هنگامی که سیاه‌چاله‌ها مقادیر زیادی از غبار و گاز را به سوی خود می‌کشند، این ماده گرم می‌شود و در یک ساختار دیسک مانند موسوم به  "قرص برافزایشی"(accretion disc) می‌درخشد و سایه‌ای دایره‌ای شکل در مرکز سیاهچاله به جا می‌گذارد. این همان پدیده‌ای است که "تلسکوپ افق رویداد" (EHT) ثبت کرد و تصویر آن در آوریل ۲۰۱۹ منتشر شد. این تصویر، سیاه‌چاله بزرگی را در مرکز کهکشان  "مسیه 87"(M۸۷) نشان می‌دهد که در خوشه دوشیزه و در فاصله حدود ۵۵ میلیون سال نوری قرار گرفته است.

پژوهشگران اکنون تجزیه و تحلیل‌های بیشتری را در مورد داده‌های این پروژه انجام داده‌اند تا قطبش نور را در سراسر این حلقه اندازه‌گیری کنند. نور هنگام عبور از میادین مغناطیسی اطراف سیاه‌چاله، به قطبش دچار می‌شود؛ بنابراین، ستاره‌شناسان می‌توانند با اندازه‌گیری نوری که به قطبش دچار شده است، درک بهتری از آنچه در این محیط مرموز می‌گذرد داشته باشند."کالین لونسدیل"(Colin Lonsdale)، سرپرست این گروه پژوهشی گفت: قطبش، یک ابزار قدرتمند برای ستاره‌شناسان است تا با کمک آن بتوانند شرایط فیزیکی را در بیشتر محیط‌های ناملایم جهان بررسی کنند. قطبش می‌تواند سرنخ‌هایی را در مورد قدرت و جهت‌گیری میادین مغناطیسی و همچنین اطلاعاتی در مورد ماده نامرئی که میان ما و ماده‌ای که امواج رادیویی را منتشر می‌کند، ارائه دهد.

این گروه پژوهشی به صورت ویژه در پی کسب اطلاعات بیشتر در مورد فوران‌های قوی است که برخی از این سیاهچاله‌های بزرگ منتشر می‌کنند. مشخص نیست که چرا سیاه‌چاله‌ها مقدار زیادی از این مواد را به جای کشیدن به داخل، بیرون می‌ریزند. پژوهشگران با بررسی قطبش نور نزدیک افق رویداد و سپس راه‌اندازی مدل‌ها دریافتند گازی که به شدت مغناطیسی شده است، می‌تواند این فوران‌ها را توضیح دهد."کوتارو موریاما"(Kotaro Moriyama)، از پژوهشگران این پروژه گفت: تصاویر قطبش نشان می‌دهند که این فوران، توسط جریان پلاسما شکل گرفته است که توسط میادین مغناطیسی مجاور سیاه‌چاله محبوس می‌شود و در برابر جاذبه قوی مقاومت می‌کند.

بهار نیوز