این بازیکن‌ها نه تنها در حین تغییر پست، دچار سردرگمی و افت فنی نمی‌شوند بلکه معمولا تحسین مربیان خودی و کارشناسان را هم به دنبال دارند و نشان می‌دهند که نه تنها از نظر بدنی، بلکه از نظر ذهنی کاملا آماده بازی در پست‌های مختلف هستند.وحید امیری یکی از این بازیکنان است. او در لیگ قهرمانان آسیا، به مدافع چپ پرسپولیس تبدیل شده و تقریبا به جز یکی، دو اشتباه که معمولا از بازیکنان تخصصی هم سر می‌زند، عملکرد خوبی را ارائه کرد. او در حالی در این پست ایفای نقش می‌کند که تا دو ماه قبل و در نبود یک مهاجم حاضر و آماده در ترکیب پرسپولیس، مهاجم هدف پرسپولیس بود.

رفته رفته او یک پست عقب‌تر آمد و به عنوان وینگر راست به بازی پرداخت. کمی قبل‌تر و در بازی ایران و سوریه، پشت سر علی قلی‌زاده و تقریبا به عنوان یک هافبک راست متمایل به مرکز زمین بازی می‌کرد. در دوران کارلوس کی‌روش، او به همراه مهدی طارمی وینگر چپ تیم ملی بود و در جام جهانی از همین نقطه از زمین بود که جرارد پیکه را محو کرد.تقریبا وحید امیری به جز پست دفاع وسط و شاید هافبک دفاعی، در هر پستی بازی کرده و هیچ گاه تبدیل به نقطه ضعفی برای نفوذ حریفان نشده است. هوش بالای امیری همراه با دوندگی خستگی‌ناپذیر این بازیکن، او را تبدیل به بازیکنی با مهارت بازی در چندین پست مختلف کرده که هیچ گاه از ترکیب تیمش بیرون نمی‌ماند و حتی مربیان برای داشتن او سر و دست می‌شکنند.

او در ضمن عملکرد عالی در پست وینگر راست، در پست‌های دیگر هم تبدیل به آلترناتیوی برای هم تیمی‌های خود شده است. تقریبا کم‌تر زمانی پیش آمده که امیری پرنوسان ظاهر شود و مربی یا هواداران پرسپولیس از او به علت افت فنی انتقاد کنند اما حیف که این بازیکن خیلی دیرتر از آن چه معمول است، به فوتبال معرفی شد.شاید بیش از این که امیری از حضور در بالاترین سطح فوتبال ضرر کند، این فوتبال ایران از کشف دیرهنگام این بازیکن با استعداد ضرر کرده است ولی هنوز برای دیدن کیفیت بالای امیری در پرسپولیس و تیم ملی دیر نیست.

بهار نیوز