بهار نیوز - دلیل بازی جدی شقایق دهقان در «نون.خ»

گروه فرهنگی: شقایق دهقان درباره تجربه حضورش در سریال «نون.خ» که متفاوت با دیگر نقش‌هایش بود، بیان کرد: من تیپ‌ها و کاراکترها را نمی‌سازم اینها در فیلمنامه‌ها نوشته شده است و من به عنوان بازیگر فقط می‌توانم آنها را بازی کنم و در این باره انتخاب کنم.وی با اشاره به فضای «نون. خ ۳» که این شب‌ها به کارگردانی سعید آقاخانی در حال پخش از شبکه یک است و دلیل بازی جدی خود در این مجموعه اظهار کرد: این سریال یک کمدی موقعیت است و بازیگران اینجا اینقدر شیرین و جذاب هستند که ترجیح من این بود به جای اینکه کاراکتر کمدی بازی کنم یک عامل در طول داستان باشم و ترجیح دادم حضورم کمدی موقعیت را برای کاراکترهای دیگر ایجاد کند تا اینکه صرفاً خودم کمدی بازی کنم.

بازیگر سریال‌های «شب‌های برره» و «دزد و پلیس» درباره سوءتفاهم نسبت به برخی کمدی‌ها که طی این سال‌ها به وجود آمده است، بیان کرد: ما به عنوان سازنده باید کمی حواسمان را جمع کنیم، ما دیده‌ایم که همکارانمان که عزیزان ما هم هستند گاهی حرف‌هایی زده‌اند که به یک قشر جامعه یا یک هموطن برخورده است و به نظرم اتفاقاً محق بوده‌اند که احساس کنند آن حرف یا حتی شوخی ناراحت کننده و برخورنده است.

وی اضافه کرد: با این حال فکر می‌کنم به تدریج دست به دست هم می‌دهیم که سوءتفاهم ها رفع شود هم ما بیشتر بلد شویم چطور برنامه سازی کنیم هم آستانه شوخی کردن بالاتر برود و با تکرار این ماجراها سوءتفاهم ها حل شود.بازیگر سریال‌های «زن بابا» و «ساختمان پزشکان» تصریح کرد: یک مساله دوطرفه است هم آستانه تحمل باید بالا برود و ما به عنوان مردم بدانیم قرار نیست اهانت شود و شمشیر را از رو ببندیم که قصدی بر اهانت بوده است، از طرف دیگر سازنده‌ها هم بدانند که تا کدام قسمت یک شوخی می‌تواند برخورنده باشد یا از چه بخشی به بعد اهانت‌آمیز خواهد بود.

وی افزود: کلمه‌ای می‌خواهم استفاده کنم که می‌ترسم حاشیه شود ولی باید دانش و شعور شوخی کردن را داشته باشید، باید بدانید و بلد باشید کجا می‌توان شوخی کرد و اصلاً شوخی چیست. شوخی یک ویژگی دارد و آن این است که وقتی انجام می‌شود همه با هم می‌خندند نه اینکه من یک شوخی کنم که خودم و رفیقم بخندم و نفر سوم ناراحت شود.دهقان در پایان نیز درباره واکنش صریح مردم نسبت به کمدی‌هایی که شوخی و جذابیت ندارند، عنوان کرد: مردم واکنش نشان می‌دهند چون زمان دهه ۶۰ نیست که کانال‌ها و رسانه‌های دیگر فعال نباشند، الان هزاران اپلیکیشن و رسانه و… وجود دارد و چون مردم نسبت به برنامه‌سازی و سریال‌سازی دیگر مناطق دنیا آشنا هستند و چشم و گوششان به حدی از یک کیفیت عادت کرده است توقع‌شان بالاتر می‌رود. در نتیجه اگر ما به عنوان برنامه ساز موفق نشویم اثر خوب بسازیم آن را رها می‌کنند و سراغ سرگرمی‌های دیگر می‌روند.