حسین عرفانی از بزرگترین دوبلورهای تاریخ کشور بود که به تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۹۷ درگذشت. گویندگی به جای همفری بوگارت در فیلم «شاهین مالت» و «کازابلانکا» و کلارگ گیبل در فیلم «بربادرفته» از نمونه کارهای شاخص و به یادماندنی او هستند.عرفانی با بیش از پنج دهه فعالیت، دوبلور بازیگرانی همچون اکبر عبدی در فیلم «سفر جادویی»، کاظم افرندنیا، جمشید هاشم پور، محمد برسوزیان و محمد مطیع بوده است.او همچنین در کارتون «لوک خوش شانس» به جای «جالی» صداپیشگی کرده است.مریم شیرزاد که دوبله کارهایی چون سریال های «آن شرلی» و «سال‌های دور از خانه» (اوشین) را عهده‌دار بوده است، درباره درگذشت حسین عرفانی به ایسنا گفته بود: او جدا از بار هنری، بیرون از اتاق ضبط و استودیو آنقدر انرژی و نشاط تزریق می‌کرد که نه فقط من بلکه همکاران من زمانی که به یاد ایشان می‌افتیم که دیگر نیست، این احساس را می‌کنیم که قسمتی از وجودمان با او زیر خاک دفن می‌شود.از دیگر نقش‌هایی که حسین عرفانی صداگذاری کرده است نقش اصلی سریال کمدی « خاطرات مدیرکل» تولید کشور سوریه است. پرویز بهرام هم  از صداهای ماندگار ایرانی است که در ۶ خرداد سال ۱۳۹۸ از دنیا رفت. صدای ماندگار بهرام در مستند «جاده ابریشم» برای همه ایرانیان آشناست. «ژان والژان» در سریال بینوایان، شخصیت «لورنس اولیویه» در هنری هشتم و «اتللو» برخی از نقش‌های ماندگار این صداپیشه در هنر دوبله ایران است.پرویز بهرام در سال ۱۳۱۲ در محله خونگاه تهران به دنیا آمد. پدرش در بابل کار می‌کرد و او را هم به بابل بردند و شناسنامه‌اش را هم در بابل گرفتند؛ برای همین خیلی‌ها فکر می‌کنند متولد مازندران است. با این حال خودش می‌گوید، همه جای ایران سرای من است.پدرش مجسه ساز بود اما او علاقه زیادی به این حرفه نداشت. بهرام درباره نحوه ورودش به دنیای هنر گفته است:«زمانی که به دبیرستان خاقانی می‌رفتم با مرحوم حمید سمندریان دوست بودم و هر دو ما به کلاس آقای عبد الحسین نوشین می‌رفتیم و از همان‌جا من کار تئاتر را شروع کردم و در دبیرستان هم در رینگ بوکس نمایشنامه اجرا می‌کردیم و پیش از اینکه مشغول کار هنر و تئاتر بشوم فقط نزد پدرم کار مجسمه سازی کرده بودم.عبدالحسین نوشین تئاتر را به صورت حرفه ای در ایران آغاز کرد و خود من به تئاتر علاقه زیادی داشتم و مرحوم سمندریان هم علاقه داشت و بعداً برای ادامه تحصیل به آلمان رفت، من در آن زمان خیلی تئاتر می دیدم و بعداً آقای معینیان صدای من را روی فیلم‌ها شنیده بودند و دعوتم کردند که من از دوبلاژ به رادیو رفتم.»
او درباره ورودش به عرصه دوبله هم گفته بود: «دوستی داشتم به نام آقای هوشنگ لطیف‌پور که با جعفر والی و آقای رضایی در لاله زار بودند و روزی بر حسب تصادف با هم رودررو شدیم و به محض اینکه صدای من را شنید من را به دوبلاژ بردند که سال ۱۳۲۴ بود.در آن زمان خیلی از فیلم ها را برای دوبله به ایتالیا می بردند و بین ما و ایتالیا در دوبلاژ رقابت وجود داشت، حتی من را به ایتالیا دعوت کردند و در امتحان هم قبول شدم، اما چون مادرم تنها بود گفت که نرو، در آن زمان امکانات و تکنیک در ایران پایین بود، اما امروزه تکنیک خیلی بالا است و با اینکه امکانات محدود بود کار برای من خیلی جذاب بود.در آن زمان صاحبان فیلم، فیلم‌های کشورهای مختلف را می‌خریدند و حتی افراد را برای دوبله خود صاحبان فیلم انتخاب می‌کردند که در آن زمان جعفر والی، لطیف پور و ایرج دوستدار در کار دوبله بودند.»پرویز بهرام شغل وکالت را هم به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کرد اما خودش گفته بود که فقط عاشق دوبله و سینما و مخاطبان زیادش بوده است.