بهار نیوز - واکنش موسوی‌تبریزی به ادعاي عجيب حسینیان

گروه سياسي: دادستان کل دادگاه‌های انقلاب در اوایل دهه 60 در درباره آنچه که اخیرا روح الله حسینیان از قول شهید آیت‌الله قدوسی به امام خمینی منتسب کرده است؛ گفت: «از قول من بنویسید: کسانی که اعتراضات سال 88 را با اتفاقات سال 60، مقایسه می‌کنند؛ می‌خواهند منافقین را تطهیر کنند و امام را برابر مردم قرار بدهند.»

حسینیان نماينده گروه پايداري در مجلس اخیرا در گفت و گویی اظهار داشته است: « در سال 1360 که منافقین فاز سیاسی را به فاز نظامی تبدیل کردند، آیت الله قدوسی در سمیناری که برای قضات اسلامی در تهران برگزار کردند، رسماً از قول امام (ره) گفتند اگر کسی سنگ هم انداخت حکمش محارب است و سزایش قتل، چون فرقی نمی‌کند»

آيت‌الله موسوی تبریزی در واكنش به گفته حسینیان، به خبرنگار سايت جماران گفت: همان طور که آقای حسینیان خود اذعان دارد هر آن چه که دراین باره آیت الله قدوسی از امام خمینی نقل کرده باشند؛ پس از اعلام جنگ مسلحانه توسط منافقین و تنها ویژه گروهک‌هاي محارب بوده است. روشن است؛ احکامی که ویژه گروه‌هاي محارب است را نمي‌توان به دیگر گروه‌هاي جامعه سرایت داد.

وی توضیح داد: ما با دو گزاره متفاوت مواجه هستیم ؛ آنچه که پیش از این به آقای قدوسی منتسب شده بود این است: « افرادی (از گروهک‌هاي محارب)که به صورت حمله ولو با سنگ دستگیر شوند؛ حکمشان اعدام است.» این در حالی است که آقای حسینیان گزاره ای متفاوت با گزاره ی نخست را مطرح مي‌کند و مي‌گوید:« اگر کسی سنگ هم انداخت حکمش محارب است.» در اینجا حتی درباره گزاره ی اول هم ما نمي‌توانیم به طور قطعی بگوییم دیدگاه امام خمینی چه بوده است؛ هر چند شهید آیت الله قدوسی انسانی بسیار سلیم النفس بوده اند؛ اما از آنجایی که ما هیچ دستخطی از امام خمینی در اختیار نداریم؛ برداشت ها ممکن است؛ متفاوت باشد.

موسوی تبریزی ادامه داد: روشن است که صرف حمله با سنگ و چوب مصداق محارب تلقی نمي‌شود؛ بلکه ممکن است گفته شود چون فرد عضو گروه محارب است؛ حمله با سنگ و چوب او معنا و کارکردی متفاوت با رفتار یک فرد عادی خواهد داشت و در نتیجه مشمول مجازات اعدام خواهد بود.

موسوی تبریزی در ادامه با بیان این که کسانی از امام سوء استفاده مي‌کنند که این موارد را به مسائل دیگر از جمله اعتراضات خیابانی سال 88 بسط مي‌دهند؛ افزود: مسائل گروه‌هاي محارب اصلا و به هیچ وجه به اعتراضات سال 88، ملی-مذهبی ها و مخالفین دیگر ارتباطی ندارد. حتی در رابطه با منافقین هم جمهوری اسلامی دو سال و نیم با اینها هیچ کاری نداشت اما زمانی که اعلام جنگ مسلحانه کردند و آن ترورها و جنایات را مرتکب شدند، به نصایح امام و اطلاعیه دادستان کل کشور، بی توجهی نشان دادند اینطور شد.

وی گفت: منافقین (مجاهدین خلق) از سال 57 تا حدود 30 خرداد 60 ، یعنی تا زمانی که اعلام جنگ مسلحانه نکرده بودند، در جمهوری اسلامی از آزادی کامل برخوردار بودند و روزنامه داشتند، مرتبا تظاهرات و راهپیمایی ترتیب مي‌دادند، حتی سران آنها مثل مسعود رجوی و موسی خیابانی با مرحوم حاج احمد آقا و خود امام ملاقات داشتند. در سال 58، مسعود رجوی از تهران و موسی خیابانی از تبریز و عده ای در سایر شهرها برای انتخابات کاندیدا شدند و صلاحیت شان هم تایید شد اما رأی نیاوردند. بارها از ایشان خواسته شده بود که ساختمان‌هاي دولتی و اسلحه هایشان را تحویل بدهند اما آنها نمي‌پذیرفتند. در آن زمان خاطرم هست که تنها برای یکی دو نفر از سران این گروه مثل آقای سعادتی که جرمش جاسوسی بود بنده حکم 10 سال زندان را صادر کردم و ما آن زمان برای هیچ یک از اعضای این گروهک حکم اعدام صادر نکردیم.

ما با دو گزاره متفاوت مواجه هستیم؛ آنچه که پیش از این به آقای قدوسی منتسب شده بود این است: «افرادی (از گروهک‌هاي محارب)که به صورت حمله ولو با سنگ دستگیر شوند؛ حکمشان اعدام است.» این در حالی است که آقای حسینیان گزاره ای متفاوت با گزاره ی نخست را مطرح مي‌کند و مي‌گوید:« اگر کسی سنگ هم انداخت حکمش محارب است.»

وی ادامه داد: به مرور و بعد از ریاست جمهوری آقای بنی صدر به دلیل حمایت بنی صدر از اینها از موقعیت بوجود آمده سوء استفاده کردند و در نهایت در 30خرداد 60 اعلام جنگ مسلحانه با نظام کردند. در آن زمان آیت الله قدوسی در اطلاعیه ای به مجاهدین خلق اعلام کرد که در صورت تحویل ساختمان‌هاي دولتی و اسلحه ها، مي‌توانند به فعالیت حزبی ادامه دهند، روزنامه و راهپیمایی داشته باشند اما باز نپذیرفتند. حتی برخی سفارش کردند که این گروه بار دیگر با امام ملاقات داشته باشند که امام این بار نپذیرفتند و فرموده بودند اگر آنها اسلحه هایشان را تحویل بدهند، من خود به ملاقاتشان مي‌روم. یعنی امام تا این حد با این گروه مدارا کردند.

موسوی تبریزی با تأکید بر این که حوادث آن زمان با شرایط فعلی قابل قیاس نیست یادآور شد: آقای حسینیان مي‌بایست توضیح بدهد که امام با مجاهدین تا چه اندازه مماشات کرد و حتی در سال 58 به مسعود رجوی وقت ملاقات داد و پیش امام آمدند. آن موقع خیلی ها اعتراض کردند که امام گفت نمي‌خواستم بعدها بگویند رهبر به ما اجازه صحبت نداده است.

وی افزود: حتی پس از ورود به فاز مبارزه مسلحانه نیز گفته شد کسانی که در محلی تجمع نموده اند و در فکر راه حلی هستند که به هر شکل ممکنی زمینه ای برای اقدام علیه جمهوری اسلامی فراهم نمایند و تا به حال کار مسلحانه ای انجام نداده اند، باید زندانی شوند. توجه کنید که گفته شد: باید زندانی شود؛ اعدام در کار نیست و امام هم تأکید داشتند که حتی الامکان دخترها اعدام نشوند. علاوه بر این که در اینجا نیز بحث درباره اعضای گروهک سازمان یافته و در شرایطی است که برای مبارزه مسلحانه علیه جمهوری اسلامی تجمع کرده باشند؛ نه برای احقاق حق خودشان یا در اعتراض به اینکه رای من کو، پول من کو، حق من کو؟

وی گفت: در همان زمان گروههای دیگر نظیر چریک‌هاي فدایی هم بودند که اکثریتشان با اینکه کمونیست بودند، اما از آنجا که دست به اسلحه نبردند، محارب حساب نشدند و تنها اقلیت محدودی از ایشان که دست به سلاح بردند، حکم محارب در موردشان اجرا شد. کسانی که این موارد را نمي‌گویند، یا نمي‌دانند این مسایل را یا خود را به جاهلیت زده اند تا آبروی نظام را ببرند.

دادستان کل دادگاه‌هاي انقلاب در اویل دهه 60 افزود: در هر جایی از دنیا ممکن است کارگران یا کارمندان گلایه داشته باشند که چرا حق و حقوقشان پرداخت نشده و مثلا برای اعتراض با چوب راه را ببندند، نه اینکه بخواهند به مردم حمله کنند و یا مردم را بترسانند، فقط برای اینکه جلویشان را نگیرند؛ حتی اگر در این میان خسارتی به اموال عمومی نیز وارد شود، چون با اعلام جنگ مسلحانه همراه نبوده، مثلا برای احقاق حق خودشان بوده؛ محارب محسوب نمي‌شوند. البته باید برای احقاق حق از راهش وارد شد. وارد کردن خسارت مجاز نیست مجازات دارد؛ اما نه مجازات محارب.

موسوی تبریزی ادامه داد: اعتراض طبق قانون اساسی یکی از حقوق مهم مردم است. مثلا مردم وقتی جلوی ورزشگاه شیرودی به سخنرانی بنی صدر اعتراض مي‌کردند عده ای مي‌گفتند که دستگیرشان کنید اما حاج احمد آقا با دستگیر نمودن معترضین مخالفت کرد. یا در مورد حکم جاسوسی آقای سعادتی که از سران مجاهدین بود، سعادتی یک پرونده از دادستانی درباره سرلشگر مقربی برداشته بود و به نفر دوم سفارت روسیه داده بود؛ خودش هم اعتراف کرد اما با اینکه جاسوس بود و حکم جاسوس در اسلام اعدام است، ما او را اعدام نکردیم و فقط 10 سال به اوین فرستادیم و حتی تبعید نکردیم.