تاریخ انتشار : ۱۴۰۰/۰۶/۰۸ ساعت ۱۲:۱۷
کد مطلب : ۲۹۰۹۰۹
پای صحبت های یک ساقی مشروبات الکلی
گروه حوادث:به گزارش سازمان جهانی بهداشت، ایران در رتبه نهم مصرف الکل در جهان قراردارد.طبق این گزارش سرانه مصرف الکل در دیگر کشورهای مسلمان از جمله امارات عربی متحده، قطر، ترکیه و لبنان و افغانستان بالاتر از ایران است. این گزارش را برخی خبرگزاری‌ها به گونه‌ای منتشر کردند که گویا ایران رتبه نهم مصرف مواد الکی در جهان را دارد، که این امر درست نیست؛ در واقع در متن گزارش اصلی به یک نکته مهم اشاره می کند «میزان مصرف مداوم در میان ۱۸۹ کشور جهان.»
در واقع تهیه‌کنندگان این گزارش، الکلی‌های کشورهای مختلف را بررسی کرده و میانگین الکلی‌های هر کشور را مشخص کرده‌اند (فقط الکلی‌ها نه همه مردم) و البته رتبه‌های جلوتر از ایران، متعلق به کشورهای اروپایی و آمریکایی نیست؛ افغانستان و ترکیه و الجزایر از الکلی‌های ما جلوتر هستند.
طبعا گزارشی که به‌صورت ناقص منتشر شده می‌تواند سوءبرداشت‌هایی هم درپی داشته باشد، که همین‌طور هم شده و بر همین اساس رئیس مرکز ملی مطالعات اعتیاد، این گزارش را تکذیب و اعلام کرده که سالانه ۵ تا ۶ میلیون‌لیتر الکل در کشور مصرف می‌شود و میانگین مصرف هر فرد در ایران ۰.۱لیتر است. گرچه اگر رئیس ملی مرکز مطالعات اعتیاد هم این گزارش به‌طور کامل مطالعه می‌کرد، حتما متوجه نکته مهم این گزارش، یعنی معتادان و مصرف‌کنندگان ثابت الکل را درمی‌یافت. گزارش در مورد دائم‌الخمرهای هر کشور است و ربطی به اکثریت جمعیت هیچ کشوری ندارد. سازمان بهداشت جهانی در گزارش خود میزان مصرف سرانه الکل خالص در میان جمعیت بالای پانزده سال ایران را «تخمین» زده و «تصریح» می‌کند که ۹۶ درصد کل جمعیت بالای پانزده سال در ایران هرگز (حتی یک‌بار) الکل مصرف نکرده‌اند.
مساله‌ای به نام الکل
مانند مواد مخدر، که مصرفش به انحاء مختلف در کشور ما رواج دارد، در امورد الکل هم باید اذعان کرد که برخی، به‌طور مرتب و در حد اعتیاد و برخی نیز به‌طور تفریحی و هر ازگاهی، الکل مصرف می‌کنند. این‌که حتی آمار دائم‌الخمرهای کشور، ما را در رتبه نهم قرار داده نگران‌کننده است. بیشتر از این جهت که واردات مشروبات الکلی به کشور و نیز تولید آن در داخل ممنوع است. اما چگونه است که هر از گاهی، به‌ویژه پس از آغاز بحران کرونا، عده‌ای به مصرف‌کنندگان درمانی و یا تفریحی الکل پیوسته‌اند. بر اساس برخی شایعاتی که از سوی قاچاقچیان و تولیدکنندگان داخلی به آنها دامن زده شد، افرادی چنین تصورکردند که مصرف برخی مواد مخدر و نیز الکل، جلوی ابتلای آنان به کرونا را می‌گیرد.
در همین مورد، گزارش‌های مختلفی از مسمومیت مصرف‌کنندگان الکل به‌صورت خوراکی و مراجعه آنان به اورژانس شهرهای مختلف کشور به گوش رسیده و می‌رسد. این افراد معمولا الکل خوراکی را توسط کسانی که خود را ساقی می‌نامند، تهیه می‌کنند، کسانی که به‌طور مخفیانه و زیرزمینی، الکل خوراکی تولید می‌کنند. طبیعی است که در کوران کرونا و شایعاتی که به آنها دامن زده می‌شود، این افراد، دام‌های زیادی برای درگیر کردن افراد ناآگاه می‌گسترند. اما آیا واقعا تولید الکل خوراکی در داخل کشور، بدون ضرر و زیان است؛ گزارش‌های بیمارستانی نشان می‌دهد که اغلب این محصولات عوارض خطرناکی در حد نابینایی و مرگ در پی داشته است.
داستان تولید مخفیانه الکل در کشور چیست؟
تا همین چند سال پیش، تنها ۲۰ شرکت تولیدکننده الکل اتیلیکی با ظرفیت اسمی ۱۶ میلیون و ۲۸۱ هزار لیتر در کشور به تولید الکل سفید مشغول بودند که برای درمان و بهداشت مورد استفاده قرار می‌گرفت و فروش الکل سفید در داروخانه‌ها ممنوع بود. اما پس از شیوع کرونا و لزوم ضدعفونی کردن دست و اشیاء مختلف با الکل، هم بر شرکت‌های تولیدکننده افزوده شد و هم داروخانه‌ها می‌توانند الکل سفید ۴۶تا ۷۲ درصد را آزادانه بفروشند.
با برداشته شدن این ممنوعیت، آنان که خود هم تولیدکننده و هم مصرف‌کننده الکل خوراکی هستند فرصت را غنیمت شمرده و شروع به تولید انبوه زیرزمینی این ماده کردند. اما این تولیدات، که بر بیس کشمش، نهاده شده، با افزودن الکل داروخانه‌ای و مواد خاص دیگری به ماده‌ای خطرناک و سمی تبدیل می‌شود و مصرف‌کنندگان را دچار مشکلات جسمی فراوانی می‌کند، به گونه‌ای موارد فوتی در اثر سوءمصرف الکل، ۱۴۲ درصد رشد داشته است.
توضیحات یک تولیدکننده زیرزمینی که اصرار دارد ساقی صدایش کنیم
به گفته یک «ساقی»، مشروب‌های الکلی در ایران یا وارداتی‌اند که شامل برندهای درجه دو و سه هستند و کیفیت خوبی ندارند یا به‌صورت خانگی ساخته می‌شوند. داروخانه‌ها هم الان الکل‌هایی می‌فروشند چون درصدش پائین است، برخی در تولید الکل خوراکی از آن استفاده می‌کنند. عرق کشمش را می‌گیرند و سپس برای رقیق‌تر کردن آن، الکل داروخانه‌ای و اسانس‌های مختلفی به آن اضافه می‌کنند، که عوارض زیادی دارد. این «ساقی» ادامه می‌دهد که همین ماده تولید شده را در همان کارگاه زیرزمینی، می‌ریزند توی یکسری بسته‌هایی با عنوان ودکاهای ساندیسی که روی آنها به زبان خارجی نوشته شده ودکا.
خودشان دستگاه پرس هم دارند Label (برچسب) هم توی بازار تهران فراوان است. پس این قوطی‌ها و شیشه‌ها را پر می‌کنند، پرس می‌کنند و می‌فروشند. خریدار فکر می‌کند خارجی است اما عرق دست‌ساز زیرزمینی است. این محصولات خوب هم فروش می‌روند. چون خیلی از پولدارها، طالب مشروبات الکلی هستند، تولیدکنندگان زیر زمینی هم وقتی مشتری پولدار باشد، برای خالی کردن دق دل‌شان، داخل آن چیزی که تولید کرده‌اند، ادرار هم می‌کنند!
و این محصولات زیرزمینی، مشتری هم دارد؟
چرا ندارد. کسی که الکلی است، باید هرطور شده، بتواند به موادش برسد، و چون تمام این محصولات زیرزمین رقیق هستند، احتیاج یک الکلی به خرید آن مدام بیشتر می‌شود. بنابراین کار تولیدکنندههای زیرزمینی هم رونق دارد.
مشروبات اصل و خارجی چگونه وارد کشور می‌شود؟
بیشتر مشروب‌ها را از ترکیه می‌آورند. به شیوه‌های مختلف وارد می‌شود. لای وسایل منزل یا توی کامیون‌ها جاساز می‌کنند. می‌آید تهران و توی انبارها پخش می‌شود. از همانجا هم خرد می‌شود و کاسب‌های خرده‌پا می‌آیند، می‌گیرند و می‌برند.
یک مصرف‌کننده دائمی و شکایت‌هایش
به سراغ یک مصرف‌کننده دائمی رفتیم که توسط یکی از دوستان پرستار معرفی شد. این مصرف‌کننده دائمی و یا در واقع معتاد به الکلی یا همان «الکلی» خودمان، به دلیل مصرف مشروبات الکلی، تا به حال دوبار تحت عمل جراحی کبد قرارگرفته، اما خودش می‌گوید که با وجود چنین مشکلی و تاکید پزشک برای عدم مصرف الکل، دیگر کارش از کار گذشته و نمی‌تواند الکل را ترک کند. اما از دست «ساقی»ها و تقلبهایشان شاکی است و می‌گوید حتی به ساقی‌های قدیمی که مشتری دائم آنها بودم هم دیگر نمی‌شود اطمینان کرد؛ هم گران کرده‌اند و هم بی‌کیفیت.
او به‌عنوان یک دائمالخمر معتقد است که آغاز مصرف الکل، حتی در بهترین نوع و برندش و به میزان کم، شروع یک دردسر جدی برای سلامت مصرف‌کننده است. این ماده هم مانند مواد مخدر، از درون آدم را می‌خورد و از بین می‌برد. او می‌گوید درون ظرف سالم بدن‌تان از این نوع مواد نریزید. چون در نهایت باید این ظرفی-بدن- را روزگاری سالم بود و سرحال، باید مدام از این بیمارستان به آن بیمارستان ببرید و دست به دامن ساقی‌هایی شوید که معلوم نیست چه چیزی داخل این بطری‌ها می‌ریزند و با قیمت گران می‌فروشند.
در واقع تهیه‌کنندگان این گزارش، الکلی‌های کشورهای مختلف را بررسی کرده و میانگین الکلی‌های هر کشور را مشخص کرده‌اند (فقط الکلی‌ها نه همه مردم) و البته رتبه‌های جلوتر از ایران، متعلق به کشورهای اروپایی و آمریکایی نیست؛ افغانستان و ترکیه و الجزایر از الکلی‌های ما جلوتر هستند.
طبعا گزارشی که به‌صورت ناقص منتشر شده می‌تواند سوءبرداشت‌هایی هم درپی داشته باشد، که همین‌طور هم شده و بر همین اساس رئیس مرکز ملی مطالعات اعتیاد، این گزارش را تکذیب و اعلام کرده که سالانه ۵ تا ۶ میلیون‌لیتر الکل در کشور مصرف می‌شود و میانگین مصرف هر فرد در ایران ۰.۱لیتر است. گرچه اگر رئیس ملی مرکز مطالعات اعتیاد هم این گزارش به‌طور کامل مطالعه می‌کرد، حتما متوجه نکته مهم این گزارش، یعنی معتادان و مصرف‌کنندگان ثابت الکل را درمی‌یافت. گزارش در مورد دائم‌الخمرهای هر کشور است و ربطی به اکثریت جمعیت هیچ کشوری ندارد. سازمان بهداشت جهانی در گزارش خود میزان مصرف سرانه الکل خالص در میان جمعیت بالای پانزده سال ایران را «تخمین» زده و «تصریح» می‌کند که ۹۶ درصد کل جمعیت بالای پانزده سال در ایران هرگز (حتی یک‌بار) الکل مصرف نکرده‌اند.
مساله‌ای به نام الکل
مانند مواد مخدر، که مصرفش به انحاء مختلف در کشور ما رواج دارد، در امورد الکل هم باید اذعان کرد که برخی، به‌طور مرتب و در حد اعتیاد و برخی نیز به‌طور تفریحی و هر ازگاهی، الکل مصرف می‌کنند. این‌که حتی آمار دائم‌الخمرهای کشور، ما را در رتبه نهم قرار داده نگران‌کننده است. بیشتر از این جهت که واردات مشروبات الکلی به کشور و نیز تولید آن در داخل ممنوع است. اما چگونه است که هر از گاهی، به‌ویژه پس از آغاز بحران کرونا، عده‌ای به مصرف‌کنندگان درمانی و یا تفریحی الکل پیوسته‌اند. بر اساس برخی شایعاتی که از سوی قاچاقچیان و تولیدکنندگان داخلی به آنها دامن زده شد، افرادی چنین تصورکردند که مصرف برخی مواد مخدر و نیز الکل، جلوی ابتلای آنان به کرونا را می‌گیرد.
در همین مورد، گزارش‌های مختلفی از مسمومیت مصرف‌کنندگان الکل به‌صورت خوراکی و مراجعه آنان به اورژانس شهرهای مختلف کشور به گوش رسیده و می‌رسد. این افراد معمولا الکل خوراکی را توسط کسانی که خود را ساقی می‌نامند، تهیه می‌کنند، کسانی که به‌طور مخفیانه و زیرزمینی، الکل خوراکی تولید می‌کنند. طبیعی است که در کوران کرونا و شایعاتی که به آنها دامن زده می‌شود، این افراد، دام‌های زیادی برای درگیر کردن افراد ناآگاه می‌گسترند. اما آیا واقعا تولید الکل خوراکی در داخل کشور، بدون ضرر و زیان است؛ گزارش‌های بیمارستانی نشان می‌دهد که اغلب این محصولات عوارض خطرناکی در حد نابینایی و مرگ در پی داشته است.
داستان تولید مخفیانه الکل در کشور چیست؟
تا همین چند سال پیش، تنها ۲۰ شرکت تولیدکننده الکل اتیلیکی با ظرفیت اسمی ۱۶ میلیون و ۲۸۱ هزار لیتر در کشور به تولید الکل سفید مشغول بودند که برای درمان و بهداشت مورد استفاده قرار می‌گرفت و فروش الکل سفید در داروخانه‌ها ممنوع بود. اما پس از شیوع کرونا و لزوم ضدعفونی کردن دست و اشیاء مختلف با الکل، هم بر شرکت‌های تولیدکننده افزوده شد و هم داروخانه‌ها می‌توانند الکل سفید ۴۶تا ۷۲ درصد را آزادانه بفروشند.
با برداشته شدن این ممنوعیت، آنان که خود هم تولیدکننده و هم مصرف‌کننده الکل خوراکی هستند فرصت را غنیمت شمرده و شروع به تولید انبوه زیرزمینی این ماده کردند. اما این تولیدات، که بر بیس کشمش، نهاده شده، با افزودن الکل داروخانه‌ای و مواد خاص دیگری به ماده‌ای خطرناک و سمی تبدیل می‌شود و مصرف‌کنندگان را دچار مشکلات جسمی فراوانی می‌کند، به گونه‌ای موارد فوتی در اثر سوءمصرف الکل، ۱۴۲ درصد رشد داشته است.
توضیحات یک تولیدکننده زیرزمینی که اصرار دارد ساقی صدایش کنیم
به گفته یک «ساقی»، مشروب‌های الکلی در ایران یا وارداتی‌اند که شامل برندهای درجه دو و سه هستند و کیفیت خوبی ندارند یا به‌صورت خانگی ساخته می‌شوند. داروخانه‌ها هم الان الکل‌هایی می‌فروشند چون درصدش پائین است، برخی در تولید الکل خوراکی از آن استفاده می‌کنند. عرق کشمش را می‌گیرند و سپس برای رقیق‌تر کردن آن، الکل داروخانه‌ای و اسانس‌های مختلفی به آن اضافه می‌کنند، که عوارض زیادی دارد. این «ساقی» ادامه می‌دهد که همین ماده تولید شده را در همان کارگاه زیرزمینی، می‌ریزند توی یکسری بسته‌هایی با عنوان ودکاهای ساندیسی که روی آنها به زبان خارجی نوشته شده ودکا.
خودشان دستگاه پرس هم دارند Label (برچسب) هم توی بازار تهران فراوان است. پس این قوطی‌ها و شیشه‌ها را پر می‌کنند، پرس می‌کنند و می‌فروشند. خریدار فکر می‌کند خارجی است اما عرق دست‌ساز زیرزمینی است. این محصولات خوب هم فروش می‌روند. چون خیلی از پولدارها، طالب مشروبات الکلی هستند، تولیدکنندگان زیر زمینی هم وقتی مشتری پولدار باشد، برای خالی کردن دق دل‌شان، داخل آن چیزی که تولید کرده‌اند، ادرار هم می‌کنند!
و این محصولات زیرزمینی، مشتری هم دارد؟
چرا ندارد. کسی که الکلی است، باید هرطور شده، بتواند به موادش برسد، و چون تمام این محصولات زیرزمین رقیق هستند، احتیاج یک الکلی به خرید آن مدام بیشتر می‌شود. بنابراین کار تولیدکنندههای زیرزمینی هم رونق دارد.
مشروبات اصل و خارجی چگونه وارد کشور می‌شود؟
بیشتر مشروب‌ها را از ترکیه می‌آورند. به شیوه‌های مختلف وارد می‌شود. لای وسایل منزل یا توی کامیون‌ها جاساز می‌کنند. می‌آید تهران و توی انبارها پخش می‌شود. از همانجا هم خرد می‌شود و کاسب‌های خرده‌پا می‌آیند، می‌گیرند و می‌برند.
یک مصرف‌کننده دائمی و شکایت‌هایش
به سراغ یک مصرف‌کننده دائمی رفتیم که توسط یکی از دوستان پرستار معرفی شد. این مصرف‌کننده دائمی و یا در واقع معتاد به الکلی یا همان «الکلی» خودمان، به دلیل مصرف مشروبات الکلی، تا به حال دوبار تحت عمل جراحی کبد قرارگرفته، اما خودش می‌گوید که با وجود چنین مشکلی و تاکید پزشک برای عدم مصرف الکل، دیگر کارش از کار گذشته و نمی‌تواند الکل را ترک کند. اما از دست «ساقی»ها و تقلبهایشان شاکی است و می‌گوید حتی به ساقی‌های قدیمی که مشتری دائم آنها بودم هم دیگر نمی‌شود اطمینان کرد؛ هم گران کرده‌اند و هم بی‌کیفیت.
او به‌عنوان یک دائمالخمر معتقد است که آغاز مصرف الکل، حتی در بهترین نوع و برندش و به میزان کم، شروع یک دردسر جدی برای سلامت مصرف‌کننده است. این ماده هم مانند مواد مخدر، از درون آدم را می‌خورد و از بین می‌برد. او می‌گوید درون ظرف سالم بدن‌تان از این نوع مواد نریزید. چون در نهایت باید این ظرفی-بدن- را روزگاری سالم بود و سرحال، باید مدام از این بیمارستان به آن بیمارستان ببرید و دست به دامن ساقی‌هایی شوید که معلوم نیست چه چیزی داخل این بطری‌ها می‌ریزند و با قیمت گران می‌فروشند.
مرجع : روزنامه اینترنتی فراز
پربينندهترين مطالب و خبرها
