بهار نیوز - «تعویق» المپیک و اتفاق تلخ برای چند ورزشکار

گروه ورزشی: در طول تاریخ یکصد ساله بازی‌های المپیک جنگ تنها عاملی بود که برگزاری منظم این بازی‌ها را از مدار همیشگی خارج کرد. در واقع در شرایط عادی و به هنگام برقراری صلح، هیچ عاملی منجر به لغو بازی‌های المپیک نشد تا سال گذشته که کرونا این چالش ناخواسته را در مورد این بازی‌ها و برای ورزش جهان ایجاد کرد.
تصمیم مشترکی که میان مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) و مقامات سیاسی و ورزشی ژاپن برای لغو المپیک ۲۰۲۰ و تعویق یک ساله آن گرفته شد، نشان داد که «سلامتی» شرکت کنندگان در المپیک اولویت است همانطور که این فاکتور در تمام اتفاقات اجتماعی باید ارجحیت داشته باشد.

مزایا و معایب تعویق المپیک برای ورزشکاران ایران
همین مهم یعنی «سلامتی» بهانه‌ای بود که دستیابی به آن باعث خوشایند برخی ورزشکاران از تعویق المپیک شد. سهراب مرادی، حمیده عباسعلی و حسن یزدانی ورزشکارانی هستند که می‌توانند از تعویق المپیک به عنوان فرصتی برای بهبودی و سلامتی کامل استفاده کنند.زمانی که تعویق المپیک قطعی شد اعزام سهراب مرادی به توکیو هنوز مشخص نشده بود - کما اینکه همچنان نامشخص است- چون به خاطر دو بار جراحی که یک سال قبل از آن در ناحیه دیسک کمر و کتف دستش داشت نتوانسته بود از حضور در رقابت‌های گزینشی به حد نصاب لازم برای کسب یکی از دو سهمیه مصوب وزنه برداری ایران برسد.

حسن یزدانی به دلیل پارگی مینیسک و جراحی زانو به زمان نیاز داشت تا همان فوق ستاره همیشگی کشتی ایران شود و پاسخگوی قطعی امید ایرانی‌ها برای طلایی شدن یا حداقل کسب مدال در توکیو. حمیده عباسعلی هم که یک روز بعد از المپیکی شدنش آسیب دید، هیچ چیز به اندازه زمان و فرصت برایش لازم و ضروری نبود تا بتواند ایده‌آل‌ترین شرایط را در میزان آمادگی خود ایجاد کند.لغو المپیک در زمان اولیه فرصت لازم را به مرادی، یزدانی، عباسعلی و امثال این ورزشکاران داد تا از وضعیت نه چندان مطلوب‌شان فاصله بگیرند اما در عین حال تهدیدی جدی ایجاد کرد برای المپین های دیگر که امروز گریبانگیر یکی دو نفر از آنها شده و همچنان در کمین دیگر ورزشکاران هم نشسته است.

آنهایی که از برگزار نشدن به موقع المپیک ضربه خوردند
مزایا و معایب همزمانی که تعویق المپیک می‌توانست برای کشورها و ورزشکاران‌شان داشته باشد، اجتناب ناپذیر بوده و است. احتمالاً خیلی از کشورهای دیگر مانند ایران، از تعویق المپیک برای بهبود اوضاع المپین های‌شان استفاده کردند. در واقع اینگونه نبوده که ورزش ایران از موقعیت این جاده برای رساندن تمام و کمال ستاره‌های مصدومش به توکیو گوی سبقت را از دیگر کشورها ربوده باشد.اگر هم فرض را بر این بگذاریم که ایران در این زمینه پیشرو بوده، باید روی دیگر سکه را هم در نظر گرفت که گویای وضعیت ورزشکارانی است که هنگام تعویق المپیک مشکلی از حیث اوضاع جسمانی نداشتند اما امروز و در فاصله کمتر از پنج ماه مانده به زمان جدید بازی‌ها با معضل آسیب دیدگی مواجه هستند.

آرمین هادی پور نمونه بارز این دسته ورزشکاران است؛ یکی از دو تکواندوکار المپیکی ایران که آسیب دیدگی قدیمی زانو داشت اما با همان شرایط به تمرینات و مسابقاتش ادامه داد. حالا که المپیک نزدیک تر از همیشه است اما شرایط پیچیده‌تری برایش رقم خورده چون با پارگی رباط صلیبی مواجه شده است.درمان پارگی رباط صلیبی فقط جراحی است اما در صورت تن دادن هادی پور به این کار قطعیتی برای بهبود وضعیت او تا زمان اعزام به توکیو وجود نخواهد داشت چون فرصت چهارماهه باقی مانده تا المپیک برای این بهبودی کافی نیست. اینکه تکواندوی ایران با وجود اسم و رسم و ادعایی که دارد، به قدری با ظرفیت نیست که بتواند طبق شرایط المپیک فردی دیگری را در وزن هادی پور جایگزین او کند، موضوع مهمی است که پرداختن به آن جای بحث زیادی دارد.
موضوع مهم در اینجا وضعیت آسیب دیدگی هادی پور است که باید روزها با آن مدارا کند در حالی که یک سال پیش که بحث تعویق المپیک مطرح شد و حتی در بازه زمانی که قرار بود این رویداد برگزار شود، اوضاع او تا این حد حاد نبود که حُکم ورزشکار «یک پا» ایران را در توکیو داشته باشد؛ البته در صورتیکه اوضاع از این بدتر نشود و به منع هادی پور برای اعزام نینجامد.مجتبی عابدینی هم دیگر ورزشکاری است که طی یک سال تعویق المپیک با بحران مصدومیت دست و پنجه نرم کرد و حتی به خاطر آن یکی دو مرحله اردوی تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر را هم از دست داد. موضوع جراحی از احتمالات در نظر گرفته شده برای بهبود کتف عابدینی هم بود اما خوشبختانه بخت با او یاری کرد و مداواهای دیگر برایش آنقدر موثر شدند که مجبور به پذیرفتن تیغ جراحی نشود.

خطر همچنان در کمین است
سی و دومین دوره بازی‌های المپیک در غیرممکن‌ترین حالت ممکن و با یک سال تاخیر نسبت به زمان اولیه، مردادماه سال آینده در توکیو برگزار می‌شود. فاصله چهار ماه باقی مانده تا این بازی‌ها می‌تواند آبستن حوادث ریز و درشت زیادی برای ورزش ایران باشد که البته دیگر کشورها و ورزشکاران‌شان هم قاعدتاً از آن مصون نیستند.
این فرصت برای برخی ورزشکاران تعیین کننده است به جهت اینکه تکلیف خود برای حضور در المپیک را مشخص می‌کنند، برخی ورزشکاران از این فرصت برای آماده سازی جدی تر خود نسبت به ماه‌های قبل بهره می‌برند، برخی آن را برای بهبود اوضاع آسیب دیدگی مغتنم می‌شمارند و… در عین حال همه این ورزشکاران همواره با خطر مصدومیت مواجه هستند که می‌تواند در حین بازی، تمرین و حتی عادی‌ترین شرایط گریبان‌شان را بگیرد.
بد نیست مدیران و مربیان ورزشکاران و تیم‌های المپیکی با در نظر گرفتن این واقعیت که می‌تواند حتی منجر به عدم اعزام یا کاهش امید مدال آوری شود، اصول و نظارت بیشتر را در برنامه‌های آنها اعمال کنند اگرچه مصدومیت بی خبرترین اتفاقی است که می‌تواند هر فرد نزدیک به ورزش را درگیر کند همانطور که همین چند روز پیش علیرضا دبیر را دچار خود کرد و کارش را به جراحی کشاند.