شهروندان در حالت یخبندان نسبت به انتخابات

گروه سیاسی: روزنامه «جهان‌صنعت»  نوشت: اگرچه برخی سیاستمداران و علما سعی کرده‌اند شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری را تکلیف شرعی و عرفی ایرانیان اعلام کنند، اما به مرور زمان ایرانیان با مراجعه به نص صریح قانون اساسی می‌دانند که حضور در انتخابات یک حق و مزیت است و تکلیفی شرعی و عرفی برای شهروندان نیست. بر همین اساس است که در همه انتخاب‌های پرشمار چهار سال یک بار مجلس و ریاست‌جمهوری درصد قابل اعتنایی از شهروندان از حق خود استفاده نکرده و رای نداده‌اند. بر اساس آمار‌های در دسترس، آخرین انتخابات برگزارشده در زمستان ۱۳۹۸ درصد کسانی که از حق رای ندادن استفاده کردند بیشتر از کسانی شد که از حق خود برای رای دادن استفاده کردند. حالا در هفته‌های نزدیک به انتخابات سیزدهم به نظر می‌رسد دست‌کم تا اینجای کار چراغ انتخابات هنوز روشن نشده و با وجود هیاهوی سیاستمداران درجه دوم و کاندیدا‌هایی که برای اسم در کردن می‌خواهند کاندیدا شوند شهروندان در حالت یخبندان نسبت به انتخابات قرار دارند و انگار یخ آن‌ها بازشدنی نیست. این در حالی است که هیچ حزب، جمعیت و شخصیت سیاسی هنوز با صراحت از عدم حضور چیزی نگفته‌اند و بسیار دور از انتظار است که چنین حرفی هم بزنند. چرا گمانه‌زنی‌ها درباره میزان عرضه رای از سوی شهروندان در انتخابات ۲۸ خرداد کم‌شمار است؟ واقعیت این است که شهروندان ایرانی به اندازه‌ای گرفتار روزمرگی و برطرف کردن گرفتاری‌های روزانه هستند که به انتخاباتی که هیچ چیز آن آشکار نیست اصولا فکر نمی‌کنند.
از سوی دیگر یکی از دلایل عرضه کاهنده رای در انتخابات آتی بر اساس گمانه‌زنی‌ها و احتمالات این است که مردم می‌گویند چرا باید به کسی رای بدهند که کاری از دستش بر نمی‌آید. در همه هشت سال تازه‌سپری‌شده منتقدان در حال تخریب نهاد دولت مستقر بوده و هستند و این شامل همه دولت‌های بعد از جنگ بوده است. منتقدان که از یک جناح سیاسی خاص هستند چنان نشان داده‌اند که هیچ کدام از این دولت‌ها نتوانسته‌اند اقتصاد را سر و سامان بدهند و مردم از خود می‌پرسند برای چه باید برای رییس این نهاد رای بدهند. هنگامی که شهروندان ببینند که بعد از جنگ تحمیلی چهار رییس‌جمهوری با چهار گرایش مختلف بر سر کار آمده‌اند و هیچ‌کدام هم نتوانسته‌اند به اقتصاد سر و سامان بدهند و رفاه مادی را افزایش دهند، دولت را اساسا ناکارآمد می‌دانند و همین امر هم باعث می‌شود تا رغبت آنچنانی برای حضور در انتخابات نداشته باشند. شاید یک جناح سیاسی بگوید نیازی به عرضه رای همه شهروندان و حتی بالاتر از ۵۰ درصد واجدان رای دادن نیست و بهتر است این انجماد موجود پابرجا بماند و شهروندانی که زیر چتر این جناح سیاسی قرار دارند کافی است. برخی می‌ترسند تنور آنقدر داغ شود و عرضه رای آنقدر افزون شود که آن‌ها در تنور بسوزند و رقیب پخته‌تر از قبل باز هم سکان دولت را در دست گیرد. این انتخابات پیش‌رو محل رخداد‌های شگفت‌انگیز است.