گروه اقتصادی: روز پیش ویدئویی در توییتر فارسی منتشر شد که در آن زنی خوزستانی میگفت کودکانش، دو روز آب نخوردند. این ویدیو احساسات کاربران را جریحهدار کرد. محمد درویش درباره کمبود آب شرب میگوید: مشکل ما کبود آب نیست، مسئله فقدان مدیریت درست آب است و با وارد کردن آب هم مشکلات کاملا حل نمیشود. داغ شدن بحث خشکسالی بیسابقه در خوزستان موجب شده که دوباره بحث واردات آب جدی شود.
محمد درویش، کارشناس آب و محیطزیست در این زمینه میگوید: نیاز ما واردات آب نیست، مدیریت درست و انتصاب افراد متخصص در مدیریت کشور است اما شاهد بودید که با متخصصان محیط زیست چه برخوردی شد؟او ادامه میدهد: مشکل ما نبود عقلانیت است نه بحران آب و با وجود مشکلات مدیریتی، واردات آب باعث حل بحران نمیشود و امروز می بینیم که کشورهایی مانند امارات و عربستان و قطر و بحرین با وجود آنکه حتی یک رودخانه دائمی ندارند و همه آب خود را از طریق آب شیرینکنها تامین میکنند، از ظرفیتهای گردشگری خود نیز به بهترین نحو استفاده میکنند و درآمد دارند.
درویش توضیح میدهد: کل نیاز آب شرب تمام مردم ایران، ۸ درصد آب کشور است و حتی الان که با خشکسالی مواجه هستیم و ریزشهای آسمانی حدود ۴۰ درصد افت داشته است به راحتی میتوانیم آب شرب را تامین کنیم و اگر مشکل آب شرب وجود دارد به علت، ناکارآمدی مدیریتی است که با واردات هم حل نمیشود.
این کارشناس همچنین تاکید میکند: یک سوم آبهای جاری کشور در خوزستان است و حداقل حدود ۱۰ میلیارد مترمکعب آب در خوزستان وجود دارد و در گیلان میانگین ریزشها ۴ برابر میانگین کشور است اما در هر دوی این استانها، کمبود آب دارند. پس چه در استانهای مانند اصفهان و سمنان چه در استانهایی مثل خوزستان و گیلان با پدیده قطع شدن آب مواجه شدیم. بنابراین مشکل قهر طبیعت نیست؛ مشکل نابخردی مدیریتی است.
درویش همچنین با اشاره به تولید و صادرات کالاهای آببر میگوید: در ساختار اقتصادی کشور توسعه پایدار هیچ اهمیتی نداشته و ما به غلط تصور کردهایم با صادرات غیرنفتی و با تکیه بر صادرات محصولاتی که نیاز شدید به آب دارند مانند پسته، هندوانه، مرکبات و یونجه یا سیمان و فولاد میتوانیم مشکلات اقتصادی کشور را رفع و رجوع کنیم در حالی که این برنامهها در کشورهایی که مازاد آب دارند عملی است.
این در حالی است که ایران در کمربند خشک جهان قرار گرفته و میانگین ریزشهای جوی آن دست کم یک سوم میانگین جهانی و تبخیر آن هم بین ۵۰ تا ۱۰۰ درصد بیشتر از میانگین جهانی است.درویش ادامه میدهد: تا زمانی که سیاستگذاران ما تصور میکنند باید به کشاورزی و توسعه صنایه آببر در مناطق بیابانی و کویری اهمیت دهیم، مشکلاتی از این قبیل نه تنها کمتر نمیشود بلکه افزایش هم مییابد.او در عین حال تاکید میکند: با بازچرخانی آب و تصفیهخانهها، میتوان بیش از ۳۰ میلیارد مترمکعب که هدر میرود را دوباره به چرخه برگردانیم.