«مرگ مجاورت» و چالش روابط انسانی
دکتر دانیل میلر، سرپرست این پژوهش می‌گوید: «گوشی هوشمند دیگر ابزاری نیست که از آن استفاده کنیم، بلکه جایی شده که در آن به‌سر می‌بریم.» او می‌افزاید: «جنبهٔ منفی این امر در روابط انسانی آنجاست که هر وقت، مثلا سر شام یا در وقت دیدار، یا به هنگام هر فعالیت دورهمی، کسی که همراهش هستیم ممکن است ناگهان غیبش بزند و در گوشی همراش به‌خانه برود.»پژوهشگران بروز چنین پدیده‌ای را به‌هنگام تعامل رودررو «مرگ مجاورت» می‌نامند. دکتر میلر در این باره می‌گوید:‌ «داریم یاد می‌گیریم تا با این خطر کنار بیاییم که حتی وقتی از نظر جسمانی کنار همدیگر هستیم به‌لحاظ شغلی، اجتماعی و عاطفی از هم فاصله داشته باشیم.»

اپلیکیشن‌های چَت و گفتگو؛ هستهٔ اصلی تغییر رفتار کاربر
پژوهشگران این پروژه که در کشورهایی نظیر ایرلند، برزیل و کامرون انجام شده می‌گویند یک عامل اصلی تغییر رفتار اخیر، اپلیکیشن‌های چت و گفتگو هستند چون برای اغلب کاربران، یک اپلیکیشن این‌چنینی معرف مهمترین کاربرد گوشی آنهاست.«واتساپ» در برزیل، «وی‌چت» در چین و «لاین» در ژاپن فقط نمونه‌هایی از این اپلیکیشن‌ها هستند. در این پژوهش تمرکز ویژه‌ای بر بزرگسالان صورت گرفته تا بازهٔ آماری منحصر بر جوانان و نوجوانان نباشد و به‌نوعی کلّیت جامعهٔ بشری را در بر بگیرد.

خانه‌ای همراه اما نه چندان امن
پژوهشگران می‌گویند گوشی‌های هوشمند از نظر زمان‌بَربودن نه‌تنها برای خانه، بلکه برای محیط کار نیز نخستین تهدید موجود به‌شمار می‌آيند.دکتر میلر می‌گوید: «ما در گوشی‌هایمان همیشه در خانه‌ایم. شبیه حلزون‌هایی شده‌ایم که خانه‌شان را در جیب‌شان این‌سو و آن‌سو می‌برند.» اما تفاوت این خانه با خانهٔ واقعی آن است که چندان جای امنی به‌شمار نمی‌آید چون فرد هرگز از دسترس شبکه‌های اجتماعی، ارتباطات کاری و غیره در امان نیست.

در گزارش این پژوهش آمده است:‌ «با گوشی هوشمند، ممکن است کارفرما انتظار داشته باشد که کارکنان حتی پس از پایان ساعات کاری با محیط کار خود در تماس بمانند.»سرپرست این تیم پژوهشی در انتها می‌گوید که نتایج چنین تحقیقی نباید سبب شود که جنبه‌های سازنده و کارساز تلفن‌های هوشمند را نادیده بگیریم، جنبه‌هایی نظیر نزدیک‌کردن اعضای خانواده‌ای که دور از هم زندگی می‌کنند، کمک به رعایت بهداشت و سلامت و نیز ایجاد فضایی برای تبادل نظر سیاسی.

بهار نیوز