نقطه عطف در روابط ایران و آمریکا

 این‌ها سوالاتی است که به دنبال انتشار یادداشت روحانی در روزنامه واشنگتن‌پست مطرح شده است. این شبکه خبری در ادامه گزارش داد: انتخاب اخیر روحانی به عنوان رییس‌جمهور ایران از بسیاری جهات شبیه انتخاب اوباما در سال 2008 است. روحانی از امتیازات سیاسی گسترده‌ای بهره‌مند است که فرصتی برای از سرگیری روابط ایران و آمریکا در اختیارش قرار می‌دهد. روحانی برای این که تندروهای داخلی را آرام نگه دارد باید چیزی را تحقق بخشد: کاهش تحریم‌های جهانی علیه ایران. در غیر این صورت منتقدانش جانی دوباره خواهند گرفت، همان اتفاقی که در سال 2009، هنگامی که تلاش‌های اوباما در زمینه دیپلماسی ایران آمریکا بی‌نتیجه ماند برای رییس‌جمهور آمریکا اتفاق افتاد.

تریتا پارسی، رییس شورای ملی ایرانی - آمریکایی در این باره گفت: اکنون نقش آن‌ها عوض شده است؛ روحانی باید هر چه سریع‌تر به توافقی دست یابد. این اتفاق زمانی می‌افتد که دو طرف سرمایه‌های سیاسی‌ لازم را سرمایه‌گذاری کنند، در غیر این صورت به جایی نخواهند رسید. رسیدن به توافق از نظر سیاسی هزینه‌بردار خواهد بود و منتقدانی در هر دو طرف وجود خواهند داشت به همین دلیل دوز بالایی از اراده سیاسی باید در این روند تزریق شود. الیوت آبرامز، تحلیلگر شورای روابط خارجه آمریکا نیز معتقد است که اوباما نباید در جریان نشست سازمان ملل با روحانی ملاقات کند و دست دادن در راهروها کافی خواهد بود. وی با اشاره به این که قدرت اصلی در ایران در دست رهبري قرار دارد، گفت: آن‌ها همتای هم نیستند و در یک سطح قرار ندارند. آبرامز روحانی را یک متخصص سیاسی ماهر در زمانی که به عنوان مذاکره‌کننده هسته‌یی اصلی ایران از سال 2003 تا 2005 خدمت می‌کرد، دانست.

همچنين دولت اوباما از انتشار یادداشت روحانی در روزنامه واشنگتن پست استقبال کرد. جاش ارنست، سخنگوی کاخ سفید در این باره گفت: حقیقت این است که اعمال در این‌جا عامل تعیین‌کننده خواهند بود. اکنون چند سال است که ایرانیان حاضر نبوده‌اند به وظایف‌شان در برابر جامعه بین‌المللی در زمینه برنامه هسته‌یی‌شان عمل کنند. ارنست در بخش دیگری از اظهاراتش گفت که فعلا برنامه اوباما در نیویورک شامل هیچ‌گونه ملاقاتی با نمایندگان ایرانی نیست. او در پاسخ به این که آیا اوباما به رفع تحریم‌ها علیه ایران تمایل دارد، گفت که این فشارهای اقتصادی بودند که «ایران را به میز مذاکره کشانده‌اند».
تحلیلگران در یک زمینه اتفاق نظر دارند: این که روحانی با انتشار مقاله‌اش در روزنامه واشنگتن‌پست که انعکاس گسترده‌ای داشت یک جنبش رسانه‌یی را آغاز کرده است. روحانی در این یادداشت نوشت که خواستار «یک رویکرد سازنده» بین کشورش و سایر کشورهای جهان از جمله در زمینه برنامه هسته‌یی‌اش است. روحانی نوشت: ما باید با یکدیگر همکاری کنیم تا به رقابت‌های ناسالم و مداخلاتی که به خشونت‌ها دامن می‌زنند و ما از یکدیگر دور کنند، پایان دهیم. پارسی تاکنون به خاطر ندارد که یک رییس‌جمهور ایرانی برای واشنگتن‌پست یادداشتی فرستاده باشد،‌ زیرا «با انتقاداتی در داخل روبه‌رو می‌شد».
آبرامز نیز گفت: یک اقدام دیپلماتیک شدید آغاز شده است و سوال اصلی این است که این اقدام تا چه حد واقعی است.