به گزارش ایسنا، عباس‌علی یزدانی  با اشاره به روز جهانی بی‌خانمان‌ها و با بیان اینکه از چندسال قبل، برخی سازمان‌های غیردولتی فعال در حمایت از افراد بی‌خانمان، به صورت غیررسمی روز ۱۰ اکتبر را به عنوان روز بی‌خانمان‌ها در نظر گرفته و به صورت محدود برای آن طرح‌های یادبود طراحی می‌کردند، اظهار کرد: از سال ۲۰۱۹ اما، این موضوع در سازمان ملل متحد و صندوق‌های مرتبط با آن از جمله صندوق اسکان (هبیتات) و دپارتمان امور اقتصادی و اجتماعی به صورت جدی مطرح شد و سال گذشته سازمان ملل اولین واکنش مهم خود به موضوع بی‌خانمانی را در قالب بیانیه و ارائه گزارش گزارشگر ویژه مسکن نشان داد و به این ترتیب بی‌خانمانی در مجامع مختلف اهمیت بیشتری پیدا کرد.

وی با بیان اینکه بی‌خانمانی موضوعی جهان شمول است و به ویژه در جوامع شهری به مسئله‌ای اجتماعی پرحاشیه تبدیل شده است و بنابراین، این نامگذاری کاملا قابل انتظار و معقول بود، گفت: براساس گزارش گزارشگر ویژه مسکن سازمان ملل در سال ۲۰۲۰ حدود یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون نفر از افراد جهان از حداقل استاندارد مسکن محروم‌اند و ۱۵۰ میلیون نفر در جهان به صورت مطلق بی‌خانمان (بدون سقف) هستند. بیش از ۸۰ میلیون نفر از سرزمین‌های خود آواره شده‌اند و نیز میلیون‌ها نفر دیگر به دلیل ضعف ساز و کارهای شناسایی یا عدم توجه حکومت‌ها به این پدیده از این لیست بیرون مانده‌اند و با وجود همه اینها طبیعی است که سازمان‌های بشردوستانه، پوشه جداگانه‌ای برای آن باز کنند.

یزدانی معتقد است که در ایران هنوز موضوع بی‌خانمانی به عنوان مسئله‌ای اجتماعی پذیرفته نشده و شاید در تصور مسئولان، تعداد افراد بی‌خانمان ایران به حدنصاب برای رسیدگی نرسیده است؛ اما باید توجه کرد تا همانگونه که در اصل ۳۱ قانون اساسی نیز ذکر شده، حق مسکن از حقوق اساسی همه افراد و خانواده‌ها است و برخورداری از مسکن یکی از ارکان اساسی تحقق حداقل کیفیت زندگی انسان‌هاست  که در بسیاری از بیانیه‌ها از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر به صراحت از اهمیت آن و لزوم تلاش دولت‌ها برای تأمین مسکن در شأن افراد و خانواده‌ها بحث شده است.

عضو هیات مدیره انجمن مددکاران اجتماعی ایران ادامه داد: از سوی دیگر، بی‌خانمانی فقط نداشتن سقف یا به اصطلاح، «بی‌خانمانی مطلق» نیست بلکه مسکن باید حداقل استاندارد یک خانه را که از قبل آن، آسایش، امنیت، سلامت و کرامت انسان‌ها تأمین شود را داشته باشد. این در حالیست که در بهترین حالت در کشور ما بی‌خانمان‌ها با مقوله های متفاوت و گاهی نامفهومی مانند «معتاد متجاهر»، ولگرد و یا حتی متکدی بازشناسی شده است اما واقعیت این است که باید برای بی‌خانمانی پوشه جدیدی باز کرد. بی‌خانمانی یک هویت نیست، بلکه شرایطی است که افراد و خانواده‌ها در آن گرفتار می‌شوند.

به گفته یزدانی، چندسال قبل و احتمالا به دلیل ترجیحات شخصی وزیر وقت راه و شهرسازی مطالعاتی در حوزه اسکان غیررسمی صورت گرفت و آماری از افرادی که در سکونتگاه‌های فاقد استاندارد زندگی می‌کردند منتشر شد. رقم اعلامی حدود یک چهارم جمعیت کشور را دربر می‌گرفت و پس از آن همانگونه که انتظار می‌رفت ارائه آمارها متوقف شد.

وی یادآور شد: کالایی شدن خانه فقط محدود به کشور ایران نیست اما حجم هجوم سوداگران به بازار مسکن در سال‌های اخیر و آشفتگی قیمت مسکن در ایران در کنار بحران‌های پی در پی اقتصادی یک پدیده کم‌نظیر بوده و قطعا جمعیت انبوهی به ساکنین بافت‌های ناکارآمد شهری اضافه شده‌اند و بسیاری را آواره خیابان‌ها کرده یا به مسکن‌های بی‌کیفیت مجبور کرده است. در کنار این‌ها، بلایای طبیعی پی در پی جمعیت زیادی را به ورشکستگی و بی‌خانمانی کشانده است.

عضو هیات مدیره انجمن مددکاران اجتماعی ایران معتقد است که وقت آن رسیده مدیران ارشد حوزه مسکن، به این نتیجه برسند که باید به راه حل‌های ریشه‌ای‌تر دست بزنند. راه حل پایان بحران مسکن و بی‌خانمانی ساخت انبوه خانه‌های بی‌کیفیت نیست. برنامه‌های ضربتی انبوه‌سازی، فقط دلالان و سوداگران را برای چپاول دارایی‌های مردم بیشتر و بیشتر وسوسه می‌کند. در عوض، برنامه‌های آمایشی، تقویت نظارت و کاهش فساد در عرصه‌های مختلف، اجرای قوانین و سیاست‌های بیمه‌ای از جمله نظام چندلایه تأمین اجتماعی و در کنار این‌ها، بهره‌گیری از ظرفیت مراکز پژوهشی برای ارائه طرح‌های آینده‌نگرانه باید در دستور کار قرار گیرند.

یزدانی افزود: روز جهانی بی‌خانمانی برای ارزش‌گذاری به بی‌خانمانی نیست. بلکه یک زنگ خطر برای همه ماست. بی‌خانمانی تنها با عزم ملی و همگانی برای بهبود کیفیت زندگی هموطنان و تلاش برای احقاق حقوق اساسی انسان‌ها متوقف خواهد شد در غیر این صورت باید منتظر فاجعه‌های انسانی بیشتری باشیم.

بهار نیوز