او درباره اثر خود این چنین می‌گوید: «خلاصه‌ترین تعریف برای این ویدئوآرت، نیم نگاهی به نوجوانی است. در حقیقت ما می‌خواستیم چیزی را که خودمان درک و از آن عبور کرده‌ایم را چند سال عقب‌تر بیاوریم و دوره‌ای از نوجوانی را نمایان کنیم و نشان دهیم.»  

رستمی ادامه داد: «به عنوان اجتماع از دست‌ها، کمک گرفتیم و بزرگترین علامت ویدئوآرت نیز اسم آن است.» 
او همچنین درباره آغاز تصمیم به شرکت در این نمایشگاه گفت: «ما یک اثر خلق کردیم و ابتدا به این نتیجه رسیدیم، فیلم کوتاهی که ما ساخته‌ایم یک اتفاقی است که شاید هیچ جایگاه منطقی هنری برای آن به وجود نیامده باشد. این اولین تعریف ما بعد از خروجی‌ای بود که از کار دیدیم. به ما گفته شد که ویدئو آرت نیز بخش کوچکی از نمایشگاه است و پس از تحقیقی متوجه شدیم به هر حال ما در قالب یک فیلم کوتاه غیرداستانی با داشتن سناریوی تضاد، یک ویدیو آرت تولید کرده ایم.» 

رستمی ادامه داد: «باتوجه به این نکات کار را برای جشنواره ارسال کردیم و چند ماه بعد، قبل از عید نوروز نتایج تا حدی برای ما روشن شد.» این بازیگر تئاتر درباره پرسشی که از او درباره سبک کارهایش پرسیده شد، این چنین پاسخ داد: «اگر بخواهم راجع به سبک صحبت کنم اول باید به صورت کلی پیروی باشد. یعنی در ابتدا پیروی یا مریدی برای یک استاد از سمت ما به وجود بیاید تا ما بتوانیم در آینده‌ یک نوآوری به وجود بیاوریم و یک جلوه جدید ایجاد کنیم. طبیعتا ما از فرم و چارچوب تئاتر در قالب صنعت تصویر پیروی کرده‌ایم.» 

او همچنین درباره مشکلات حوزه هنر در دوران کرونا این چنین ابراز عقیده کرد: «در شهرستان‌های ایران که البته بستگی به استانش هم دارد، اصلا آموزشی در کار نیست که ما بخواهیم نسبت به آن انتقادی وارد کنیم. هرکس ساز خودش را می‌زند و آموزش صحیحی در کار نیست. شاید افرادی باشند که با کنجکاوی و پیگیری بتوانند اتفاقی را به وجود بیاورند اما این اتفاق خیلی محدود است و ثمره‌ای نیز ندارد.» 

به گفته رستمی روزهایی که قصد داشتند تا تئاتری کار کنند، با مجوز عادی ارشاد برخورد می‌کردند؛ چراکه تهیه کننده مقتدری نداشتند و در واقع خودشان تهیه کننده کارهایشان بودند. او ادامه داد: «هر اتفاقی که قرار بود برای ما پیش بیاید از جیب خودمان می‌رفت و خودمان باید مستقیم خرج می‌کردیم. حتی همین کاری که ما برای جشنواره ارسال کردیم، مجوز ارشاد نداشته است. وقتی ما برای نمایشگاه ارسال کردیم، اتفاقی برایش افتاده و در واقع وقتی دیده شد آدم‌ها سرشان را برگرداندند که ببینند این چیست که دیده شده است.» 

این هنرمند همچنین بر این عقیده است که چون از جیب خودشان خرج کرده‌اند، نمی‌توانند بگویند که مشکلات اقتصادی فراوانی داشته‌اند؛ چراکه این اتفاق چیزی بوده که خودشان خواهان آن بوده‌اند.او ادامه داد: «در صنعت سینما برای آدم‌هایی از دهه هفتاد که بخواهد سینما را شروع کنند، مشکلات فراوانی وجود دارد. یعنی دهه هفتاد ایران که هنوز به هیچ عنوان صنعت سینمای ایران دستش نیامده، اگر در این حوزه ظهور پیدا کند تحول عظیمی رخ خواهد داد.» 

رستمی در آخر ضمن اشاره به این نکته که کرونا همه حوزه‌های هنری را کم و زیاد تحت تأثیر قرار داده است، اضافه کرد: «من احساس می‌کنم یکی از بزرگترین ظلم‌هایی که به جوامع هنرمندان انجام شد، از طرف هنر نمایش و تئاتر بود چراکه تئاتر طوری به زیر صفر رسید که گروه‌های نمایشی به کلی در حال فراموش شدن هستند.» 

به گفته این هنرمند زمانی که قرار است در پایتخت اتفاقی بیافتد حداقل شش ماه زمان می‌برد تا این اتفاق به شهرستان‌ها نیز برسد. رستمی درباره همین مسئله اظهار کرد: «ابلاغیه‌ها اول باید به صورت آزمایشی در پایتخت اجرا شوند تا مشاهده کنند چه نتیجه‌ای داشته و بعد ارشادهای استانی به این نتیجه برسند، حالا که اتفاقی برای پایتخت رخ نداده است کم کم اولویت به استان‌ها و شهرستان‌ها می‌رسد.»

به عقیده این بازیگر یک عکاس شاید برای تهیه سوژه نتواند به سفر برود اما باز هم با خلاقیت فردی می‌تواند کار خود را ادامه دهد. یک نقاش نیز همین طور. به عبارتی تمام هنرهای تک نفره یا دو نفره در این دوران قابل انجام بوده‌اند اما هنرهای جمعی مانند نمایش از بین رفت و دوباره در تهران در حال به وجود آمدن است. 

بهار نیوز