بهار نیوز - اولویت‌های تهران در مذاكرات وین

گروه سیاسی:روزنامه ابتکار نوشت: آنچه برای تهران حائز اهمیت استراتژیک است، نه ماهیت گفتگو‌هایی است که اکنون رابرت مالی با مقام‌های اسرائیلی و عربی دارد، بلکه میزان امتیاز‌هایی است که قرار است در گفتگو‌های وین و در فرایند احیای برجام، از آن خود کند. قبول تهران برای بازگشت به گفت‌وگوها، اگرچه دیرهنگام و در آستانه ساعت صفر فرصت‌ها صورت گرفته، ولی می‌تواند ظرفیت لازم را در احیای موقعیت‌های از دست رفته در روابط با جامعه جهانی برایش ایجاد کند. مهم داشتن استراتژی معلوم، مفهوم و هدفداری است که قادر باشد اوضاع را در وین به بازی «برد -برد» نزد همه طرف‌ها سرانجام بخشد.
تهران در تجربه سال‌های ۲۰۱۷ تاکنون دریافته که طرف‌هایش اعم از بلوک‌های غربی و شرقی در گروه ۴+۱ سرانجام موضع مشترکی در قبال لزوم بازگشت ایران به تعهدات هسته‌ای خود در چارچوب توافقنامه برجام دارند. از این‌رو لازم است تهران با داشتن برنامه‌ای روشن و مطالباتی قابل دست یافتن و با پرهیز از حاشیه‌هایی که او را از منافع اصلی‌اش دور می‌کند، دستور کار خود را برای حضور دوباره در وین آماده کند. این حضور هنگامی قابل دفاع خواهد بود که به نتیجه «برد – برد» انجامیده و نزد افکار عمومی داخلی قابل عرضه باشد.
لحن سخن تهران در قبال واشنگتن در روز‌های اخیر نشان از تمایل تهران به توافقی دارد که با شروع دور هفتم گفتگو‌های وین، از آن انتظار می‌رود. «خطیب زاده» سخنگوی وزارت امور خارجه در آخرین نشست رسانه‌ای خود گفته است: «تمرکز ما در وین، رفع همه تحریم‌هایی است که غیر قانونی از سوی امریکا اعمال شده است. ما نیت امریکا را که مایل است به اعضای ۴+۱ بپیوندد، می‌دانیم. باید (امریکائیان) این مسیر را تغییر دهند. آنچه برای ما مهم است، رفع تحریم‌هاست.»
در اظهارات اخیر سخنگوی وزارت امور خارجه و همچنین رئیس دیپلماسی و معاون او، اصرار تازه‌ای درباره شروط سه‌گانه پیشین تهران شنیده نشده است. این شروط عبارت بودند از پوزش‌خواهی آمریکا برای خروج از برجام؛ لغو تمامی تحریم‌های وضع شده علیه ایران و سرانجام تعهد رئیس جمهوری آمریکا به حفظ برجام در نه تنها دولت او، بلکه دولت‌های آینده این کشور. هریک از سه شروط ایران، برجام را از قالب توافقنامه خارج کرده و به یک معاهده شبیه می‌کند. این در‌حالی است که در سال ۲۰۱۵ همه طرف‌ها بر قالب‌بندی برجام در چارچوب توافق بین المللی توافق کرده بودند.
خروج از تحریم‌های شکننده، بازگشت به جامعه جهانی، دور نگه داشتن پرونده هسته‌ای از شورای امنیت سازمان ملل متحد، حفظ دستاورد‌های تکنولوژی هسته‌ای، جدا نگه داشتن توانمندی موشکی از دستور کار گفت وگوها، رفع تحریم‌های بانکی و امکان دوباره بازگشت به بازار انرژی، اولویت‌هایی است که تهران در گفتگو‌های وین و به سرانجام رسیدن آن در پایان بندی «برد-برد» باید به آن توجه داشته و براین اساس عمل کند. تحقق منظور بالا جز با داشتن توان گفتگو و چانه زنی سخت، ممکن نخواهد بود؛ بنابراین اگر اراده بازگشت به گفتگو‌های وین به هر دلیل شکل گرفته، لازم است در این باره تدبیر درخور صورت گیرد.
نگرانی اسرائیل، عربستان، امارات عربی متحده و بحرین در احتمال تنش زدایی در روابط خارجی ایران با جامعه جهانی در پی نتایج گفتگو‌های وین، هنگامی جذاب‌تر خواهد شد که تهران بتواند گفتگو‌ها را در چارچوب نتایج «برد-برد» مدیریت کند.