تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۷/۱۹ ساعت ۱۵:۲۱
کد مطلب : ۱۶۱۸۷۳
پس برای چه مسائلی، انقلاب شد؟
محمد توکلی
دبیرکل مجمع تقریب مذاهب در انتقاد به تصویب لایحه CFT در مجلس گفته است: حامیان FATF و موافقان این لایحه می‌گویند اگر تصویب نمی‌شد و FATF را نپذیریم به ما پول نمی‌دهند. مگر شما برای این مسائل انقلاب کردید؟ حالا چهل سال از آن انقلابی که آیت‌الله اراکی می‌گوید گذشته است. ایشان معتقدند که برای این مسائل (اقتصادی) انقلاب نکرده‌ایم و دلیل انقلاب مسائل دیگری بود، در نتیجه نمی‌باید به دلیل آنکه نقل و انتقال پول به کشور راحت‌تر شود لوایح مرتبط با FATF را پذیرا باشیم.
معنای دیگر سخن این روحانی شناخته‌شده آن است که علت انقلاب۵۷ مسائل اقتصادی نبوده است و به بیان دیگر وضعیت مردم در آن روزگار در حوزه اقتصادی مناسب بوده است. اگر این نگاه را بپذیریم باید از مسائل اقتصادی عبور کنیم و این دلیل را از اهداف و دلایل بروز انقلاب کنار بگذاریم. با چنین فرضی این پرسش به وجود می‌آید که دلیل آن حرکت مردمی در بهمن۵۷ چه بود و با ادبیات آقای اراکی برای چه مسائلی انقلاب کردید؟ با نگاهی به شعارهای آن روزگار می‌توان یکی از مسائلی که برای آن انقلاب شد را رفع استبداد و به وجود آوردن فضایی با آزادی‌های سیاسی و رسانه‌ای دانست.
فضایی که در آن دگراندیشی سیاسی، عقیدتی و فرهنگی با داغ و درفش مواجه نشود و هر فرد و جریانی بتواند آنچه درست می‌پندارد را به مردم عرضه کند. آیا با گذشت چهار دهه می‌توانیم مدعی آن باشیم که در چنین مسیری در حال حرکت هستیم و چنین هدفی را دنبال می‌کنیم؟ اگر بخواهیم با روایت روحانیون و اقشار مذهبی از انقلاب۵۷ هم همدلی نشان داده و با آن همراه شویم موضوع اخلاق از جمله موضوعاتی بود که به عنوان اهداف اصلی انقلاب عنوان می‌شد.
بر اساس چنین نگاهی به انقلاب مردم به دلیل آنکه حاکمان نسبت به شرع و اخلاق بی توجه بودند حرکت عظیمی را برای تغییر ساختار سیاسی وقت آغاز کردند که در نهایت به سرنگونی رژیم سابق منتهی شد. آیا در حوزه اخلاقی پیشرفت ملموس و قابل ذکری داشتیم؟ آیا می‌توان ظاهرگرایی و قشری‌نگری به امر دین را به معنای پیشرفت در این حوزه تلقی کرد؟ !
واقعیت آن است که آنچه در بهمن۵۷ رخ داد برآیندی از اعتراض به همه این مسائل بود؛ از اقتصاد تا سیاست، از نوع روابط خارجی تا اخلاق؛ مردم در آن روزها نسبت به تبعیض‌های اقتصادی اعتراض داشتند و فقر اکثریت و غنای اقلیت را حاصل عملکرد حاکمان وقت می‌دانستند، از بگیر و ببندهای سیاسی خسته شده بودند و از این که می‌دیدند هر حرکت دگراندیشانه با برخورد قهری مواجه می‌شود خشمگین می‌شدند، از مخدوش شدن استقلال ایرانیان در روابط خارجی غرورشان جریحه‌دار شده بود و از کمرنگ شدن اصول اخلاقی در میان حاکمان و به تبع آن جامعه گلایه‌مندی‌های شدیدی داشتند.
آنچه انقلاب۵۷ را پدید آورد برآیندی از همه این موارد بود، با هدف آن که افرادی که جایگزین خواهند شد آن مسیر را طی نکنند و راهی دیگر را برگزینند درباره آنکه کارنامه چهار دهه اخیر چگونه بوده است می‌توان در مجال دیگری بیشتر سخن گفت اما این تصور که این بار از زبان دبیرکل مجمع تقریب مذاهب شنیده شد و چند روز پیش علی اکبر ولایتی با ادبیاتی دیگر گفت و بر این نکته تاکید دارد که مشکلات اقتصادی مردم ارتباطی به اهداف انقلاب ندارد نه تنها راهگشا نیست بلکه سبب افزایش گلایه‌مندی‌های جامعه از مسئولان نیز خواهد شد. اگر آیت‌اله اراکی، علی‌اکبرولایتی و دیگران واقعا معتقدند که مشکلات اقتصادی ارتباطی به اهداف انقلاب ندارد منابع مالی که از دولت می‌گیرند را داوطلبانه قطع کرده و از جیب خودشان خرج ماموریت‌هایشان کنند!
دبیرکل مجمع تقریب مذاهب در انتقاد به تصویب لایحه CFT در مجلس گفته است: حامیان FATF و موافقان این لایحه می‌گویند اگر تصویب نمی‌شد و FATF را نپذیریم به ما پول نمی‌دهند. مگر شما برای این مسائل انقلاب کردید؟ حالا چهل سال از آن انقلابی که آیت‌الله اراکی می‌گوید گذشته است. ایشان معتقدند که برای این مسائل (اقتصادی) انقلاب نکرده‌ایم و دلیل انقلاب مسائل دیگری بود، در نتیجه نمی‌باید به دلیل آنکه نقل و انتقال پول به کشور راحت‌تر شود لوایح مرتبط با FATF را پذیرا باشیم.
معنای دیگر سخن این روحانی شناخته‌شده آن است که علت انقلاب۵۷ مسائل اقتصادی نبوده است و به بیان دیگر وضعیت مردم در آن روزگار در حوزه اقتصادی مناسب بوده است. اگر این نگاه را بپذیریم باید از مسائل اقتصادی عبور کنیم و این دلیل را از اهداف و دلایل بروز انقلاب کنار بگذاریم. با چنین فرضی این پرسش به وجود می‌آید که دلیل آن حرکت مردمی در بهمن۵۷ چه بود و با ادبیات آقای اراکی برای چه مسائلی انقلاب کردید؟ با نگاهی به شعارهای آن روزگار می‌توان یکی از مسائلی که برای آن انقلاب شد را رفع استبداد و به وجود آوردن فضایی با آزادی‌های سیاسی و رسانه‌ای دانست.
فضایی که در آن دگراندیشی سیاسی، عقیدتی و فرهنگی با داغ و درفش مواجه نشود و هر فرد و جریانی بتواند آنچه درست می‌پندارد را به مردم عرضه کند. آیا با گذشت چهار دهه می‌توانیم مدعی آن باشیم که در چنین مسیری در حال حرکت هستیم و چنین هدفی را دنبال می‌کنیم؟ اگر بخواهیم با روایت روحانیون و اقشار مذهبی از انقلاب۵۷ هم همدلی نشان داده و با آن همراه شویم موضوع اخلاق از جمله موضوعاتی بود که به عنوان اهداف اصلی انقلاب عنوان می‌شد.
بر اساس چنین نگاهی به انقلاب مردم به دلیل آنکه حاکمان نسبت به شرع و اخلاق بی توجه بودند حرکت عظیمی را برای تغییر ساختار سیاسی وقت آغاز کردند که در نهایت به سرنگونی رژیم سابق منتهی شد. آیا در حوزه اخلاقی پیشرفت ملموس و قابل ذکری داشتیم؟ آیا می‌توان ظاهرگرایی و قشری‌نگری به امر دین را به معنای پیشرفت در این حوزه تلقی کرد؟ !
واقعیت آن است که آنچه در بهمن۵۷ رخ داد برآیندی از اعتراض به همه این مسائل بود؛ از اقتصاد تا سیاست، از نوع روابط خارجی تا اخلاق؛ مردم در آن روزها نسبت به تبعیض‌های اقتصادی اعتراض داشتند و فقر اکثریت و غنای اقلیت را حاصل عملکرد حاکمان وقت می‌دانستند، از بگیر و ببندهای سیاسی خسته شده بودند و از این که می‌دیدند هر حرکت دگراندیشانه با برخورد قهری مواجه می‌شود خشمگین می‌شدند، از مخدوش شدن استقلال ایرانیان در روابط خارجی غرورشان جریحه‌دار شده بود و از کمرنگ شدن اصول اخلاقی در میان حاکمان و به تبع آن جامعه گلایه‌مندی‌های شدیدی داشتند.
آنچه انقلاب۵۷ را پدید آورد برآیندی از همه این موارد بود، با هدف آن که افرادی که جایگزین خواهند شد آن مسیر را طی نکنند و راهی دیگر را برگزینند درباره آنکه کارنامه چهار دهه اخیر چگونه بوده است می‌توان در مجال دیگری بیشتر سخن گفت اما این تصور که این بار از زبان دبیرکل مجمع تقریب مذاهب شنیده شد و چند روز پیش علی اکبر ولایتی با ادبیاتی دیگر گفت و بر این نکته تاکید دارد که مشکلات اقتصادی مردم ارتباطی به اهداف انقلاب ندارد نه تنها راهگشا نیست بلکه سبب افزایش گلایه‌مندی‌های جامعه از مسئولان نیز خواهد شد. اگر آیت‌اله اراکی، علی‌اکبرولایتی و دیگران واقعا معتقدند که مشکلات اقتصادی ارتباطی به اهداف انقلاب ندارد منابع مالی که از دولت می‌گیرند را داوطلبانه قطع کرده و از جیب خودشان خرج ماموریت‌هایشان کنند!
