شواهد موجود به طور قطعی به این سوال پاسخ نداده است که آیا بی‌حسی نخاعی برای جراحی شکستگی مفصل ران بی‌خطرتر از بیهوشی عمومی است، سوالی مهم برای پزشکان، بیماران و خانواده‌ها که مطرح شده است. این مطالعه استدلال می‌کند که در بسیاری از موارد، به نظر می‌رسد هر دو نوع بیهوشی بی‌خطر است. این مهم است، زیرا نشان می‌دهد که انتخاب‌ها می‌توانند با ترجیح بیمار انجام شوند تا تفاوت‌های پیش بینی شده در نتایج در بسیاری از موارد به عهده خود او باشد. 

سالانه ۲۵۰ هزار نفر از افراد مسن در آمریکا تحت عمل جراحی شکستگی لگن قرار می‌گیرند. در حالی که اکثر بیماران مبتلا به شکستگی لگن در آمریکا از بیهوشی عمومی استفاده می‌کنند، استفاده از بی‌حسی نخاعی برای جراحی شکستگی لگن بین ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۷، ۵۰ درصد افزایش یافته است، در حالی که بیهوشی نخاعی در ۵۰ درصد یا بیشتر موارد شکستگی لگن در انگلیس و سایر موارد استفاده می‌شود.

در حین بیهوشی عمومی از دارو‌های استنشاقی و داخل وریدی برای بیهوشی بیماران استفاده می‌شود، که اغلب نیاز به قرار دادن لوله تنفسی موقت برای حمایت از ریه‌ها در طول عمل جراحی دارد. برای بی‌حسی نخاعی، از دارو‌ها برای بی‌حس کردن قسمت پایین بدن از طریق تزریق به ستون فقرات استفاده می‌شود. در حالی که بیماران ممکن است آرامش دریافت کنند، معمولا قادرند در حین عمل جراحی تنفس کنند و به ندرت به لوله تنفسی نیاز دارند.

جدیدترین مقایسه‌های بیهوشی عمومی با بی‌حسی نخاعی از مطالعاتی انجام شده است که جمعیت هدف تصادفی نبوده است. برخی از آن‌ها میزان کمتری از عوارض شناختی و پزشکی با ستون فقرات را پیشنهاد می‌کردند. در حالی که برخی از بیماران ممکن است بیهوشی نخاعی را با هدف جلوگیری از عوارض انتخاب کنند، برخی دیگر از بیهوشی عمومی برای جلوگیری از تزریق نخاعی یا به دلیل ترس از آرام بخش ناکافی در طول عمل استفاده می‌کنند.

برای مطالعه، نویمان و همکارانش ۱۶۰۰ بیمار را از ۴۶ بیمارستان در سراسر آمریکا و کانادا مورد مطالعه قرار دادند. همه بیماران حداقل ۵۰ سال داشته و یک مفصل ران آن‌ها شکسته بود اما قادر به راه رفتن بودند. شکستگی‌های مفصل ران به ویژه در بین افراد مسن مانند بیماران مورد مطالعه نگران کننده است، زیرا می‌تواند منجر به از دست دادن تحرک شود که با دو برابر یا حتی سه برابر شدن خطر مرگ و میر همراه است.

آنچه مطالعه نیومن را از کار‌های قبلی در زمینه موضوع متمایز می‌کرد این بود که به طور تصادفی بیماران ثبت نام شده را به دو گروه مساوی تقسیم کرد: کسانی که قرار بود بیهوشی عمومی دریافت کنند و کسانی که قرار بود با بی‌حسی نخاعی جراحی شوند. تقریبا ۸۰۰ بیمار در هر گروه بودند.

برای به دست آوردن تصویری کاملتر از پیامد‌های بالقوه مربوط به هر نوع بیهوشی، محققان میزان مرگ و میر بعدی بیماران و اینکه آیا آن‌ها توانایی راه رفتن را به دست آوردند، چه به تنهایی و چه با عصا یا واکر را با هم ترکیب کردند. تا ۶۰ روز پس از عمل جراحی، ۵/۱۸ درصد از بیماران تحت بی‌حسی نخاعی قرار گرفته یا فوت کرده بودند و یا به تازگی قادر به راه رفتن نبودند، هنگام مشاهده مرگ و میر تنها در ۶۰ روز، ۳.۹ درصد از بیمارانی که بیهوشی نخاعی دریافت کرده بودند در مقابل ۴.۱ درصد که بیهوشی عمومی انجام دادند، جان خود را از دست دادند.

علاوه بر این، برای بررسی چگونگی تاثیر انواع مختلف بیهوشی در عوارض احتمالی شناختی، محققان هذیان بعد از عمل را نیز مورد بررسی قرار دادند. تقریبا ۲۱ درصد از بیماران تحت بی‌حسی نخاعی دچار هذیان شدند در حالی که ۲۰ درصد از افرادی که بیهوش شده بودند، هذیان می‌گفتند. 

نیومن می‌گوید: آنچه مطالعه ما ارائه می‌دهد این اطمینان است که بیهوشی عمومی می‌تواند یک گزینه مطمئن برای جراحی شکستگی لگن برای بسیاری از بیماران باشد. این اطلاعاتی است که بیماران، خانواده‌ها و پزشکان می‌توانند با هم برای انتخاب مناسب برای مراقبت‌های شخصی هر بیمار استفاده کنند.

بهار نیوز