همايون شجریان برای پدر مرغ سحر خواند

«هوای گریه» ديشب، از دل سازهای نوازندگان ارکستر مجلسی تهران و با صدای همایون شجریان به گوش رسید. هوای تابستانی اواخر شهریورماه جان می‌دهد برای گوش سپردن ‌به نوای خوش سازهایی که دست‌های هنرمندان، سکوت آن را با همنوازی باشکوه خود می‌شکند. نوازندگان ارکستر مجلسی تهران یکی یکی بر روی صحنه حاضر شدند و با تشویق‌های پیاپی بردیا کیارس و همایون شجریان را به روی صحنه فراخواندند. صدای تشویق‌ها آنی بالا گرفت که از حضور استاد آواز ایران در سالن خبر می‌داد. حاضران در سالن با فریادها و جملات محبت‌آمیز هر یک به گونه‌ای به محمدرضا شجریان ابراز ارادت می‌کردند و شجریان پسر به همراه کیارس از روی سن پایین آمد و با دسته‌گلی به استقبال شجریان پدر رفت. دو هنرمند به روی سن بازگشتند و فضای عادی بر سالن حکم‌فرما شد.

کیارس دستانش را بالا می‌گیرد و نت‌ها را یکی یکی نوازش می‌کند. نغمه‌های دور را به آرامی از دریچه سازها بیرون می‌کشد و با ملودی‌های آشنا به گوش می‌رساند که گویی در عالم دیگری هستی و بدون اینکه مقصد معینی داشته باشی وارد یک دنیای جدید می‌شوی... تصنیف «تو کیستی» با کلامی از فریدون مشیری اولین قطعه کنسرت بود که از آلبوم «باستاره‌ها» انتخاب شده بود و به گونه‌ای شروعی خوب برای کنسرت محسوب می‌شد. «خانه سودا» با کلامی از مولانا دومین تصنیفی بود که نواخته شد و هنرنمایی نوازنده تار را همراه داشت. اما پس از اینکه ساز نی پاشا هنجنی به آرامی به صدا در آمد، سالن بار دیگر غرق در تشویق‌ای مخاطبان شد چرا که قرار بود قطعه معروف «هوای گریه» با کلامی از سیمین بهبهانی اجرا شود.

اینجا رقص آرشه‌ها غوغا کرد و شجریان خواند:

نه بسته‌ام به کس دل... نه بسته کس به من دل... چو تخته پاره بر موج... رها رها رها من.... ز من هر آن که او دور... چو دل به سینه نزدیک... به من هر آن که نزدیک...از او جدا جدا من....

با اجرای این قطعه سالن حال و هوای متفاوت به خود گرفت و مقدمه‌ای شد تا شجریان این بار «افسونگر» را بخواند:
تو که بالا بلند و نازنینی... تو که شیرین‌لب و عشق‌آفرینی...در آن لب‌های افسونگر چه داری...
اما کلامی از سایه با تصنیف «غریبانه» اجرا شد و سپس ارکستر «عشق از کجا» را با کلامی از مولانا نواخت. دیگر نوبت «باستاره‌ها» بودن است؛ همان تصنیفی که شعرش را حسین منزوی سروده است. همان قطعه‌ای که شجریان در آن می‌خواند:
شب که می‌رسد از کناره‌ها... گریه می‌کنم با ستاره‌ها...وای اگر شبی ز آستین جان...بر نیاورم دست چاره‌ها... همچو خامشان بسته‌ام زبان...حرف من بخوان از اشاره‌ها...ما ز اسب و اصل افتاده‌ایم...ما پیاده‌ایم ای سواره‌ها... ای لهیب غم آتشم مزن...خرمنم مسوز از شراره‌ها
«حاصل عمر» رهی معیری، «دفتر دل» و «سکوت» فریدون مشیری مخاطبان را میهمان رقص آرشه‌ها و نواهای خوش می‌کند.

«نسیم وصل» با کلامی از رهی معیری آخرین قطعه این کنسرت بود و تشویق‌های پیاپی مخاطبان مانع ازآن شد که اعضای گروه سالن را ترک کنند. حاضران فریاد می‌زنند: «همایون! مرغ سحر را بخوان»؛ «به یاد استاد مرغ سحر»
شجریان و کیارس به روی صحنه بازگشتند و «مرغ سحر ناله سر کن» به عنوان قطعه بیز برای مخاطبان اجرا شد. پدرام فریوسفی کنسرت‌مایستر اجرا بود و قطعات کنسرت با تنظیم محمدجواد ضرابیان و سینا جهان‌آبادی همراه شد. هنگامی که چهره محمدرضا شجریان روی مانیتورهای سالن نقش می‌بست، تشویق‌ها بالا می‌گرفت. سالن کنسرت مملو از مخاطب بود و نظم سالن رعایت شد.