اولین رژه واقعی ورزشکاران در ۱۳ جولای ۱۹۰۸ (۲۲ تیر ۱۲۸۷)در مراسم افتتاحیه بازی های المپیک لندن در استادیوم وایت سیتی بود. در این رژه فقط ورزشکاران بودند که در دسته های چهار نفره با لباس ورزشی که هر کشور در نظر گرفته بود، پشت سر فردی که حامل اسم آن کشور بود و سپس فرد پرچمدار حرکت می‌کردند. آنها باید فاصله خود با پرچمدار را به اندازه هشت گام حفظ می کردند.ورزشکاران سپس مقابل مکان مخصوصی که برای پادشاه انگلیس بود قرار گرفتند و سپس پادشاه نیز گفت: من بازی های المپیک لندن را آغاز می کنم.
از چهارمین دوره بازی های المپیک، رژه ورزشکاران به بخش جدایی ناپذیر مراسم افتتاحیه بازی تبدیل شد و رژه ورزشکاران  هر کشور نیز بر اساس حروف الفبای انگلیسی است. اولین زن پرچمدار هم مولی فیلیپس  از بریتانیا است که البته او در بازی های المپیک زمستانی۱۹۳۲  پرچمدار شد.

رژه ورزشکاران حتی باعث شده لحظات به یاد ماندنی از اتحاد را به وجود بیاورد. مانند دو آلمان شرقی  و غربی که از بازی های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۴ با یک پرچم رژه  رفتند. ورزشکاران دو کره نیز در بازی های ۲۰۰۰ سیدنی، ۲۰۰۴ آتن و بازی های زمستانی پیونگ چانگ ۲۰۱۸ با هم و با یک پرچم رژه رفتند.رژه ورزشکاران نشان دهنده تغییر جهان و رشد جنبش المپیک نیز است، زیرا تعداد کشور ها حاضر در افتتاحیه المپیک از ۱۸ کشور در المپیک ۱۹۰۸ به ۲۰۵ کشور در المپیک ۲۰۱۶ افزایش یافته است.در مراسم رژه همه کشور ها با هم برابر هستند و هیچ کدام امتیاز ویژه ای دریافت نمی کنند. معمولا ورزشکاران پشت پرچمدار خود وارد استادیوم افتتاحیه بازی‌ها می‌شونداما برخی اوقات استثناهایی وجود دارد مانند المپیک ریو که ورزشکاران پناهنده پشت پرچم المپیک وارد استادیوم شدند. 
 
 بازی های  ۱۹۵۶ ملبورن در یک شرایط سیاسی پر تنش در سطح جهان برگزار شد و چند روز مانده به اختتامیه بازی ها یک نوجوان ۱۷ ساله به نام جان وینگ که نژاد چینی داشت در نامه به رییس کمیته برگزاری بازی ها عنوان کرد: پیشنهاد شده رژه ورزشکاران در مراسم اختتامیه انجام شود اما شما قبول نکردید اما من معتقدم این کار باید انجام شود. چون این نشان می دهد فقط یک ملت وجود دارد و همه جنگ، سیاست و نژاد را فراموش می‌کنند. همه ورزشکاران باید کنار هم باشند و بیش از دو هم تیمی نباید در کنار یکدیگر قرار بگیرند.این ایده مورد قبول رییس کمیته برگزاری بازی ها قرار گرفت و دیگر اعضا هم تایید کردند. در ۸ دسامبر ۱۹۵۶ (۱۷ آذر ۱۳۳۵) بیش از ۵۰۰ ورزشکار در یک صف با شادی رژه رفتند و تماشاگران هم به شدت آنها را تشویق کردند. در این رژه نظم خاصی نبود و همه ورزشکاران با هم بودند و به این ترتیب یک سنت دیگر در المپیک شکل گرفت.نوجوان ۱۷ ساله بعدا توسط یک روزنامه نگار استرالیای شناسایی شد و در سال ۱۹۹۲ هم به لوزان دعوت شد.در المپیک سیدنی نیز یک خیابان در پارک المپیک به نام  رژه جان وینگ نام گذاری شد و به این شکل یک دانش آموز چهره جنبش المپیک را برای همیشه تغییر داد.
انتهای پیام 

بهار نیوز