سمیرا برادری تهیه‌کننده فیلم سینمایی «درساژ» در گفت‌وگویی  با ایسنا درباره علت شروع تبلیغات شهری این اثر با وجود آن که هنوز در سینماها روی پرده نرفته است، توضیح داد: ما بر اساس زمان‌بندی دقیق و قطعی‌ای که از طرف پخش به ما گفته شده بود، تبلیغاتمان را آغاز کردیم. در واقع یک آژانس تبلیغاتی حرفه‌ای در کنار این کار وجود دارد اما متاسفانه زمان اکران به تعویق افتاد و این مشکل را به وجود آورد. در واقع شرایطی ایجاد شد تا تبلیغات کالایی در سطح شهر پخش شود که هنوز ارائه نشده.او با اشاره به امکانات تبلیغاتی که برای این اثر در نظر گرفته شده، بیان کرد: امکانات تبلیغاتی و هزینه برای آثار سینمایی با توجه به شرایط اقتصادی کنونی بسیار دشوار است و همیشه برای همه فیلم‌های اجتماعی وجود ندارد. بخصوص که این فیلم از رانتی بهره نمی‌برد و کاملا مستقل است، خوشبختانه این فیلم، چنین شانسی را داشته و تلاش کرده به مخاطب احترام بیشتری بگذارد اما حالا چه کسی پاسخگوی ضرری است که به ما خورده است؟ اگر ما از زمان اکران فیلم مطمئن نبودیم قطعاً تبلیغات را آغاز نمی‌کردیم ما بر اساس زمان قطعی که به ما اعلام شده بود تبلیغات و برنامه‌ریزی‌های‌مان را آغاز کردیم. افتتاحیه این اثر برگزار شد، مدت زمان زیادی هم روی کمپین این اثر کار شد و کنداکتور مشخصی برای آن داشتیم. متاسفانه به طور مشخص هیچ کسی مسئولیت آن را به عهده نمی‌گیرد.

این تهیه کننده درباره علت به تعویق افتادن اکران این اثر هم توضیح داد: از طرف شورای عالی اکران به ما گفته‌اند، فیلم کمدی‌ای که قبل از ما روی پرده قرار داشته، هنوز در حال فروش است و از کف فروش نیفتاده به همین علت نمایش آن ادامه پیدا کرده است. «درساژ» قرار بود چهارشنبه ۱۲دی‌ماه جایگزین فیلم سینمایی «میلیونرمیامی» در گروه زندگی شود. با وجود آنکه من ارادت خاصی به آقای احمدی به عنوان کارگردان این اثر دارم و از فروش این فیلم بسیار خوشحالم،  اما باید عدالت و قانونی هم وجود داشته باشد و همانطور که از آن آثار حمایت می‌شود تا بتواند اکرانش را ادامه دهد، برای حمایت از قراردادی که با فیلم ما هم بسته شده باید قانونی وجود داشته باشد.وی افزود: این اثر درنهایت قرار شد با یک هفته تاخیر، ۱۹ دی‌ماه روی پرده برود و واقعا نمی‌دانیم در این فرصت محدود که تا شروع جشنواره فجر باقی مانده است، چه بلایی بر سر فیلم ما خواهد آمد. موضوع دیگری که به آن فکر کردیم انصراف از اکران بود، اما هنوز به قطعیت نرسیده‌ایم زیرا اگر انصراف دهیم، مشخص نیست که آیا اتفاق بهتری برای ما رخ خواهد داد یا خیر. ما هزینه زیادی را برای تبلیغات اختصاص داده‌ایم و آسیبی که از اکران نشدن آن خواهیم خورد ممکن است از اکران شدن فیلم هم بیشتر باشد.

برادری با بیان اینکه تبلیغات زودهنگام باعث سردرگمی مخاطبان شده است، عنوان کرد: این سردرگمی برای ما هم به عنوان صاحبان آثار به وجود آمده. در واقع سیستم پخش سینمایی ما با توجه به استراتژی که نسبت به فیلم‌های کمدی پیش گرفته باعث به وجودآمدن یک چرخه معیوب شده است و سینمای اجتماعی یا غیرکمدی را به حاشیه کشانده. در این میان، هم سرمایه گذار دلسرد می‌شود و هم مخاطبانی که به دنبال محتوای دیگری در سینما می‌گردند.این تهیه کننده ادامه داد: به نظر می‌رسد این فرایند در درازمدت باعث آسیب دیدن به سینما می‌شود. بدنه سینما با شرایطی که به وجود آورده است به نوعی فرهنگ‌سازی دست زده که سلیقه مخاطب سینما را به سمت فیلم‌های کمدی برده است. البته من مخالف ساخت و نمایش چنین آثاری در سینما نیستم چرا که مخاطب در زیر فشارهای اجتماعی نیاز به دیدن این آثار هم دارد. با این حال طبیعتاً سینمای اندیشمند، کمترین درخواستش این است که به درستی و عدالت با همه آثار برخورد شود و  مسئولیت‌پذیری مدیران نسبت به این آثار، اهمیت دادن به سینمایی است که پس از گذر زمان در تاریخ سینما ماندگار خواهند شد.

او درباره موضوع این فیلم هم گفت: مخاطب این اثر علاوه برآنکه والدین‌ ونوجوانان، همه اقشار هستند. طبق صحبت‌هایی که با جامعه شناسان داشتیم آنها بیان می‌کردند، طلاق و دیگر موضوعاتی که در فیلم‌های ایرانی به اسم مساله اجتماعی به آن پرداخته می‌شود، در حقیقت آسیب اجتماعی نیستند، بلکه فاصله بین نسلی بعد از مهاجرت مهمترین آسیب اجتماعی به شمار می‌آید. اصولاً سینمای ما نسبت به پرداختن به موضوعات اجتماعی بسیار محدود و ضعیف رفتار می‌کند.سمیرا برادری در پایان گفت: متاسفانه در شرایط فعلی بدنه نحیف سینمای اجتماعی زیر بار سینمای کمدی له می‌شود و به همین شکل ذائقه مخاطب هم تغییر می‌کند. در این شرایط قطعا در چند سال آینده ما با فیلمسازانی در این عرصه روبرو می‌شویم که انگیزه خود را از دست داده‌اند. فکر می‌کنم با این وضعیت حتی فیلمسازان اول هم دیگر رغبتی برای ساخت آثار اجتماعی ندارند. در این چرخه معیوب که فقط گیشه و سالن‌های سینمایی در اختیار آثار کمدی است، قطعا جایی برای فیلم‌هایی از جنس «درساژ» که دغدغه نسل جدید جامعه را دارد باقی نمی‌ماند. توقع من به عنوان یک فیلمساز، توجه و دقت نظر بیشتر مسئولین به فیلم‌های اجتماعی است و فراهم کردن شرایط درست برای اکران چنین آثاری. فیلمی که در بیشتر جشنواره‌های خارجی دیده شده و مورد توجه قرار گرفته است چطور در داخل کشور باید تا این حد مورد بی مهری قرار بگیرد؟

بهار نیوز