تعارف ایرانی‌ها را خسته کرده است؟

هنگام ورود وخروج از خانه یا مکان دیگر دقایقی چند از وقت خود را به «شما بفرمایید» صرف می‌کنیم ولی در خیابان‌ها و معابر آنچنان با خودرو به طرف یکدیگر حمله ور شده و راه را بر همشهری می‌بندیم که مغول‌ها چنین نکردند و بعد از پیاده شدن با قفل فرمان یا چماق‌های مخصوص به جان هم می‌افتیم. راستی درکجای دنیا چماق خوش تراش و خطرناکتر از اسلحه را در خیابان‌ها و چهارراه‌ها می‌فروشند؟
و سی دی هک یعنی دزدی و راهزنی سایبری را ارزان وفراوان درمعابر عرضه می‌کنند و انواع چاقو وقمه و کارد مشابه آدامس در پیاده روها عرضه می‌شوند؟ بماند؛ موضوع صحبت تعارف است و نوکرم، چاکرم و غلامم مثل نقل ونبات هر روز وساعت رد و بدل می‌شود اما همین نوکران وچاکران حاضر نیستند دستی بر خودرو خاموش شده زده و آن را از وسط خیابان رد کنند. وبدتر از همه بر سر میز یا سفره اصرار برای خوردن همراه با چاشنی انواع قسم‌ها از مرگ خود وجان بچه‌های ما و اسامی متبرک گرفته تا ستار‌ه‌های آسمان مصرف می‌شوند تا مارا بر اثر افراط به انفجار نزدیک کنند.
هر چند شاعر فرموده: «با خلق این زمانه سلامی والسلام تا گفته‌ای غلام توام می‌فروشنت» اما باز توجه نداریم کسی که تا چند لحظه پیش غلام وعبدش بودیم تا از ما فاصله می‌گیرد با دشنام یا غیبت وتهمت‌های ناروا بدرقه‌اش می‌کنیم. در جامعه‌ای که معیار تشخیص دوست از دشمن کلام وزبان است؛ تشخیص وتفکیک دشوار و خیانت ودروغ رایج می‌گردد. کسی که اهل تملق وقربان صدقه نباشد از رشد و قافله دوستان عقب می‌ماند.
به فرزندان خود از کودکی درکلام و رفتار صداقت یاد دهیم ودر مقابل آنها از دیگران مخصوصا اقوام نزدیک بدگویی نکنیم چرا که ممکن است چند دقیقه و یا چند روز بعد همان فرد وارد خانه ما شود و تعارفات و حرف‌های معمول آغاز گردد. بذر نفاق ودورویی از همین جا کاشته می‌شود.هنگام غذا و بر سر سفره اصرار ما یعنی بی‌علاقگی به خوردن مهمان و باید اینگونه رفتارهای مکروه وآزار‌دهنده از یکجا خاتمه یابد وچرا آن یکجا خانه ما نباشد؟