بهار نیوز - بازگشت به زمین فوتبال پس از ۱۲ سال محرومیت

گروه ورزشی: فرانچسکو فلاچی مهاجم و کاپیتان سالهای گذشته سامپدوریا، پس از پشت سر گذاشتن 12 سال محرومیت به دلیل استفاده از کوکائین، در 46 سالگی قصد بازگشت به مستطیل سبز را دارد!

زندگی فرانچسکو فلاچی کاپیتان سامپدوریا داستان عجیبی دارد. بازیکن فوق العاده ای که 110 گل برای این باشگاه به ثمر رساند و به تیم ملی ایتالیا نیز دعوت شد، اما چند روز پیش از آغاز اردوی آتزوری، تست های مربوط به استفاده این بازیکن از مواد مخدر کوکائین مثبت شد و زندگی ورزشی او را به ورطه سقوط کشاند.
در اوایل سال 2007 فرانچسکو فلاچی به خوبی در حال تبدیل شدن به اسطوره باشگاه سامپدوریا در سری A بود. کاپیتان و مهاجم این تیم، بیش از 100 گل برای تیمش به ثمر رساند و برای نخستین بار در طول دوران ورزشی اش به تیم ملی ایتالیا نیز دعوت شد. اما زندگی او در ساعاتی پس از بازی با اینتر میلان در 28 ژانویه 2007 و هنگامی که تست کوکائین او مثبت شد، به طور کلی تغییر کرد.

او بلافاصله از هرگونه فعالیت فوتبالی منع و در نهایت به مدت دو سال از حضور در میادین ورزشی محروم شد. فلاچی به بی بی سی اسپورت می گوید: من آن را در همان لحظه همه چیز را از دست دادم. من در جنوا یک بت بودم. سال را با دو گل شروع کرده بودم و قبلش نیز به تیم ملی فراخوانده شده بودم.
اما این محرومیت، از جهاتی تازه شروع کار اسطوره سمپدوریا بود. دو سال بعد و پس از پشت سر گذاشته شدن این محرومیت، تمام حرفه او به پایان رسید. یا به نظر می رسید که اینگونه است. پس از دو سال غیبت اجباری، فلاچی با تیم های سری B از جمله برشیا و امپولی به رستگاری رسید. اما حوادث سالهای گذشته گریبان او را گرفته بود. او تصریح می کند: «از لحاظ روحی من دیگر همان فرد قبلی نبودم و نمی توانستم از بازگشت دوباره به مواد مخدر جلوگیری کنم.» بنابراین، در دسامبر 2009 آزمایش کوکائین فلاچی یک بار دیگر مثبت شد. او مرتکب جرم شده بود و این بار با 12 سال محرومیت، به دوران حرفه ای خود پایان داد.

او یکی از با استعدادترین شماره 10 های ایتالیا در نسل خودش بود. بازیکنی که با 110 گل زده برای سمپدوریا، در رده سوم برترین گلزنان تاریخ این باشگاه قرار گرفته بود و تنها روبرتو مانچینی و جانلوکا ویالی را بالاتر از خودش می دید و با توجه به آمادگی بالایی که او در آن دوران داشت، شکستن رکورد این دو نفر نیز دور از دسترس به نظر نمی رسید اما مواد مخدر، پایانی بود بر امیال و آرزوهای این مرد فلورانسی.
با این وجود، محرومیت 12 ساله فلاچی به پایان رسیده ولی او در حال آماده شدن برای بازگشتی غیرممکن به میادین ورزشی است. او می گوید: «من می خواهم آنچه را که دور انداخته ام، بازپس بگیرم.» در دورانی که او از حضور در میادین محروم بود، به طور غیررسمی هدایت تیم محلی باگنو آ ریپولی را برعهده داشت و توانست عناوین قهرمانی لیگ و جام های منطقه ای را کسب کند. او همچنین مربی تیم جوانان سیگنا 1914 بود و از زمان شیوع ویروس کرونا، به 50 کودک آموزش فوتبال می داد.

فلاچی حالا قصد دارد به همراه تیم سیگنا 1914 به میادین بازگردد. تیمی آماتور که در دسته های پایین فوتبال ایتالیا حضور دارد. فلاچی می گوید: «من بسیار هیجان زده هستم زیرا تاریخ نزدیک است. همه چیز به عنوان یک شوخی شروع شد، اما سپس ما در مورد آن جدی تر شدیم. من قبلاً در سیگنا 1914 مربیگری می کردم و در بخش جوانان هدایت این تیم را برعهده داشتم.»
او ادامه داد: «آندره بالرینی دوست من و مالک باشگاه سیگنا 1914 شروع به تحریک من کرد. او گفت دیگر نمی توانی بازی کنی، تو خیلی پیر شده ای. من 12 سال بود که به یک زمین فوتبال مناسب 11 نفر وارد نشده بودم، اما من یک مرد فوتبالی هستم و برای احساساتی زندگی می کنم که خیلی دلم برایشان تنگ شده بود. من در حال تمرین هستم و احساسات کنونی ام، مشابه حسی است که من به عنوان یک بازیکن واقعی داشتم.

فلاچی می گوید: می دانم که اشتباهی مرتکب شده ام و به خاطر آن مجازات شده ام. همچنین می دانم که مثل قبل سریع نیستم، اما می توانم در حد توانم به این بچه ها کمک کنم که خودشان را باور کنند. من همچنین می خواهم آنها درک کنند که چقدر زیبا هستند آنها نمی توانند چیزی را که من دور انداخته ام از دست بدهند.
اسطوره سمپدوریا ادامه می دهد: در ابتدا تماشای فوتبال مرا بیمار می کرد، اما بعد آستین های خود را بالا زدم و به آرامی دوباره حرکت کردم. من دو رستوران در فلورانس باز کرده ام و وقتم را صرف سرو غذا می کردم. از زمانی که معلوم شد من قصد دارم بازی کنم، تماس ها و پیام های زیادی دریافت می کنم. این ثابت می کند که بسیاری از مردم هنوز مرا دوست دارند. من قربانی نیستم. من اشتباهی مرتکب شده ام و نمی خواهم دیگران نیز در همین راه پیش روند. من از مربیانم بازخوردهای مثبت زیادی دریافت می کنم و این یک گواه مهم است که از فداکاری من قدردانی می شود و والدین به من اعتماد دارند.

او در پایان گفت: قضاوت کردن از بیرون بسیار آسان است. کسانی که مرا می شناسند نیز وضعیت من را می دانند. می دانم که ممکن است کسی اشتباه کند و زمین بخورد، اما می تواند دوباره روی پای خود بایستد. زندگی پر از اتفاقات غیرمنتظره است. آنچه من می خواهم این است که وظیفه خود را انجام دهم و نشان دهم که می توانم در فوتبال نقش ایفا کنم.