بهار نیوز - ۲۶ هزار کودک منتظر آغوش خانواده

گروه جامعه: بعد از چند سال مرارت رفتن از این مطب به آن مطب و خرج کردن میلیون‌ها تومان برای درمان ناباروری، بالاخره تصمیم می‌گیرند که مسیرشان را برای رسیدن به هدف تغییر دهند و نوزاد یا کودکی را به فرزندخواندگی بگیرند. به بهزیستی شیراز می‌روند، تمام مراحل دشوار، راهروها و اتاق‌های پرپیچ و خم، جلسات طولانی و پرکردن چند ده صفحه فرم را می‌گذرانند، اما هنوز بعد از ۶ سال نتوانسته‌اند فرزندی را که می‌خواهند، به آغوش بکشند.

آن روز که رفتند ۳۵ ساله بودند و حالا هر دو ۴۱ ساله‌اند و می‌گویند که دیگر آن ذوق و شوق روزهای اول را ندارند؛ «۶ سال پیگیری و چشم‌انتظاری کم نیست. آن دختری که ما در شیرخوارگاه دیدیم، یک نوزاد ۴ ماهه بود و حالا امسال باید به مدرسه برود. بهترین و طلایی‌ترین سن رشدش را که می‌توانست در کنار پدر و مادر باشد و از آغوش آنها محبت بگیرد از دست داد. برای ما هم همین بود؛ همه این سال‌ها از فرصت عشق ورزیدن به کودکمان محروم بودیم. روزی که دندانش درآمد، روزی که نخستین قدم‌هایش را برداشت، روزی که نخستین لغت‌ها را به زبان آورد، همه اینها می‌توانست بهترین روزهای ما باشد، اما از آن محروم شدیم. تازه الان هم که بعد از این همه سال پرونده ما تأیید شده، یک مانع جدید سر راهمان گذاشتند. توجیه می‌کنند که این سختگیری‌ها نیاز است، اما نمی‌گویند این موانع چقدر می‌تواند فرصت‌سوز و آسیب‌زا باشد.»

مشابه روایت حوریه و همسرش جواد در بین زوج‌ها و دختران مجردی که با اشتیاق فراوان به‌دنبال فرزندپذیری می‌روند، زیاد است. قوانین و بوروکراسی شدید اداری که بخشی از آن برایشان نامفهوم و غیرمعقول به‌نظر می‌رسد، در میانه راه مغموم و خسته‌شان می‌کند؛ روالی که به‌نظر آنها باید متناسب با شرایط روز تغییر کند و بر سرعت این فرایند بیفزاید.

شیرین همدست‌پور سال ۹۰ برای فرزندپذیری تشکیل پرونده می‌دهد و سال ۹۴ امیرحافظ را در ۱۱ماهگی از بهزیستی به خانه می‌آورد. سال ۹۸ دوباره برای فرزندپذیری اقدام می‌کند که با کودک نیازمند به درمان موافقت می‌شود و امیرکیان ۳‌ ماهه به‌عنوان فرزند دوم به خانواده آنها می‌آید. شیرین اما وقتی برای فرزند سوم به بهزیستی می‌رود، به‌گونه بدی با او برخورد می‌کنند؛ «وقتی برای فرزند سوم رفتیم، مسئول پرونده با لحن بدی گفت که به شما یا بچه بزرگسال تعلق می‌گیرد یا بچه ایدزی و هپاتیتی. ما از این طرز صحبت شوکه شدیم. اگر هدف مسئولان پرونده این است که میزان مقاومت و ثابت‌قدمی ما را ارزیابی کنند، راه‌های بهتر و مؤثرتری هم وجود دارد؛ مثل این که از مشاوران مجربی استفاده کنند که بتواند میزان توانایی زوج‌ها یا مادران مجرد را ارزیابی کند یا روانکاوهایی که سلامت روحی آنها را تأیید کند. این که روال رسیدگی به پرونده را طولانی و متقاضیان یا کودکان و نوجوانان ساکن در بهزیستی را تحقیر می‌کنند، دور از شأن یک نهاد حمایتی مانند بهزیستی است.»