تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۶/۰۳ ساعت ۱۸:۳۹
کد مطلب : ۱۸۶۰۸۰
زنان واقعا به استادیوم می‌روند یا بازهم گزینشی؟
گروه ورزشی: شهرزاد همتی در سایت امتداد نوشت: مطابق آنچه در خبرهای رسمی منتشر شده، 18 مهرماه، آغاز حضور زنان در ورزشگاه آزادی خواهد بود. دیدار تیم های ملی فوتبال ایران و کامبوج در چارچوب مسابقات انتخابی جام جهانی ١٨ مهرماه در ورزشگاه آزادی برگزار می شود.
به گفته جمشید تقی زاده معاون امور مجلس ، حقوقی و هماهنگی امور استان‌های وزارت ورزش و جوانان برای این دیدار و دیدارهای ملی بعد از آن، حضور بانوان بلامانع است. وی در نشست خبری خود که امروز برگزار شد، گفت: فعلا مشکل قانونی در مورد حضور بانوان در ورزشگاه ها نداریم. حتی حکم شده زیرساخت های لازم فراهم شود که در اکثر ورزشگاه ها فراهم شده است. فعلا در ورزشگاه های سرپوشیده مشکلی از این حیث نیست. در مورد ورزشگاه آزادی هم قرار بر این شده بانوان برای دیدارهای تیم ملی منعی بابت حضور نداشته باشند. اولین حضور آنها ١٨ مهر ماه خواهد بود.در این دو روز دیدار دو تیم ایران و کامبوج برگزار می شود.
جملات بالا برای بخشی از زنان معنای زیادی دارد. مثلا برای دختران منسوب به دختران ریش‌دار که با لباس مبدل داخل ورزشگاه می‌شدند و هفته پیش طعم بازداشت را چشیدند و با وثیقه آزاد شدند. من نمی‌دانم آنها با شنیدن این خبر خوشحال شده‌اند یا مدتی می‌شود که لبخند روی لبانشان ماسیده است. نمی‌دانم برای فعالان حوزه زنانی که در سال گذشته بارها از جلوی ورزشگاه آزادی به بازداشتگاه وزرا برده شده‌اند، طعم این خبر طعم پیروزی است یا آنها هم نمی‌دانند باید نسبت به این خبر چه واکنشی داشته باشند.
این دعوت رسمی از سوی معاون حقوقی امور مجلس معنای متفاوتی می‌تواند برای همه زنانی ایجاد کند که این مدت هشتگ ساختند، ریش گذاشتند، مقابل استادیوم رفتند و صدای مواج داخل استادیوم را از پشت دیوارهای سفیدش گوش دادند. زنانی که زیر بار ورود گزینشی به ورزشگاه نرفتند، حاضر نشدند پرچم کشور دیگر را به دوش بگیرند و وارد ورزشگاه شوند. آنها به دنبال جعل هویت نبودند و می‌خواستند خود واقعی‌شان را اثبات کنند. هنوز خبری از بازی‌های حساس و حتی بازی‌های داخلی نیست. چراغ سبز نشان داده شده به زنان، فقط و فقط به خاطر تهدید فیفا به محرومیت فوتبال ایران است. آنها فعلا اجازه داده‌اند ما زنان برای دیدار تیم‌های ملی ایران و کامبوج به استادیوم آزادی برویم.
این بار شاید گزینشی در کار نباشد،شاید قرار نباشد از روی مونیتور فوتبال ببینیم، شاید اجازه دهند وقتی پروژکتورهای ورزشگاه روشن می‌شود و نورش روی چمن‌های سبزآزادی پخش می‌شود، وقتی ورودی‌ها را رد می‌کنیم و صدای مواج استادیوم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود چشمانمان را روی آن زمین مستطیل سبز رنگ باز کنیم و به همه آدم‌ها سرود بخوانیم. اما همه این‌ها هنوز که هنوز است احتمال است. مشخص نیست آیا قرار است اینبار زنان واقعا وارد ورزشگاه شوند یا چند سکوی مشخص برای زنان گزینش شده در نظر گرفته شده؟
هنوز اطلاعات بیشتری درباره این اتفاق منتشر نشده. برای همین اجازه دهید هنوز به این خبر با دیده تردید نگاه کنیم. اجازه دهید این بار بازی نخوریم و تا زمان فروش بلیط منتر بمانیم تا لبخندهای پیروزی روی لب‌هایمان وا نرود و پرچم‌های کوچکی که برای بردن به استادیوم می‌خریم، روی چمن‌های کنار استادیوم جا نماند.
به گفته جمشید تقی زاده معاون امور مجلس ، حقوقی و هماهنگی امور استان‌های وزارت ورزش و جوانان برای این دیدار و دیدارهای ملی بعد از آن، حضور بانوان بلامانع است. وی در نشست خبری خود که امروز برگزار شد، گفت: فعلا مشکل قانونی در مورد حضور بانوان در ورزشگاه ها نداریم. حتی حکم شده زیرساخت های لازم فراهم شود که در اکثر ورزشگاه ها فراهم شده است. فعلا در ورزشگاه های سرپوشیده مشکلی از این حیث نیست. در مورد ورزشگاه آزادی هم قرار بر این شده بانوان برای دیدارهای تیم ملی منعی بابت حضور نداشته باشند. اولین حضور آنها ١٨ مهر ماه خواهد بود.در این دو روز دیدار دو تیم ایران و کامبوج برگزار می شود.
جملات بالا برای بخشی از زنان معنای زیادی دارد. مثلا برای دختران منسوب به دختران ریش‌دار که با لباس مبدل داخل ورزشگاه می‌شدند و هفته پیش طعم بازداشت را چشیدند و با وثیقه آزاد شدند. من نمی‌دانم آنها با شنیدن این خبر خوشحال شده‌اند یا مدتی می‌شود که لبخند روی لبانشان ماسیده است. نمی‌دانم برای فعالان حوزه زنانی که در سال گذشته بارها از جلوی ورزشگاه آزادی به بازداشتگاه وزرا برده شده‌اند، طعم این خبر طعم پیروزی است یا آنها هم نمی‌دانند باید نسبت به این خبر چه واکنشی داشته باشند.
این دعوت رسمی از سوی معاون حقوقی امور مجلس معنای متفاوتی می‌تواند برای همه زنانی ایجاد کند که این مدت هشتگ ساختند، ریش گذاشتند، مقابل استادیوم رفتند و صدای مواج داخل استادیوم را از پشت دیوارهای سفیدش گوش دادند. زنانی که زیر بار ورود گزینشی به ورزشگاه نرفتند، حاضر نشدند پرچم کشور دیگر را به دوش بگیرند و وارد ورزشگاه شوند. آنها به دنبال جعل هویت نبودند و می‌خواستند خود واقعی‌شان را اثبات کنند. هنوز خبری از بازی‌های حساس و حتی بازی‌های داخلی نیست. چراغ سبز نشان داده شده به زنان، فقط و فقط به خاطر تهدید فیفا به محرومیت فوتبال ایران است. آنها فعلا اجازه داده‌اند ما زنان برای دیدار تیم‌های ملی ایران و کامبوج به استادیوم آزادی برویم.
این بار شاید گزینشی در کار نباشد،شاید قرار نباشد از روی مونیتور فوتبال ببینیم، شاید اجازه دهند وقتی پروژکتورهای ورزشگاه روشن می‌شود و نورش روی چمن‌های سبزآزادی پخش می‌شود، وقتی ورودی‌ها را رد می‌کنیم و صدای مواج استادیوم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود چشمانمان را روی آن زمین مستطیل سبز رنگ باز کنیم و به همه آدم‌ها سرود بخوانیم. اما همه این‌ها هنوز که هنوز است احتمال است. مشخص نیست آیا قرار است اینبار زنان واقعا وارد ورزشگاه شوند یا چند سکوی مشخص برای زنان گزینش شده در نظر گرفته شده؟
هنوز اطلاعات بیشتری درباره این اتفاق منتشر نشده. برای همین اجازه دهید هنوز به این خبر با دیده تردید نگاه کنیم. اجازه دهید این بار بازی نخوریم و تا زمان فروش بلیط منتر بمانیم تا لبخندهای پیروزی روی لب‌هایمان وا نرود و پرچم‌های کوچکی که برای بردن به استادیوم می‌خریم، روی چمن‌های کنار استادیوم جا نماند.
