حضور آن‌ها بر سر میز مذاکرات صلح، در جامعه مردسالار افغانستان قابل توجه است، اگر چه در تیم دولت افغانستان در کنار ۱۶ مرد و در برابر تیم تماماً مرد طالبان، اقلیت محسوب می‌شوند."فوزیا کوفی"، یکی از اعضای تیم مذاکره و مبارز حقوق زنان اظهار کرد: طالبان باید متوجه باشد که در حال رویارویی با افغانستان جدیدی است که باید یاد بگیرد با آن زندگی کند.
این سیاست‌مدار از دو تلاش برای ترور، جان سالم به در برده است که تازه‌ترین مورد آن، تنها چند هفته پیش در نزدیکی کابل، پایتخت افغانستان و بعد از اعلام آمادگی طالبان و دولت افغانستان برای آغاز مذاکرات، اتفاق افتاد.
 کوفی قبل از این تیراندازی گفته بود: بودن در چنین نقش مهمی، چیز رایجی در افغانستان نیست، بنابراین شما باید واقعاً راهتان را در میان افرادی که به حضور یک زن باور ندارند، پیدا کنید".وی تصریح کرد، زمان حکومت طالبان در افغانستان طی سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، همسر او زندانی شده و خودش نیز به خاطر داشتن لاک ناخن، تهدید به سنگسار شده بود.امروز، سیستم مردسالار سنتی به صورت یک هنجار باقی مانده اما زندگی برای اکثر زنان در مناطق روستایی از زمان حمله سال ۲۰۰۱ به رهبری آمریکا که طالبان- گروهی که دختران را از رفتن به مدرسه و زنان را از کار کردن منع می‌کرد- را سرنگون کرد، اندکی بهبود یافته است.
در کابل و دیگر شهرهای افغانستان، پیشرفت‌هایی حاصل شده و زنان در سطح متوسطه و عالی تحصیل می‌کنند، در جایگاه‌های منتخب دارای سمت هستند و کسب و کار اداره می‌کنند، با وجود آنکه تعداد آن‌ها به طور نامتناسبی کم است.
کوفی از معدود زنانی است که در سال ۲۰۱۹ با طالبان مذاکرات غیررسمی داشت و با جدالی که مذاکره‌کنندگان زن با آن روبه‌رو هستند، آشناست.دو زن دیگر در تیم مذاکره کننده افغانستان، "شهلا فرید"، وکیل، فعال حقوق زنان و مدرس دانشگاه و "شریفه زرمتی"، مجری سابق و سیاست‌مدار محلی در منطقه شرقی "پکتیا" هستند.