با وضعیت کنونی اصلاح‌طلبان اگر این امر شدنی نباشد، کار بسیار سختی است. مهم‌تر اینکه چه کسی می‌تواند این شوک را به پیکره سیاست داخلی ازجمله به طیف اصلاح‌طلبان وارد کند؛ آن‌هم اصلاح‌طلبانی که منفک از سیاست داخلی نیستند. شاید از این منظر انتقادات کرباسچی به سیدمحمد خاتمی تأمل‌برانگیز باشد که بتوان آن را نمونه‌ای از این شوک‌دهی ارزیابی کرد؛ اما با واکنش‌هایی که کرباسچی با آن روبه‌رو شد، معلوم شد که او به هر دلیلی نمی‌تواند مرجع این شوک باشد؛ به‌ویژه اینکه مشکل چهره‌های سیاسی ایران را در این ببینیم که آنان بیش از آنکه شور سیاست داشته باشند، در خدمت سیاست‌اند.

به معنای دیگر آنان در استخدام سیاست‌اند و برای سیاست‌ورزی ثبت‌نام کرده‌اند. مانند کارمندان مؤسسات تجاری که در استخدام یک مؤسسه‌اند و باید همسو و هم‌ارز سیاست‌های این مؤسسات تجاری گام بردارند و قدرت عمل‌ورزی‌شان در حیطه معینی، تعین یافته ‌ و به تصرف نهادهای رسمی درآمده است و ازاین‌رو آنان سازگار و همسو با این نهادها دست به عمل می‌زنند. شاید برای چهره‌های کنونی سیاسی بحث از «اراده آزاد» معنای کاربردی‌ و واقعی نداشته باشد و بیش از هر چیز خودِ این چهره‌ها هستند که با هرگونه سیاست‌ورزی به شیوه آزاد مخالف‌اند؛ اما وضعیت کنونی بی‌اعتنا به خواسته و میل آنان پیش می‌رود و اگر چهره‌های سیاسی از وضعیت استخدامی خارج نشده و ابتکار عمل را به دست نگیرند، آهسته و پیوسته در مؤسسه بزرگ سیاست بازنشسته خواهند شد. بازنشستگان از توان تهی‌اند و کاری جز خاطره‌نویسی ندارند. از سوی دیگر با انتقاداتی از جنس سخنان کرباسچی و دیگر اصلاح‌طلبان به خاتمی نمی‌توان سیاست را احیا کرد. انتقادات و حتی اعتراضاتی از این دست بیش از هر چیز شبیه مجادله و دعوای مدیران پایین‌دستی و بالادستی یک مؤسسه کلان تجاری است. گیرم همه این مجادلات واقعی هم باشد؛ اما آنچه مهم است، این است که این مجادلات و مناقشات هنوز در یک وضعیت استخدامی صورت می‌گیرد. ناگفته پیداست که رئیس دولت اصلاحات هم بیشتر از این جنبه مورد انتقاد قرار می‌گیرد که چرا به رابطه استخدامی اصلاح‌طلبان در سیاست وفادار نیست. این‌طور به نظر می‌رسد که خاتمی در پی سر باززدن از این صورت‌بندی است. او یا در اندیشه بازنشستگی است که بعید است یا درصدد آن است که صورت‌بندی جدیدی از سیاست را ردیابی و آن را راهبردی کند. آنچه آشکارا خاتمی در پی آن است، تفاوت ماهوی و معنایی با مواضعِ اخیر کرباسچی و دیگر اصلاح‌طلبان دارد که این را در یکی از جملاتش به‌وضوح می‌توان دید: «دلم اصلا برای قدرت تنگ نشده است!». اگر این جمله اصیل و واقعی باشد، براساس آن، صورت‌بندی جدیدی در سیاست شکل خواهد گرفت که با آنچه کارگزاران سازندگی و حتی حزب اتحاد ملت در پی آن‌اند، بسیار متفاوت است. چیزی که این جمله را قرین به واقعیت می‌کند، دقیقا انتقادات کرباسچی است. اینجا باید گفت او درست می‌گوید. در کار سیاسی آن‌هم از نوع شرکتی نباید تعارف داشت؛ اما اگر حرف رئیس دولت اصلاحات اصالت و عیاری داشته باشد، باید منتظر صورت‌بندی جدیدی در سیاست داخلی بود؛ سیاستی که از این مراحل بگذرد: شوک، جراحی، ریکاوری. آنچه مهم است، این است که بدون گذر از این مراحل نمی‌توان سیاست را ریکاوری کرد؛ چیزی که برخی اصلاح‌طلبان به دنبال آن‌اند.