اعتماد به هلال احمر را تضعیف نکنیم. کمک‌های پراکنده و پول جمع کردن با شماره حساب‌های مختلف، درمان این وضع نیست. کار بزرگ را همین نهادها – هر چقدر شما فکر می‌کنید ناکارآمد یا کارآمد – باید انجام دهند. اطلاع‌رسانی را به حداکثر برسانیم. نیمی از ایرانیان از شبکه تلگرام استفاده می‌کنند. این شبکه را در خدمت اطلاع‌رسانی سیل قرار دهیم.

منطقه‌های پرخطر را ترک کنیم. اگر در زمینی زندگی یا کشت و زرع می‌کنید که در حاشیه رودخانه است یا آن را از بستر و حریم رودخانه استحصال کرده و تغییر کاربری داده‌اید، بیشترین خطر متوجه شماست.

کمک‌ها را به حساب‌های هلال احمر واریز کنیم. (باور کنید تا خودم در حد توان واریز نکردم، دست به نوشتن نبردم.)

راهنماهای مقابله با سیل و نجات از سیل را در اینترنت جست‌وجو کنیم. اگر برای مقابله با سیل آموزش ندیده‌ایم، آموزش‌های اولیه را در اینترنت جست‌وجو کنیم.

اطلاع‌رسانی به مردم خوزستان، لرستان، فارس، کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان را که در اطلاعیه‌های هواشناسی در خصوص وقوع سیل در آنها هشدار داده شده است، جدی بگیریم.

سیل دیر یا زود، با همه مصائبش و البته با همه خوبی‌هایش برای محیط زیست، فروکش می‌کند. این چرخه‌ای است که شاید میلیون‌ها سال تداوم داشته است. مهم این است که مطالبه ما برای بهبود حکمرانی، تجهیز نظام مدیریت بحران، سیستم‌های هشدار سیل، تجهیز هواشناسی کشور، تکمیل کادرهای آموزش‌دیده مدیریت بحران، تجهیز ناوگان هلی‌کوپتری امداد، شفافیت در بودجه‌های مدیریت بحران، امداد و نجات و جابه‌جایی اولویت‌های کشور به سمت اولویت‌های مهم و معنادار برای زندگی مردم فروکش نکند. پیشنهاد من برای پیگیری این مطالبه، کماکان گماشتن هیأتی متخصص و بی‌طرف برای تدوین «#گزارش_ملی_سیل_گلستان_و_مازندران» است. همه چیز باید روشن شود.