در آن دوران هدف تنها زودتر رسیدن به ماه برای نشان دادن برتری فناوری و قدرت‌نمایی بود اما در مسابقه کنونی هدف کاملا متفاوت و جنبه بهره‌برداری از امکانات ماه و ایجاد قلمرو مستعمراتی است. به همین دلیل اینک این سوال پیش می آید که آیا هیچ کشوری حق دارد در ماه برای خود قلمرویی تعیین کند و از منابع ماه چون آب و معادن آن استفاده کند؟ برای جلوگیری از سوء استفاده صاحبان قدرت‌های فضایی، در دهه 1990 از سوی سازمان ملل «پیمان‌نامه ماه» ارائه شد، اما هیچ یک از سران قدرت‌های فضایی تاکنون آن را امضا نکرده‌اند.در حالی که طبق بند 6 «معاهده فضای خارجی» کلیه فعالیت‌های غیردولتی در فضای ماورای جو شامل ماه و دیگر اجرام فضایی ملزم به کسب مجوز از کمیته‌های مرتبط با عهدنامه بوده و باید تحت نظارت آنها انجام شوند. اما جالب است بدانید که در آمریکا یک شرکت تحت عنوان «موسسه مستعمرات فضایی» به ثبت رسیده که هدف خود را کمک به بخش خصوصی برای سفر به سیارات دیگر قرار داده است. این شرکت به دنبال آن است که قوانینی را به ثبت برساند که بر اساس آنها بتوان مستعمره‌نشین‌های فضایی ایجاد کرد و این مستعمره‌نشین‌ها اجازه داشته باشند ماه را قطعه‌بندی کرده و به مهاجرین‌ بفروشند!

برخی کارشناسان عقیده دارند معاهده‌های «دریاهای آزاد» و «قطب جنوب» را می‌توان سرلوحه کار بهره وری از ماه قرار گیرد و گرنه درگیری‌ها و جنگ‌های زمینی به فضا کشیده خواهد شد. براساس این معاهده،‌ قاره جنوبگان به عنوان ذخیره‌گاه علمی بین‌المللی شناخته می‌شود و هرگونه فعالیت نظامی یا معدن‌کاوی در آنجا ممنوع است.به هر حال آنچه مسلم است در دهه پیش رو مسابقه جدیدی بین کشورهای مختلف برای ایجاد سکونت‌گاه‌هایی بر روی ماه و بهره‌برداری از منابع و امکانات آن بوجود خواهد آمد. سابقه کشورهای دارای قدرت نشان می‌دهد که قوانین و مقررات نخواهد توانست آنها را از رسیدن به اهداف شان بازدارد و باید منتظر خلاف‌های علنی و غیرعلنی آنها در ماه باشیم.

بهار نیوز