بهار نیوز - آنچه از خشکی دهان باید بدانید

گروه علمی: خشکی دهان از علائم رایج سندرم شوگرن و بیماری‌های دیگری مانند دیابت و اچ‌آی‌وی است.کافی نبودن بزاق دهان که خشکی‌ دهان را به همراه دارد تجزیه غذا و بلعیدن آن را دشوار می‌کند و می‌تواند فرد را در معرض پوسیدگی دندان قرار دهد.با علل و راه‌های درمان این مشکل بیشتر آشنا شوید.

چه عواملی می‌تواند باعث خشکی دهان شود؟
داروهاخشکی دهان از عوارض جانبی مصرف بسیاری از انواع داروها از جمله داروهای افسردگی، آلرژی و سرماخوردگی و فشار خون بالاست.

کم‌آبی بدن
کمبود آب بدن زمانی اتفاق می‌افتد که بیشتر از میزان مصرف خود، مایعات از دست بدهید.افراد در هر سنی ممکن است دچار کمبود آب شوند، اما افراد سالمند به‌طور ویژه مستعد ابتلا به آن هستند.

پرتودرمانی
غدد بزاقی در صورت قرارگرفتن در معرض اشعه طی درمان سرطان، ممکن است آسیب ببینند.

شیمی درمانی
داروهایی که برای درمان سرطان مورد استفاده قرار می‌گیرند غلظت بزاق را افزایش می‌دهند و خشکی دهان را ایجاد می‌کنند.

آسیب به سر یا گردن
آسیب به سر یا گردن می‌تواند به اعصابی که به غدد بزاقی، فرمان تولید بزاق می‌دهند، آسیب برساند.

خشکی دهان چه علائمی دارد؟
از آنجا که بسیاری از علائم خشکی دهان با سایر مشکلات دهان و دندان نیز مرتبط است باید به محض مشکوک‌شدن به خشکی دهان مزمن، دندانپزشک خود را در جریان قرار دهید.همواره متوجه این علائم خشکی دهان باشید: بوی بد دهان، ترک‌خوردگی لب‌ها و داخل گونه‌ها، مشکل در درک طعم غذا، درد و التهاب زبان، پوسیدگی مکرر دندان‌ها، مشکل در صحبت‌کردن و بلعیدن و جویدن، احساس بزاق سفت و چسبنده، بیدارشدن از خواب در اثر تشنگی، التهاب لثه و خشکی گلو.

راهکارهای خانگی برای رفع خشکی دهان
در بسیاری از موارد ایجاد تغییرات ساده در برنامه روزانه می‌تواند خشکی دهان را برطرف کند.برای افزایش تولید بزاق این موارد را امتحان کنید: به جای نوشیدنی‌های گازدار یا شیرین، آب بیشتری بنوشید. آدامس حاوی زایلیتول بجوید. از دهان‌شویه حاوی الکل استفاده نکنید، غذاهای ترد مانند هویج، کرفس، سیب یا بادام بجوید. یک رطوبت‌ساز در اتاق‌خواب خود قرار دهید، از مصرف غذاهای خشک و پرادویه بپرهیزید و مصرف کافئین را محدود کنید.
درمان‌های احتمالی که ممکن است دندانپزشک توصیه کند عبارتند از:
مصرف داروهای جایگزینی که عارضه جانبی خشکی دهان را ایجاد نکنند.تجویز دهان‌شویه، بزاق مصنوعی یا سایر مرطوب‌کننده‌های دهان.تجویز داروهای تحریک‌کننده تولید بزاق.توصیه به استفاده از محصولات حاوی فلوراید برای جلوگیری از پوسیدگی دندان.