رییس اتاق بازرگانی ایران و چین با بیان اینکه با وجود وعده‌ها و شعارها، به نظر می‌رسد که در عمل، اقتصاد برای ایران اولویت نخست نبوده است، توضیح داد: در مسائلی مانند سیاست داخلی، سیاست خارجی، حضور منطقه‌ای و دیگر بخش‌ها اگر بنا بر اولویت بندی بود، قطعا اقتصاد در جایگاه نخست قرار نمی‌گرفت و وضعیت امروز نیز نسبت به قبل تفاوتی نداشته است. وقتی اقتصاد اولویت نداشته باشد، آنگاه تغییراتی که در سایر اولویت‌ها به وجود می‌آید به شکل مستقیم و غیر مستقیم بر اقتصاد تاثیر می‌گذارد و شرایط امروز نمونه‌ای برای درک دقیق این شرایط است.

حریری با تاکید بر اینکه با اقتصاد باید مانند بدن یک موجود زنده برخورد کرد و برای بهبود در شرایطش باید به فراهم کردن تمام مقدمات توجه داشت، گفت: یکی از موضوعاتی که باید در رابطه با آن سیاست‌های مشخصی تدوین کرد، بحث ارتباط اقتصاد ایران با اقتصاد جهانی است. از ابتدای دهه ۹۰، تحریم‌ها علیه ما افزایش یافته و در سطوح مختلف از آمریکا و اتحادیه اروپا گرفته تا تحریم‌های شورای امنیت و فشار حداکثری علیه ما اجرایی شده است. تصمیم‌گیری و اظهارنظر کلان در این رابطه باید در اختیار کارشناسان مسائل سیاسی و دیپلماتیک باشد اما آنچه که منظر اقتصادی می‌توان روی آن تاکید کرد، لزوم تعریف رابطه‌ای مشخص با تجارت جهانی است.

وی ادامه داد: البته اینکه ما اقتصاد خود را رفت و آمد مقامات سیاسی گره بزنیم کاری بسیار اشتباه خواهد بود. اینکه ما منتظر بمانیم که مثلا ترامپ برود تا شرایط بهتر شود، قطعا نفعی برای اقتصاد کشور و مردم نخواهد داشت و این نوع از حاکمیت ما را به جایی نمی‌رساند. ما باید در اقتصاد خود تحولاتی به وجود بیاوریم که تاثیر این رفت و آمدها کاهش یابد. کشورهای خارجی به خوبی فهمیده‌اند که برای فشار به ایران، نقطه ضعف کشور اقتصاد است و در این مسیر تحریم‌های گوناگونی علیه ما به وجود آمده و از این رو تقویت اقتصاد بهترین گزینه موجود در این زمینه خواهد بود.

رییس اتاق بازرگانی ایران و چین با بیان اینکه اقتصاد ایران استعداد قابل توجهی برای رشد و توسعه دارد اما به درستی از آن استفاده نشده، توضیح داد: ما در دهه‌های گذشته یک انقلاب بزرگ را تجربه کردیم که شرایط مشابه آن در کشورهای خارجی به چند سال سردرگمی اقتصادی منتج می‌شود. پس از انقلاب، هشت سال جنگ تحمیلی علیه ما آغاز شد و به زیرساخت‌های اقتصادی فشار آورد اما با این وجود ما دیدیم که در دوره سازندگی با بهبود برخی زیرساخت‌ها و در دولت بعد با نگاه درست به برخی مسائل، در پایان دهه ۷۰ اقتصاد ایران چه از نظر آماری و چه از نظر عملکرد شرایط قابل قبولی پیدا کرد که این نشان از استعداد بالا در این حوزه دارد.

حریری ادامه داد: از سوی دیگر باید توجه داشته باشید که ما هنوز از بخش مهمی از ظرفیت‌های اقتصادی خود استفاده نکرده‌ایم. مگر چه میزان از ظرفیت نفت و گاز ایران استخراج شده یا چه قدر از ظرفیت معادن فلزی و غیرفلزی کشور برداشت شده است؟ در حوزه‌هایی مانند توریسم یا ترانزیت یا بسیاری از دیگر بخش‌ها نیز ظرفیت بالقوه زیادی مانده که ما هنوز از آنها بهره نبرده‌ایم. از این رو قطعا می‌توان به آینده اقتصاد ایران با توجه به همین ظرفیت‌ها امیدوار بود اما اینکه چه قدر از این استعداد استفاده شود و اساسا اقتصاد چه قدر در اولویت ما قرار داشته باشد، تعیین کننده این آینده خواهد بود.وی خاطرنشان کرد: برای آنکه بتوان از رشد اقتصادی ایران صحبت کرد، آمار زیر یک درصد و گذرا اهمیتی ندارد. در واقع، آمارهای سینوسی خود بلای جان اقتصاد ایران می‌شوند. ما باید به جایی برسیم که برای سال‌های طولانی نرخ رشد اقتصاد بیش از هفت درصد داشته باشیم و آنگاه می‌توان گفت که در ابتدا ما به جایگاه گذشته خود بازگشته‌ایم و سپس به سمت اهداف جدید و کلان حرکت می‌کنیم.

بهار نیوز