طولانی‌تر شدن امواج گرما، گسترده‌تر شدن بیماری‌های منتقل‌شده از نیش پشه، شدیدتر شدن حساسیت‌های فصلی و ادامه‌دار شدن فصل برداشت محصول از ابتدایی‌ترین پیامدهای دراز شدن فصل تابستان است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد افزایش گرمای جهانی موجب طولانی‌تر شدن تابستان می‌شود و بر شروع شدن دیگر فصل‌ها تاثیر می‌گذارد. در پایان قرن بیست و یکم فرارسیدن فصل‌های بهار و تابستان پیش می‌افتد و فصل‌های پاییز و زمستان با تاخیر از راه می‌رسند.بر اساس میانگین دمای هر چهار فصل بین سال‌های ۱۹۵۲ تا ۲۰۱۱، تقریبا در ۶۰ سال اخیر تعداد روزهای گرم تابستانی از ۷۸ روز به ۹۵ روز رسیده و آمار روزهای بهاری، پاییزی و زمستانی به ترتیب به این شکل کاهش یافته است: ۱۲۴ روز به ۱۱۵ روز، ۸۷ روز به ۸۲ روز و ۷۶ روز به ۷۳ روز. بسیاری از مناطق در نیمکره شمالی پیش‌تر تابستان‌های طولانی‌تر را تجربه کرده‌اند و در مناطق مدیترانه‌ای از دهه ۱۹۵۰ به این سو هر ۱۰ سال هشت روز به تعداد روزهای تابستانی افزوده شده است.

دمای هوا در مناطق مختلف جهان (خشکی و دریا) در مقایسه با میانگین دما افزایش یافته و آخرین بار که دمای سالانه از میانگین جهانی پایین‌تر بود، به اواخر دهه ۱۹۷۰ بازمی‌گردد. افزایش میزان گازهای گلخانه‌ای مهم‌ترین دلیل افزایش دمای هوای جهانی است و آخرین بار بیش از ۴۰ سال پیش بود که هوا خنک‌تر از میانگین جهانی گزارش شد.اگر اوضاع به همین ترتیب پیش برود و کشورها تعهدهای خود را بر اساس معاهده اقلیمی پاریس برای کاهش میزان گازهای گلخانه‌ای انجام ندهند، سال ۲۱۰۰ فصل‌های بهار و تابستان حدود یک ماه زودتر از سال ۲۰۱۱ آغاز می‌شوند و شروع پاییز و زمستان یک ماه دیرتر خواهد بود. از این رو، مردم سراسر جهان تقریبا هر سال شش ماه هوای گرم تابستانی خواهند داشت و فقط دو ماه هوای سرد زمستانی.

این جابه‌جا شدن فصل‌ها و افزایش دمای هوا بر زندگی انسان هم تاثیر می‌گذارد. با بر هم خوردن عملکرد و ساختار اکوسیستم‌ها، دیگر نمی‌توان در زمین‌های کشاورزی برخی گیاهان و مواد غذایی را پرورش داد و با از بین رفتن این گونه‌های گیاهی، پرورش برخی گونه‌های جانوری و حیوان‌ها هم به فراموشی سپرده می‌شود. از سوی دیگر، با گرم‌تر شدن هوا دوره حضور پشه‌ها به ویژه در بلندی‌ها افزایش می‌یابد و فراگیری بیماری‌هایی چون تب دنگی بیشتر می‌شود.