از المپیک ریو تا توکیو هیچ تدارک و برنامه ریزی انجام نشد تا نشان از این داشته باشد که فدراسیون به فکر نتیجه گرفتن در المپیک و پاره کردن زنجیره ی ناکامی  از المپیک لندن تا توکیو بوده است.البته در بررسی شکست دوچرخه سواری در المپیک  مشخص نیست انگشت انتقاد را باید به سمت چه کسی نشانه گرفت و  چه کسی را مسئول دانست چون فدراسیون که تغییر رییس داشته است و رییس قبلی آن فعلا در وزارت ورزش سمت دیگری بر عهده گرفته است، رییس جدید هم فقط دو ماه مانده به المپیک بر صندلی ریاست نشست.

به هر حال المپیک تمام شده و یک سال دیگر بازی های آسیایی در پیش است و اگر از الان فکری برای این رویداد نشود دوباره یک ناکامی دیگر در پرونده دوچرخه سواری ثبت خواهد شد.در حال حاضر نه تکلیف تیم ملی کوهستان مشخص است و نه پیست. تیم ملی جاده هم  وضعیت نامشخصی دارد. آخرین باری که رکابزنان ایران در رقابت های بین المللی پیست شرکت کرده اند را به سختی می توان به خاطر آورد و  این در شرایطی است که دوچرخه سواری یکی از رشته های پر مدال محسوب می شود و در حالی که می تواند به مدال آوری کاروان ایران کمک کند اما در حال حاضر در قهقرا به سر می برد.

نکته مهم دیگر این است که رکابزنان ما نیاز به مسابقه تدارکاتی دارند و با در خانه ماندن و تنها تمرین کردن قطعا نتیجه ای در بازی های آسیایی نمی گیرند بنابراین این انتظار است که فدراسیون برنامه ریزی قوی در این مورد داشته باشد.البته جدا از عدم نتیجه گیری، فدراسیون روزهای سختی را پیش رو دارد؛ نه مکان مناسبی دارد و نه هنوز انتخاباتش تایید شده است.

تایید نشدن انتخابات در حال حاضر بزرگترین معضل این رشته محسوب می شود چرا که هر لحظه این نگرانی وجود دارد که اتحادیه جهانی چه تصمیمی در مورد فدراسیون ایران می گیرد.این روزها سخت ترین روزی های دوچرخه سواری ایران محسوب می شود و باید دید وزارت ورزش جدید و کمیته ملی المپیک چه برنامه ای برای بیرون آوردن این فدراسیون از معضلاتی که گریبان گیرش شده اند، خواهند داشت.

بهار نیوز