آشنا شوند. دیگر این‌که این فرهنگ پیکره‌بنیاد است و می‌گوید این اصطلاح و ترجمه‌اش را از کجا آورده است.  خیلی از فرهنگ‌های ما  این مشکل را داشتند که نمی‌گفتند اصطلاح را از کجا آورده‌اند.  ارزش «فرهنگ فارسی عامیانه» ابوالحسن نجفی به این خاطر است که او هر اصطلاحی که آورده  سندش را هم ذکر کرده و مثالش را هم آورده‌ است، به همین دلیل «فرهنگ فارسی عامیانه» نجفی آن‌قدر درخشان است. اگر  نسل ما بتواند در احترام  به نسل آقای نجفی  فرهنگ دوزبانه‌ای تولید کند، می‌تواند سرش را در قبال زحمتی که بزرگ‌ترها کشیده‌اند بلند کند که این نسل  هم همتی کرده است.

محمودی بختیاری همچنین درباره این‌که تعداد آثار ایرانی که به زبان‌های دیگر ترجمه شده اندک است و چرا نتوانسته‌ایم ادبیات داستانی‌مان را به دیگران معرفی کنیم، گفت: برای این موضوع دو مشکل در کشورمان  وجود دارد؛ یکی مقامات ذی‌صلاح هستند. در کشورهای خارجی مثلا در نروژ ارگان‌هایی برای شناسایی هنریک یوهان ایبسن وجود دارد که از هر تلاشی برای ترجمه کردن آثار او حمایت می‌کنند، اما ما ارگانی نداریم که از شخصیت‌های مهم ادبیات‌مان بویژه ادبیات معاصر حمایت کند. دوم این‌که در سال‌های اخیر  روابط‌مان با کشورهای دیگر محدود شده و بسیاری از آثار ما به دست اهلش نمی‌رسد. قبلا که دانشجویان خارجی بیشتر در ایران تردد می‌کردند بیشتر در معرض این متون بودند اما الان باید از طریق اینترنت و دوست و آشنا کتاب به دست‌شان برسد که این موضوع سرعت کار را پایین می‌آورد. رایزنی‌های فرهنگی ما باید در این زمینه کار می‌کردند که قرائن نشان می‌دهد در این کار قصور کرده‌اند.