توسرمس، نویسنده این مطالعه از مرکز پزشکی دانشگاه هلند، می‌گوید: ما می‌دانیم که مبتلایان به پارکینسون اغلب به طور خودجوش «مسیر‌های خلاق »را برای غلبه بر مشکلات راه رفتن خود، به منظور تحرک و استقلال اختراع می‌کنند. ما متوجه شدیم که افراد به ندرت در مورد همه استراتژی‌های مختلف جبران خسارت آموزش می‌بینند. در چنین شرایطی مردم اغلب استراتژی‌هایی را پیدا می‌کنند که برای آن‌ها و شرایط منحصر به فرد آن‌ها بهتر کار می‌کند.

در این مطالعه، محققان از ۴۳۲۴ فرد مبتلا به پارکینسون و ناتوانی در راه رفتن استفاده کردند، این‌ها شامل مشکلاتی مانند عدم تعادل، تلو تلو  خوردن، افتادن، سر خوردن و انجماد است. از بین شرکت کنندگان، ۳۵ ٪ دریافتند که مشکلات راه رفتن آن‌ها بر توانایی آن‌ها در انجام فعالیت‌های معمول روزانه تاثیر می‌گذارد و ۵۲ ٪ یک یا چند سقوط در سال گذشته داشته‌اند.

این نظرسنجی هفت دسته اصلی استراتژی‌های جبران خسارت را توضیح داد. آن‌ها عبارتند از: نشانه‌های داخلی، مانند راه رفتن تا شمارش در سر. نشانه خارجی، مانند پیاده روی با سرعت تا مترونوم؛ تغییر نیاز به تعادل، مانند چرخش‌های گسترده‌تر؛ تغییر حالت روانی که شامل تکنیک‌های آرامش است. مشاهده عمل و تصاویر حرکتی که شامل تماشای راه رفتن شخص دیگر است. تطبیق یک الگوی راه رفتن جدید، مانند پریدن یا راه رفتن به عقب و سایر اشکال استفاده از پا‌ها، مانند دوچرخه سواری و خزیدن. هر دسته توضیح داده شد و از شرکت کنندگان پرسیده شد که آیا از آن مطلع هستند، آیا تا به حال از آن استفاده کرده‌اند و اگر چنین است، چگونه در زمینه‌های مختلف برای آن‌ها کار می‌کند.

محققان دریافتند افراد مبتلا به پارکینسون معمولا از راهکار‌های جبران خسارت پیاده روی استفاده می‌کنند، اما از هر هفت استراتژی آگاه نیستند. به عنوان مثال، ۱۷ مورد از شرکت کنندگان هرگز هیچ کدام از این استراتژی‌ها را نشنیده بودند و ۲۳ نفر هرگز هیچ یک از آن‌ها را امتحان نکرده بودند. تنها ۴ درصد از هر هفت دسته استراتژی‌های جبران خسارت آگاه بودند.

برای هر استراتژی، اکثریت افرادی که آن را امتحان کردند، گفتند که تأثیر مثبتی دارد. به عنوان مثال، ۷۶ said گفتند که تغییر الزامات تعادل تأثیر مثبتی دارد، در حالی که ۷۴ said گفتند که تغییر وضعیت روانی آن‌ها تأثیرگذار بوده است.

با این حال، محققان همچنین دریافتند که استراتژی‌ها با توجه به زمینه‌ای که فرد از آن استفاده می‌کند، متفاوت عمل می‌کند. به عنوان مثال، نشانه گذاری داخلی در هنگام راه رفتن بسیار موثر به نظر می‌رسید و میزان موفقیت آن ۷۳ درصد بود. تنها ۴۷ ٪ معتقدند که این تاکتیک هنگام تلاش برای توقف راه رفتن مفید است. به طور مشابه، تجسم حرکات زمانی که مردم از آن برای راه رفتن در فضای باز استفاده می‌کردند، دارای ۸۳ درصد موفقیت بود. تنها زمانی که مردم از آن برای پیمایش در یک فضای باریک استفاده کردند، ۵۵ درصد از موفقیت برخوردار بود.

توسرمس می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که رویکرد برای همه جواب نمی‌دهد، زیرا زمینه‌های مختلف ممکن است به استراتژی‌های متفاوتی نیاز داشته باشد یا اینکه افراد به سادگی به یک استراتژی در مقایسه با استراتژی دیگر بهتر پاسخ می‌دهند. ما باید یک قدم جلوتر برویم و همه راهکار‌های جبران خسارت موجود را به مردم آموزش دهیم، به عنوان مثال از طریق یک پلت فرم آموزشی آنلاین اختصاصی. این ممکن است به هر فرد مبتلا به پارکینسون کمک کند تا استراتژی مناسب خود را پیدا کند.محدودیت مطالعه این است که افراد ناتوانی راه رفتن خود را گزارش کردند که توسط یک معاینه عصبی مستقل تایید نشد.

بهار نیوز