بهار نیوز - سریال جدال با کرونا؛ این قسمت، ایستگاه آخر

گروه جامعه: اینجا از در و دیوار غم می‌بارد، صدای جیغ، گریه و فریاد از گوشه و کنار به گوش می‌رسد. به هر طرف نگاه می کنی چشمان اشکباری مردان و زنانی را می‌بینی که داغدار عزیزانشان شدند، اما به دلیل شرایط کرونایی اجازه ورود به فضای داخل آرامستان را ندارند و پشت دیوار و نرده‌های آرامستان با چهره‌های ماتم زده اشک می‌ریزند و بی‌تابی می‌کنند چراکه کرونا جان عزیزترینشان را گرفته است.طبق دستورالعمل‌های بهداشتی دو الی چهار نفر از خانواده متوفیان می‌توانند جهت انجام امور اداری و تحویل جنازه برای دفن وارد آرامستان شوند. اینجا ایستگاه پایانی است، اما در رسیدن به این ایستگاه برای قربانیان کرونایی زمان کمتری باید پیموده شود، چرا که این روزها مرگ از رگ گردن هم به ما نزدیک‌تر شده است.وارد آرامستان که می‌شوی صدای بلند "لااله الا الله" به گوش می رسد، ذکر آرامش‌بخشی که با صدای ضجه در هم پیچیده می‌شود. خیلی خبری از جمعیت نیست و متاسفانه جانباختگان کرونایی این روزها غریبانه تشییع و تدفین می‌شوند و به جز چند نفر کسی نیست که زیر تابوت‌شان را بگیرد. حتی برای نماز خواندن هم با فاصله زیادی از میت برایشان نماز می‌خوانند و شرایط تدفین آنان نسبت به سایر اموات متفاوت‌ است.جسد پس از اتمام غسل بر روی یک ملحفه و نایلون قرار می‌گیرد و پوشانده می‌شود و بلافاصله با آمبولانسی که مرتبا ضدعفونی می‌شود برای دفن منتقل می‌شود. بوی سدر و کافور در هوا پراکنده شده و هر وقت این بو را استشمام می کنی انگار یکی در گوشت می‌گوید، اینجا ایستگاه آخر و نقطه پایان است.اما در این روزهای کرونازده که وضعیت سخت و دشواری را به کشور تحمیل کرده است و اراده ملی بر اعمال محدودیت‌ها و تعطیلی برای مبارزه با ویروس کرونا قرار گرفته، هستند کسانی که نه تعطیلند و نه محدودیتی برای رسته شغلی آنان در نظر گرفته می‌شود، بعضا نامی از آنان برده نمی‌شود و در گمنامی همپای پرستاران، پزشکان و کادر درمان در حال نبرد با کرونا هستند و مجاهدت می‌کنند.افزایش آمار قربانیان و متوفیان کرونا، فشار کار زنان و مردان شاغل در آرامستان‌ها و غسالخانه‌ها را بیشتر کرده است. آرامستان بهشت رضوان شهرداری ساوه نیز از این قضیه مستثنی نیست و کارکنان آن در روزهای پر التهاب کرونایی یکی از سخت‌ترین و دشوارترین وظایف را بر عهده دارند.