چرا سه فیلم کودک را همزمان اکران کردید؟

این تهیه‌کننده معتقد است: «هرچند سهم شورای صنفی نمایش در این قصور و جفا در حق سینمای کودک و نوجوان بیش از دیگران است، اما نباید نقش سازمان سینمایی و مدیران سینمایی را که وظیفه نظارتی در این بین دارند را نادیده بگیریم.»متن کامل یادداشت حامد جعفری به شرح ذیل است:«آخرین ساعات 22 بهمن 96 از تلخ‌ترین شبها برای همه اعضای خانواده هنرپویا بود، زمانی که رسول صدرعاملی و محمدرضا فروتن، داوران جشنواره فیلم فجر در برنامه هفت، به صراحت اعلام کردند که «فیلشاه» را اصلا ندیده‌اند، چه برسد به اینکه بخواهند آن را مورد داوری قرار دهند و به این ترتیب امکان رقابت که حق قانونی «فیلشاه» بود، از این فیلم سلب شد تا برای اولین بار در تاریخ جشنواره فجر، فیلمی در بخش سودای سیمرغ حضور داشته باشد، اما به عمد و کاملا غیرقانونی کنار گذاشته شود.

آن روز سوال مهمی ذهن ما را درگیرکرده بود: چرا برخی مدیران سینمایی موفقیت «فیلشاه» را نمی‌خواستند؟ اگر قرار بود این فیلم کودک نادیده گرفته شود، پس چرا دبیر جشنواره اصرار به حضور «فیلشاه» درجشنواره فجر داشت؟ چرا خودشان «فیلشاه» را در بخش مسابقه قرار دادند، ولی بعد از آن تلاش کردند که نه در جشنواره به درستی نمایش داده شود و نه توسط هیئت داوران دیده شود؟ چرا با انیمیشنی که برای سینمای ایران از لحاظ فنی دستاوردی بزرگ به حساب می‎آمد و بعدها در گیشه لقب پرفروش ترین و پرمخاطب‌ترین انیمیشن و فیلم کودک سال سینما را از آن خود کرد، اینگونه رفتارکردند؟حالا این روزها خبر اکران همزمان 3 فیلم کودک و نوجوان (بنیامین ، تورنادو و منطقه پرواز ممنوع) درسینماها برایمان یادآور همان رفتاری است که برخی از مدیران و اهالی سینما با «فیلشاه» داشتند.

همان سنگهایی که برخی مدیران سینمایی با سوء استفاده از سمت‌هایشان بر سر راه موفقیت ما در اکران قرار می‌دادند، بر سر راه 3 فیلمی قرارگرفته که اگر در رقابتی ناجوانمردانه واردشان نمی‌کردند، فارغ از محتوایشان می‌توانستند فروش بهتری در گیشه داشته باشند. هرچند سهم شورای صنفی نمایش در این قصور و جفا در حق سینمای کودک و نوجوان بیش از دیگران است اما نباید نقش سازمان سینمایی و مدیران سینمایی را که وظیفه نظارتی در این بین دارند را نادیده بگیریم.سینمای مهم و استراتژیک کودک نیازمند تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات درست و اساسی است و نمی‌توان فقط با شعار حمایت و اقدامات نمایشی کمکی به آن کرد. سینمای کودک نیازمند حامیان جدی و دلسوز بیشتری در بدنه مدیریتی و صنفی سینما است. نیاز به وجود دفتر پخش تخصصی، سرگروه سینمایی مستقل و حضور یک نماینده ویژه در شورای صنفی نمایش برای سینمای کودک و نوجوان حالا بیشتر از قبل احساس می‌شود. نیازی که پاسخ شفاف مدیران سینمایی به آن نشان می‌دهد که آیا واقعا می‌خواهند سینمای کودک و نوجوان در کشور قوت بگیرد یا نه؟ آیا اصلا برای سالم سازی محتوا و تسهیل حضور خانواده‌ها و کودکانشان در سینما اهمیتی قائل هستند یا خیر؟»