دریافت لینک صفحه با کد QR
آخرین وضعیت افغانستان پس از اشغال توسط مزدوران پاکستانی
تروریست‌های طالبان مترجم نگون‌بخت را سر بُریدند!
30 مهر 1400 ساعت 19:41
گروه بین‌الملل: پس از انتشار خبر سر بُریدن یک عضو تیم ملی بانوان والیبال افغانستان توسط تروریست‌های طالبان، در جنایتی تازه، تروریست‌های طالبان به تازگی، یک مترجم سابق نیروهای دفاعی استرالیا را در کابل سر بریدند!
زمان و محل دقیق وقوع این رویداد و همچنین نام فرد کشته شده، برای جلوگیری از صدمه رسیدن به اعضای خانواده‌اش که در افغانستان حضور دارند، افشا نشده است.شرحی رفیع که یک وکیل افغان ساکن سیدنی است و با خواهر مترجم کشته شده در تماس بوده، گفت:این مترجم و خانواده‌اش تمام تلاش خود را کرده‌اند تا ویزای استرالیا بگیرند، اما در جریان انتظار برای دریافت پاسخ از اداره مهاجرت استرالیا، نیروهای طالبان او را شناسایی کرده و کشته‌اند. این مترجم در تاریخ ۲۶ اوت برای دریافت ویزای بشردوستانه از استرالیا به منظور خروج از افغانستان، اقدام کرده اما به دلیل اینکه نام او در «فهرست کشتار» طالبان قرار داشته، قبل از خروج از افغانستان، به دام افتاد. خانواده مترجم افغان در معرض تهدیدند و او دختری دارد که اگر به دست طالبان بیفتد، ممکن است به عروس طالبان تبدیل شود!
دیده‌بان حقوق بشر: طالبان شیعیان را مجبور به كوچ اجباری می‌کنند
دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید که مقامات طالبان در چند ولایت در افغانستان شهروندان این کشور را به طور اجباری کوچ داده‌اند تا زمین‌های آنها را به حامیان خود تحویل بدهند.
بر اساس گزارش این سازمان، بسیاری اخانواده‌هایی که محبور به ترک خانه‌های شان شده و آواره شده‌اند، شیعه، هزاره و همچنین کارمندان سابق دولت هستند. پاتریشیا گاسمن، مدیر بخش آسیا در دیده‌بان حقوق بشر گفته است: "طالبان هزاره‌ها و دیگران را بر اساس قومیت یا عقاید سیاسی به اجبار از محلات‌شان بیرون می‌کنند تا خانه‌های آنها را به حامیان خود پاداش بدهند." به گفته او "این اخراج با تهدید و به زور، بدون هیچ‌گونه روند قانونی و سوء استفاده جدی صورت گرفته است که مجازات دسته جمعی خوانده می‌شود." گاسمن گفته است: "آواره کردن خانواده‌ها در هنگام برداشت محصول و درست قبل از شروع زمستان بی‌رحمانه است." او از طالبان خواسته که باید اخراج اجباری هزاره‌ها و دیگران را متوقف کرده و در مورد اختلافات در رابطه "به مالکیت زمین، طبق قانون و یک روند عادلانه تصمیم بگیرند."
به نوشته دیده‌بان حقوق بشر، طالبان در اوایل ماه جاری میلادی، صدها خانواده را از ولایت‌های هلمند، بلخ، دایکندی، ارزگان و قندهار از خانه‌های شان اخراج کرده‌اند که در بسیاری موارد پس از هشدار طالبان، مردم تنها سه روز وقت داشته‌اند.
برخی ساکنان محل به این سازمان گفته‌اند که به آنها فرصت کافی داده نشده بود تا تمامی وسایل و اسباب خود را حمل کنند.
این در حالی است که خیرالله خیرخواه، سرپرست وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان چند روز پیش گفت که تا کنون هیچ‌کسی به زور از محلات‌شان اخراج نشده بلکه تمامی اخراج ها ریشه در اختلافات محلی بر سر دعوای مالکیت بوده است که به حکم دادگاه ممکن افرادی را از خانه‌ها و مناطق شان بیرون کرده باشند. محمد کریم خلیلی، رئیس حزب وحدت اسلامی افغانستان پیشتر در یک گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری تاس روسیه گفته بود که اگر وضعیت "این‌گونه ادامه پیدا کند، نه‌تنها برای هزاره‌ها، بلکه برای سایر جریان‌های سیاسی و گروه‌های قومی هم پذیرفتنی نخواهد بود و همه در برابر طالبان به شکل مسلحانه قیام خواهند کرد". به گفته دیده‌بان حقوق بشر اخراج اجباری در افغانستان از سوی طالبان در حالی اعمال می‌شود که این کشور با موج بی‌سابقه ۴ میلیونی آوارگان داخلی روبروست. این نهاد تائید کرده است که تنها در ظرف سال جاری میلادی بیش از شش صد هزار نفر به دلیل جنگ، خشکسالی و اقتصاد خراب، از محلات‌شان بی‌جا شده‌اند.
روایت فعال زن افغان از روزگار تبعید و مذاکره با طالبان
دو ماه پس از آنکه طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفت، یکی از زنان پیشروی این کشور که هم نماینده سابق پارلمان بوده و هم نامزد ریاست جمهوری و البته نامزد جایزه صلح نوبل، به سازمان ملل سفر کرد؛ البته نه به عنوان نماینده دولتش، بلکه به عنوان یک زن در تبعید.
فوزیه کوفی در گفت‌وگو با آسوشیتدپرس خواستار ارسال کمک‌های بشردوستانه به افغانستان به صورت مشروط شد. او می‌گوید باید اصل مشارکت زنان در جامعه همچنین سفر رایگان و ایمن افغان‌ها در داخل این کشور و خارج از آن، به عنوان یک پیش‌شرط مد نظر قرار بگیرد.
کوفی می‌گوید کمک‌ها نباید سیاسی شوند و زنان باید در هر مرحله از آن مشارکت داشته باشند. باید به آنها گوش داد، زن‌ها نباید تنها دریافت‌کننده باشند. کوفی که در ماه اوت از کابل فرار کرده در اروپا به همراه دو دختر خود در یک هتل زندگی می‌کند. او در این گفتگو درد جدایی از کشورش و امیدهای بر باد رفته آنهم پس از دو دهه تلاش را توصیف می‌کند. او می‌گوید: «این افغانستانی نیست که من برای آن جنگیدم. افغانستانی که من به آن امیدوار بودم این بود که زنان به اندازه دوران کودکی‌ام و دوران نوجوانی که طالبان حکومت را به دست گرفتند، رنج نبرند. می‌خواستم دختران دیگر حداقل از آزادی انتخاب مدرسه لذت ببرند. اما اکنون انتخاب آنها محدود به این است که روز خود را در کدام اتاق خانه سپری کنند. این دلخراش است.»
کوفی، معاون پیشین پارلمان افغانستان، یکی از چهار زن مذاکره کننده‌ای بود که برای دستیابی به توافق تقسیم قدرت با طالبان گفتگو می‌کرد. مذاکراتی که البته به شکست انجامید. او توضیح داد که شاهد تغییر تعهد طالبان به مذاکرات، پس از امضای توافقنامه صلح با ایالات متحده در فوریه سال ۲۰۲۰ میلادی بوده است. کوفی می‌گوید: «پس از امضای توافق، آنها تندروتر شدند و بیشتر به خرید زمان علاقه داشتند و استراتژی نظامی را ترجیح می‌دادند.» در آن زمان طالبان با پیگیری راهبرد نظامی و به صورت استان به استان مناطق بیشتری را در افغانستان به اشغال خود در می‌آوردند تا اینکه در نهایت در ماه اوت به کابل رسیدند. هنگامی که طالبان وارد پایتخت شد اشرف غنی به سرعت از کشور فرار کرد و وحشت و نگرانی کل کشور را فراگرفت. کوفی می‌گوید که این ضربه مهلکی برای دستیابی به یک توافق سیاسی بود؛ آنهم در شرایطی که بسیاری امیدوار بودند دستاوردهایی چون دسترسی به آموزش و کار و حقوق بهتر که زنان در طول این سال‌ها به دست آورده بودند، تثبیت شود.
این فعال سیاسی زن افغان همچنین رهبران جهان را مقصر می‌داند و انگشت اتهام را به سمت جو بایدن، رئيس جمهوری آمریکا نشانه رفته و می‌گوید: «ایالات متحده به عنوان یک ابرقدرت مسئولیت بزرگی بر عهده دارد و باید پاسخگوی این وضعیت باشد.»
زمانی که بایدن برنامه‌های عقب نشینی خود را اعلام کرد، تاکید کرد که به جدول زمانی تعیین شده توسط دولت ترامپ پایبند است و ایالات متحده نمی‌تواند به تمدید حضور نظامی در افغانستان ادامه دهد. رویکردی که باعث ناامیدی افغان‌ها همچنین بسیاری از متحدان ایالات متحده شد. کوفی از زنانی می‌گوید که پیش از این همکار او در پارلمان افغانستان بودند؛ همچنین قاضی‌های جوان و بسیاری دیگر از زنان و دختران افغان و روزنامه‌نگارانی که وضعیت نگران‌کننده‌ای در افغانستان دارند و نگران آینده و سرنوشت خود هستند. او تاکید دارد که طالبان باید به تعهدات خود عمل کند و اجازه دهد زنان به مدارس و مکتب‌ها بروند. کوفی می‌گوید هر روز صدها پیام متنی و صوتی عمدتاً از زنانی که هنوز در افغانستان هستند دریافت می‌کند که امیدوارند کمکی به آنها برسد.
این فعال سیاسی زن افغان ادامه می‌دهد: «آنها بسیار عصبانی هستند که من در این لحظات سخت با آنها نیستم. زنان مدام برای من پیام‌هایی می‌فرستند و خشم خود را ابراز می‌کنند. به من می‌گویند که تو الان باید با ما در خیابان‌های کابل می‌بودی؛ حق با آنهاست.» زنانی که قبلا با کوفی کار می‌کردند و نان‌آور خانواده‌هایشان بودند عکس‌های خود را به عنوان یادآوری برای او ارسال می‌کنند. او می‌گوید: «از نظر روانی درک این موضوع و توانایی سازگاری و پذیرش، آسان نیست. نه تنها برای من، برای هر زن و مردی که در دو ماه گذشته کابل را ترک کرده است.» کوفی در حال حاضر بر حل وضعیت اقامت خود و دختران ۲۲ و ۲۳ ساله‌اش متمرکز شده است. این زن افغان به دلایل امنیتی، از گفتن محل اقامتش خودداری کرد. حدود ۱۰۰ هزار افغان از زمان به قدرت رسیدن طالبان از این کشور گریخته‌اند. بسیاری نیز نتوانستند در آخرین پروازهای فرودگاه پر هرج و مرج کابل از کشور خارج شوند. سازمان ملل می‌گوید ۳۸ میلیون افغان که در کشور باقی مانده‌اند با خطر جدی فقر مطلق آنهم در طول یک سال آینده رو به رو هستند.
صالح: گروهی‌‌که تظاهرات ده زن را با کلاشنکوف پاسخ دهد، بقا ندارد
امرالله صالح، معاون نخست رییس جمهور پیشین در واکنش به سرکوب تظاهرات زنان توسط طالبان در برگه‌ی تویترش نگاشته است که در تاریخ ما این اولین بار است که زنان هر بار برای اعتراض از بهر به قدرت رسیدن یک گروه اوباش اعتراض می‌کنند. آقای صالح افزود: «گروهی‌‌که تظاهرات ده زن را با کلاشنکوف پاسخ دهد، بقا ندارد.» این در حالی‌ست که پس از قدرت‌گیری طالبان در افغانستان، زنان برای چندمین بار در حمایت از جبهه‌ی مقاومت و مشارکت زنان در حکومت، به جاده‌ها ریخته و اعتراض کردند اما توسط نیروهای طالبان سرکوب و بازداشت شدند.
نورالله راغی سرکنسول سابق افغانستان در مشهد:
ازدواج‌های اجباری توسط طالبان در مناطق شمالی همچنان ادامه دارد
نورالله راغی سرکنسول سابق افغانستان در مشهد در لایو اینستاگرام محمدحسین جعفریان وضعیت کشورش پس از اشغال توسط مزدوران پاکستانی را تشریح کرد که چکیده آن را می‌خوانید:
صلاح‌الدین ربانی از شورای مقاومتی که با حضور آقایان سیاف و محقق و عطامحمدنور و...دیگر دوستان ساخته شده بود کناره گیری کرد. وی با تاکید بر این که شورای مقاومت، همه شمول نبوده و از افراد اثرگذار نظرسنجی نشده بود از شورا کناره گرفت. ربانی تاکید داشت قدرت باید غیر متمرکز و به صورت پارلمانی باشد و همچنین اشرف غنی به عنوان خائن ملی معرفی شود. این موارد در این شورا رعایت نشد لذا وی رسما عدم حضور خود را اعلام کرد. تیم غنی با لابی‌گری برای تخریب شورای مقاومت اقدامات خود را شروع کرد و سر راه آن مشکلاتی را ایجاد کرد.
▪️مقاومت اصلی اما در میدان با توانمندی حملات و ضربات چریکی خود را به طالبان وارد می‌کنند و همچنان زنده هستند. در اندرآب جبهه مقاومت می‌توانند در مدت یک ساعت سه ولسوالی را به دست بیاورند اما توان این که بعدا در مقابل سیل حملات طالبان بایستند را ندارند چون حمایت جدی نمی شوند. مقاومت ملی با طالب فرق دارد. آنها نمی‌خواهند به زیر ساخت‌ها حمله و آن را تخریب کنند آنها نیامده‌اند که برق را قطع کنند. چون مقاومت ملی برای این کارها قیام نکرده است.
▪️در مناطق شمالی مثل بدخشان فشار زیادی بر بانوان وجود دارد. ناپدید شدن و به نکاح درآوردن اجباری دو پدیده مهمی است که بانوان با آن مواجه هستند و این مسئله قابل کتمان نیست.
▪️وقتی طالب درخواست ازدواج اجباری از خانواده‌ای را دارد آنها توان مقابله با این درخواست را ندارند. این به نوعی بردگی جنسی است. عمدتاً این مسائل در مناطق شمالی اتفاق می‌افتد و به نوعی اقوام خاصی را هدف قرار می‌دهد.
▪️طبق اخبار رسیده طالبان تعدادی از خبرنگاران ایرانی را دستگیر و به کابل فرستاده‌اند. این خبرنگاران با هماهنگی حمید خراسانی، به پنجشیر رفته بودند ولی در آنجا نیروهای طالبان آنها را بازداشت کرده، وسایل‌شان را تخریب کردند و آنها را به کابل فرستادند.
▪️رسانه کوثر در اروپا گزارش داده است تا کنون در دو ماه گذشته بیش از ۴۵۰۰ نفر در افغانستان به قتل رسیده‌اند که از این تعداد، حدود هزار نفر در حملات انتحاری جان خود را از دست داده‌اند.
▪️ در ۲۰ سال گذشته که افغانستان در دست آمریکایی‌ها بود، ۲۰۰ هزار تلفات داشتیم ولی در این دو ماه قریب ۵ هزار نفر کشته شدند. اگر این امنیت (ادعایی) در ۲۰ سال آینده وجود داشته باشد چه تعداد کشته خواهند شد؟
▪️طالبان از قندهار وارد افغانستان شدند و از همان ابتدا هزار نفر از قوم اچکزی را به قتل رساندند. صدها نفر را یکجا در پنجشیر کشتند. هنوز قبرهای دسته جمعی در پنجشیر پیدا می‌شود. در دایکندی، مزار و قندهار نیز قتل‌عام‌هایی شد. مورد مالستان را که سازمان‌های جهانی هم نشر کردند. ۲۰ نفر خانم در پنجشیر به قتل رسیدند، قتل‌های پراکنده روزانه وجود دارد. ربودن مردم و پیدا شدن جنازه‌ها در شهرها از دیگر موارد امنیت طالبانی است.
▪️شهرداری کابل در گزارشی اعلام کرده است که هر کس در ادارات دولتی کار کرده باشد خائن است و در بعضی موارد حتی اینها مدعی‌اند کارمندان سابقه مرتد و واجب القتل‌اند.
▪️در گذشته ظرفیت‌های زیاد فرهنگی اجتماعی در افغانستان ایجاد شد. حالا وزیر تحصیلات عالی امارت می‌گوید این ظرفیت‌ها اضافه است و به کارمان نمی‌آید!
▪️از خانواده‌های افغانستانی و کسانی که در ادارات پلیس کار می‌کردند، جریمه اخذ می‌شود. مردم نان برای خوردن ندارند، ولی طالبان هفته‌ای یکبار گاه تا ۶۰ نفر، خود را مهمان آنها می‌کنند و اگر پذیرایی نشوند جان آنها (میزبان) در خطر است.
▪️فقر در افغانستان به ۹۷ درصد رسیده است و دو میلیون کودک در خطر مرگ قرار دارند. بیش از ۳۰۰ مرکز بهداشتی در افغانستان نابود شده است. وضعیت بهداشتی و دسترسی به پزشک و دارو اسفناک است. ۱۴ میلیون نفر با خطر جدی مرگ روبرو هستند و ۹۰ درصد مردم به خدمات بهداشتی دسترسی ندارند. این بخشی از امنیت اقتصادی و بهداشتی در افغانستان است که طالبان مدعی آن هستند.
▪️طالبان یک گروه وحشت آفرین در منطقه است. غنی می‌خواست قدرت را منظم به آنها تحویل بدهد، اما همان مقدار نظم را هم برنتابیدند. آنها حتی افراطی‌تر از سایر گروه‌های تروریستی هستند.
▪️حقانی به خانواده‌هایی که عملیات انتحاری انجام دادند پول و زمین داد. زیرا طالب یک دولت انتحاری است. آنها شستشوی مغزی داده شده‌اند و برای رسیدن به خیالات جنسی خود حاضرند کارهای بسیار خطرناکی انجام دهند.
کد مطلب: 300761