در یادداشت جدید که با عنوان «ایل مائسترو» یا «استاد» نوشته شده، اسکورسیزی به تجربه «زندگی شیرین» فلینی می‌پردازد و می‌نویسد: «این‌جا هنرمندی حضور داشت که توانسته بود اضطراب دوره هسته‌ای را بیان کند. این حس که دیگر هیچ چیز مهم نیست، زیرا همه چیز و هر لحظه می‌تواند نابود شود. ما این ترس را حس کردیم و همراه با آن هیجان عشق فلینی به هنر سینما را هم درک کردیم و به دنبال آن عشق وی به خود زندگی را.»این کارگردان در نقد خود به سینما خواستار بازسازی این صنعت شده و تاکید می‌کند که می‌داند تجارت فیلم اکنون به یک تجارت بصری گسترده بدل شده است.وی با تاکید بر این‌که سینما و اهمیت آن در فرهنگ ما تغییر پیدا کرده می‌نویسد: «البته تعجب ندارد که هنرمندانی مانند گدار، برگمان، کوبریک و فلینی که زمانی مانند خدایان بر این هنر بزرگ ما حکمرانی می‌کردند، با گذشت زمان سرانجام در سایه‌ها عقب‌نشینی کنند.»

اسکورسیزی ادامه می‌دهد: «اما در حال حاضر، ما نمی‌توانیم برای محافظت از سینما به کسب‌وکار سینما وابسته شویم؛ همان‌طور که گفته می‌شود… آن دسته از ماهایی که سینما و تاریخش را می‌شناسیم باید عشق‌مان و دانشمان را تا آن‌جا که ممکن است با دیگران در میان بگذاریم. ما باید با صاحبان حقوقی این فیلم‌ها مانند بلور شفاف باشیم و به آنها بگوییم دارایی آن‌ها بزرگ‌ترین گنجینه‌های فرهنگ ما هستند و باید آن طور که شایسته این گنجینه است با آن رفتار شود.»اسکورسیزی در پنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم رم به مناسبت پنجاهمین سال ساخته شدن فیلم «زندگی شیرین» این فیلم را نقطه عطفی در تاریخ سینما دانسته و گفته بود سینما به پیش و بعد از «زندگی شیرین» تقسیم می‌شود.