وقتی حسن یزدانی حتی به خودش هم رحم نکرد

 فیلم جدیدی منتشر شده که از زاویه ای متفاوت ثانیه های پایانی کشتی حسن یزدانی با دیوید تیلور را نشان می دهد؛ تمام آنچه از 14 مرداد تا 11 مهر در انتظارش بودیم؛ 59 روز، 84 هزار و 960 دقیقه تمام. همین حالا که شروع کردم به نوشتن اعتراف کنم زور کلماتم به تو نمی رسد، پس بگذار به حساب تقدیری که دوست داشتم شنوایش باشی.
 

 

 
از آن لگدی که از روی عصبانیت  بعد از شکست در توکیو به صندلی زده و خاطره آشوب علی کریمی در سال 2006 را زنده کرد. از آن جنگ خون آلود مقابل انور گدویف در المپیک 2016، تا ضربه فنی شدن غیرمنتظره مقابل همین دیوید تیلور و دوباره شکست غیرقابل باور در فینال توکیو؛ همه اینها از حسن یزدانی چهره ای ساخته که فراتر از مدال و شکست در فینال در ذهن می ماند.
اینطور بگویم؛ ما در چند دهه اخیر قوی ترین مرد جهان، تکواندوکارانی با مدال های رنگارنگ و حتی کشتی گیرانی تاریخ ساز هم داشته ایم. اما جنس حسن یزدانی انگار فرق می کند که هم آن شب که در توکیو باخت ملتی برایش اشک ریختند و هم امشب در که در اسلو پیروز شد.
حسن یزدانی انگار قهرمان زمین خورده هاست؛ حتما به اندازه پیروزی دراماتیک در ریودوژانیرو 2016، کشتی این ورزشکار با کودکان مبتلا به سندروم داون جست و جو شده و آن زمین خوردن و بلند شدن اینقدر انگار از ته دل است که حتی صدم ثانیه هم احساس تصنعی بودن به بیننده دست نمی دهد.
قهرمان ها، آنهایی که برای الهام گرفتن در روز و شب عادی خودمان به آنها فکر می کنیم، خیلی هایشان نشانه ای دارند. از صورت زخمی آل پاچینو، گردی غیرمتعارف روی چانه هریسون فورد، چهره چروکیده فرانک ریبری یا برای من در مورد حسن یزدانی آن سکه خالی که روی ریش این ورزشکار چالاک خودنمایی می کند؛ جالی خالی ای که حالا اطرافش سفیدتر شده و انگار تبلوری از شش دقیقه این مبارزه های کشنده است.
 

 

 
ما تمام این 59 روز منتظر نبرد دوباره حسن یزدانی با دیوید تیلور بودیم؛ منتظر همین با آخرین قدرت به زمین خوردن او از شدت شعف، در رویای انتقام که نه، اما شکست دادن آنچه برای مان غیرممکن به نظر می رسید.
پس هر چه کشتی به پایان نزدیک تر شد کابوس تلخ تکرار 17 ثانیه آخر نبرد توکیو بیشتر در پیش چشم مان رژه می رفت. ترسیدیم نکند یک بار دیگر پای پهلوان بلغزد و دوباره در یک قدمی بهشت مسیر نرسیدن را طی کنیم.
حتما دوباره حسن یزدانی و دیوید تیلور با هم مبارزه خواهند کرد. اصلا شاید سال دیگر یک کشتی گیر از روسیه و گرجستان و بلاروس ظهور کرده و هر دوی این ابر ورزشکاران را مغلوب کند که چنین سرنوشتی برای الکساندر کارلین و بووایسار سایتیف و دیگری هم رقم خورده و در ورزش گریزی از آن نیست؛ اما ما به این پیروزی نیاز داشتیم.
 

 

 

 
این فریادی که حسن یزدانی بالای سر تیلور زد را سربند تمام نرسیدن هایی خود خواهیم کرد تا فراموش نکنیم برای از ته دل خندیدن، شکست رسول خادم مقابل رودریگز کوبایی و باخت تلخ تیم ملی فوتسال در جام جهانی برابر ایتالیا و موقعیت دقیقه 93 مهدی طارمی مقابل پرتغال  و هزار و یک صحنه تلخ دیگر را بلند بلند در آغوش هم درد کشیدیم.
حالا 80 میلیونی مثل پژمان درستکار در آن لحظه باورنکردنی حسن یزدانی را که نه، رویاهای خود را در آغوش می گیریم تا حداقل این لحظه را بهتر از 14 مرداد سر کنیم؛ به خاطر تمام 24 ساعت های این 59 روز؛ دقایقی که به تمام قد به لحظه ای فکر می کردیم که حسن یزدانی پیروزمندانه با آخرین قدرت خود را به تشک کشتی بکوبد؛ تمام.