عوامل ژنتیکی بر شدت درگیری کرونا تأثیر گذارند؟

دفاع ضد ویروسی درون سلولی می‌‏تواند از تکثیر ویروس‏ ها جلوگیری کرده و از شدت بیماری بکاهد. برای درک بهتر دفاع‏ های ضد‏ویروسی مربوط به کووید ۱۹، در این پژوهش، از غربالگری بیان ژن تحریک شده با اینترفرون استفاده کردند تا مشخص شود که OAS۱، از طریق RNase L، SARS CoV ۲ را به ‏شدت مهار می‌‏کند.نکته مهم این است که در بیماران بستری، بیان OAS۱ در برابر درگیری شدید کووید ۱۹ محافظت می‏‌کند و این نشان می‏‌دهد که این دفاع ضد‏ویروسی، جزو اصلی یک پاسخ ضدویروسی محافظ است. فاکتور OAS۱ پرنیله ممکن است نمونه ه‏ای از چنین دفاعی باشد، در حالی که OAS۱ قبل از اتصال به ساختار‌های داخل غشایی مورد هدف قرار می‏‌گیرد که در آن به صورت آزمایشگاهی فعالیت ضد SARS CoV ۲ را آغاز می‏‌کند.

نکته مهم این است که بیماران بستری کووید ۱۹، فاقد رونویسی p۴۶ دارای نتایج بالینی بدتری نسبت به افرادی بودند که OAS۱ قبل از اتصال بیان کردند. از آنجا که p۴۶ ممکن است حساسیت به عفونت SARS CoV ۲ را کاهش دهد، میلیارد‌ها نفر که قادر به بیان OAS۱ قبل از اتصال نیستند، ممکن است انسان را نسبت به انتقال مستقیم گونه‏ های سیرکوویروس از خفاش‏‌های نعل اسبی به طور مستقیم آسیب‏ پذیر کنند.

شناسایی مکان‏‌های موجود در RNA‌های ویروسی و میزبان که توسط OAS۱ محدود شده بودند، نشان می‌‏دهد که حسگر OAS۱ چقدر انتخابی است. تعداد کمی از RNA‌های میزبان توسط OAS۱ متصل شده بودند و علیرغم تکرار از طریق واسطه dsRNA، اکثر سایت‏ها در ژنوم SARS CoV ۲ از تشخیص توسط OAS۱ فرار کردند.ویژگی هدف قابل توجه OAS۱ احتمالاً ضروری است، زیرا OAS۱ امتداد نسبتاً کوتاهی از dsRNA را حس می‏‌کند و یک سنسور با تشخیص کمتر توسط RNA‌های سلولی به طور نامناسب فعال می‏‌شود.