سرباز کرونا نباشیم!

«کرونا، همانند سایر ویروس‌ها، برای فعال بودن، نیاز به بدن میزبان دارد. این ویروس بیرون از بدن انسان، بعد از مدتی - بسته به شرایط و دما - از بین می‌رود ولی وقتی وارد بدن می‌شود، فعالیت خود را آغاز می‌کند: هم فرد میزبان را بیمار می‌کند و هم او را تبدیل به یک "ناقل" می‌کند. بنابر این تنها وسیله فعالیت و انتقال ویروس کرونا "ما انسان‌ها" هستیم. اگر ما به مدت فقط ۲ هفته تمام تماس‌ها و ارتباطات انسانی را قطع کنیم و در خانه بمانیم، اتفاقی که می‌افتد، این است:
ویروس‌های پراکنده در بیرون بدن، از بین می‌روند.
تکلیف ویروس‌های موجود در بدن انسان‌ها تعیین می‌شود: عده بسیاری بر ویروس غلبه می‌کنند و اندکی نیز با هزار تاسف جان خود را از دست می‌دهند.
چون ویروس از انسان به انسان منتقل می‌شود، در مدت قطع ارتباطات انسانی، فرد جدیدی کرونا نمی‌گیرد یا امکان ابتلا به حداقل می‌رسد.
با کاهش مبتلایان جدید، فشار بر کادرهای و امکانات درمانی کم می‌شود و در نتیجه تعداد بیشتری از بیماران موجود بهبود پیدا می‌کنند.
کسانی که بدون اضطرار (دقت کنید: اضطرار و نه فقط نیاز) از خانه خارج می شوند، سربازان بی جیره و مواجب کرونا هستند که مرتکب چند جنایت ضدبشری می شوند:
خودشان را در معرض بیماری قرار می دهند.
دیگران را آلوده می کنند و قاتل شان می شوند.
فشار بر کادر درمانی و تجهیزات محدود را مضاعف می کنند؛ هم جان کادرهای درمانی را به خطر بیشتری می اندازند و هم به بیماران موجود جفا می کنند.
ما - دقیقاً همه ما هشتاد و چند میلیون ایرانی - دو راه بیشتر نداریم:
۱- دست کم دو هفته در خانه بمانیم و بیرون نرویم. (مخصوصا دور دید و بازدیدهای عید را خط بکشیم ) و به کار کرونا پایان دهیم.
۲- بی اعتنا باشیم و با این توهم که "من نمی گیرم" از خانه بیرون برویم، فاجعه ابتلای میلیونی را رقم بزنیم، ساختار پزشکی را فرسوده و منهدم کنیم و خودمان و عزیزان مان مبتلا شویم یا حتی بمیریم.
کرونا، داروی قطعی دارد: "ماندن در خانه" دست کم به مدت ۱۴ روز و عنداللزوم تمدید قرنطینه و سپس، به لطف خدا، رهایی و کشیدن یک نفس راحت و جشن عمومی.
سرباز کرونا نباشیم.»