افزایش ۱۷درصدی بیماران آلزایمري

امروز انجمن جهانی آلزایمر (A.D.I) گزارشی منتشر کرد که نشان می​دهد در سال ۲۰۱۳ ۴۴ میلیون نفر با دمانس و آلزایمر زندگی می​کنند. در آخرین آمار که مربوط به سال ۲۰۱۰ بود، ۳۵ میلیون نفر با این بیماری دست به گریبان بودند. اما نکته اینجاست که آلزایمر در این سالها با سرعت بیشتری انسان ها را مبتلا می کند. آمار سال ۲۰۱۳ پیش بینی های گذشته را تغییر داده است. به عنوان نمونه درحالی که پیش بینی شده بود در سال ۲۰۳۰ حدود ۶۰ میلیون نفر به دمانس و آلزایمر مبتلا باشند،‌ اما آمار جدید،‌ این پیش بینی را به ۷۶ میلیون نفر در سال ۲۰۳۰ افزایش داده است. همچنین پیش بینی تعداد مبتلایان به آلزایمر در سال ۲۰۵۰ هم ۲۰ میلیون نفر بیش از پیش بینی گذشته است؛ از ۱۱۵ به ۱۳۵ میلیون نفر. درواقع همه پیش بینی ها با توجه به رشد کنونی آلزایمر که ۱۷ درصد است، انجام شده. نکته نگران کننده در گزارش جدید انجمن جهانی آلزایمر، پیش بینی رشد این بیماری در کشورهای کم درآمد و کمتر توسعه یافته است. این درحالی است که اکنون بیشترین تعداد مبتلایان به آلزایمر در کشورهای توسعه یافته و صنعتی (موسوم به جی ۸) زندگی می کنند، اما مطابق پیش بینی ها،‌در سال ۲۰۵۰، حدود ۷۱ درصد جمعیت بیماران آلزایمر در کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه زندگی می کنند. این پیش بینی بر اساس برنامه های کشورهای دنیا برای مقابله با دمانس انجام شده​است.

با توجه به اطلاعات انجمن جهانی آلزایمر، اکثر دولت­ها برای مقابله با شیوع دمانس آمادگی لازم را ندارند، فقط ۱۳ کشور طرح ملی دمانس را برنامه­ ریزی و پیاده کرده‌اند. این درحالی است که تمام کشورها موظف هستند تا در سطح ملی این مشکل را مطرح و هزینه مراقبت دراز مدت را پیش­ بینی کنند. همچنین، نیاز فوری به همکاری جهانی بین دولت­​ها، صنعت و نهادهای غیر انتفاعی مانند انجمن​های آلزایمر، جهت تدوین یک برنامه اجرایی می­ باشد. مارک ورتمن، مدیر عامل انجمن جهانی آلزایمر چندی پیش در زمان افتتاح نشست جی ۸ در لندن، گفت: "فقط کشورهای عضو جی ۸ نیستند، بلکه تمام کشورها باید خود را متعهد بدانند تاتحقیقات مداوم در مورد دمانس را افزایش دهند."دراین باره همچنین پروفسور مارتین پرینس از کالج کینگز لندن و نویسنده آخرین گزارش انجمن جهانی آلزایمر،‌ نوشته: "دولت​­های کشورهای ثروتمند جهان، امروز توجه خود را بر موضوع دمانس معطوف داشته​­اند. این یک مسأله جهانی است، زیرا به صورت افزایشی در کشورهای در حال توسعه با حداقل امکانات و با توجه به زمان اندک جهت ایجاد یک نظام جامع (حمایت، سلامت و مراقبت­های اجتماعی)، اثرات نامطلوبی بر جای خواهد گذاشت."