تاریخ انتشار : ۱۴۰۰/۰۹/۱۱ ساعت ۲۱:۴۷
کد مطلب : ۳۰۸۶۷۶
وضعیت امارات در پنجاه سالگی تاسیسش
گروه بین الملل: ذخایر عظیم نفت و فعالیت گسترده در عرصه خارجی امارات متحده عربی را ظرف ۵۰ سال به یک قدرت منطقەای تبدیل کرده است. اما این زرق و برق‌ها با چالش‌های داخلی و خارجی زیادی همراه بوده است.
ربات‌های سخنگو، معماری خیره‌کننده و تاسیسات نوری غول‌آسا چیزهایی هستند کە امارات متحده عربی برای نمایشگاه ٢٠٢٠ اکسپو در دبی ارائه کرده است. محوطه‌ای به بزرگی ۶۰۰ زمین فوتبال، کە بازدیدکنندگان را متحیر می‌کند. امارات می‌خواهد همزمان با برگزاری اولین نمایشگاه جهانی در دنیای عرب، کە تا پایان مارس ٢٠٢٢ ادامه خواهد داشت، استانداردهای جدیدی به رخ بکشد. تاگس‌شاو در مقاله‌ای به قلم آنه آلملینگ، به ۵۰ سال تاسیس امارات متحده عربی پرداخته است.
کشور کوچکی در کنارە خلیج فارس کە قبلا هم موفق به انجام چنین کارهایی شده است: بلندترین آسمان‌خراش جهان در دبی. شرکت هواپیمایی امارات یکی از بزرگترین خطوط هوایی در جهان است. همچنین امارات اولین کشور عربی است که ماموریت فضایی خود را با کاوشگر "هوپ" انجام داده است. هیچ پروژە و ایدەای برای این کشور کوچک لاکچری چندان جاەطلبانه به نظر نمی‌رسد.
چند دلیل برای این وجود دارد: از یک سو، اختلاف با قطر. سه سال است کە امارات متحده عربی به همراه عربستان سعودی، بحرین و مصر مرزها و درهای تجارت را به روی قطر بستەاند. آنها قطر را به حفظ روابط نزدیک با دشمن اصلی خود ایران متهم می‌کنند. قطر با ایران میدان گازی مشترک دارد. سال‌هاست کە قطری ها بر سر وسعت فرودگاه‌ها، میزان استخراج و تعداد رویدادهای ورزشی خود با امارات همسایه رقابت می‌کنند.
گیدو اشتاینبرگ، اسلام‌شناس از بنیاد "علم و سیاست" می‌گوید: «قطر با مسابقات جام جهانی فوتبال که سال آینده در آنجا برگزار خواهد شد، انقلاب بزرگی انجام داده است. امارات سال‌هاست که تلاش می‌کند از این راه پیروی کند. آنها به دنبال هر رویدادی هستند که آن را ارزشمند می‌دانند، تا توجه جهان را از قطر به دوبی و ابوظبی جلب کنند.»
از سوی دیگر کشورهای بزرگ عربی با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند. مصر، سوریه و عراق برای چندین دهه از قدرت‌های منطقەای تاثیرگذار به شمار می‌رفتند. از زمان خیزش‌های مردمی در جهان عرب در سال ٢٠١١، آنها درگیر مشکلات در کشورهای خود بودند، این فرصت خوبی برای امارات بود تا خلاء بوجود آمده را پر کند.
علاوه بر این، نیاز امارات به امنیت در سال‌های اخیر افزایش یافته است. از زمان سرنگونی حسنی مبارک در مصر، پادشاهان خلیج فارس می‌دانند که سطح امنیت در امارات متحده شکننده است. دولت واشنگتن مدت‌ها از رئیس جمهور مصر حمایت کرد، اما روزی از این حمایت دست کشید. امارات می‌خواهد از سناریوی مشابه دوری کند. به همین دلیل است که این کشور کوچک هر کاری که می‌تواند برای افزایش اقتدار خود در جهان انجام می‌دهد و به دنبال متحدان زیادی است.
اماراتی‌ها ترجیح می‌دهند با دیگر حاکمان مستبد منطقه همکاری کنند. محمد بن زاید، ولیعهد ابوظبی بزرگترین و ثروتمندترین امارت این کشور و معاون فرمانده کل نیروهای مسلح، مسئول اصلی این سیاست است. او بار برادر بیمار خود، امیر ابوظبی و رئیس جمهور امارات را به دوش کشیده است. محمد بن زاید همچنین الگوی محمد بن سلمان ولیعهد جوان سعودی نیز محسوب می‌شود.
برای مثال بزرگترین کار مشترک آنها جنگ علیه حوثی های تحت حمایت ایران در یمن است. گفته می‌شود ابتکار عمل از ابوظبی بوده است. چندین سال است کە ائتلاف نظامی عربی تلاش می‌کند حوثی‌ها را به زانو درآورد. اما بمباران‌ها تنها موجب رنج بیشتر مردم در یمن بحران‌زده شده است.
در اواسط سال ٢٠١٩، امارات تا حد زیادی از یمن عقب‌نشینی کرد. ظاهراً به این دلیل که آنها متوجه شدند که نمی‌توانند در این جنگ پیروز شوند. با این حال، آنها همچنان به حمایت از جدایی‌طلبان در جنوب کشور ادامه می‌دهند. زیرا امارات می‌خواهد مسیرهای دریایی خلیج عدن تا دریای سرخ را در کنترل داشته باشد.
کسانی کە از سیاست خارجی توسعه‌طلبانه یا به طور کلی از رهبری امارات انتقاد می‌کنند، مورد استقبال واقع نمی‌شوند. گیدو اشتاینبرگ می‌گوید: «محمد بن زاید اقتدارگرایی را در کشور تشدید کرده است. آزادی مخالفان سیاسی یا حتی امکان ابراز عقاید سیاسی مخالف در سال‌های اخیر به شدت کاهش یافته است.»
خبرنگار شبکه یک آلمان می‌نویسد که با مخالفان برخورد می‌شود، روزنامه‌نگاران به شدت تحت نظارت یا سانسور قرار می‌گیرند. در فهرست آزادی مطبوعات سازمان "گزارشگران بدون مرز" امارات متحده عربی در بین ١٨٠ کشور در رتبه ١٣١ قرار دارد. محمد المحمدی، سردبیر سابق روزنامه الاتحاد می‌گوید: «پس از حوادث سال ٢٠١١، کار با وجود قوانین سختگیرانه برای رسانه‌ها دشوارتر شده است.»در عین حال، رهبری سیاسی افراد و برندهای مشهور از سراسر جهان را جذب می کند. آنها قرار است زیبایی‌های کشور را تبلیغ کنند: دریا، ساحل، جشن‌ها. خارجی‌ها مالیات کمتری پرداخت می‌کنند، اما باید قوانین سختگیرانه‌ای را رعایت کنند: از انتقاد استقبال نمی‌شود.
مقررات در نمایشگاه نیز سختگیرانه است. مجوز ورود خبرنگاران می‌تواند طولانی باشد، میکروفون‌ها و تجهیزات دو یا سه بار کنترل می‌شوند. این واقعیت که امارات جنبه‌های منفی خود را نیز دارد باید در میان نخل‌های باشکوه پنهان بماند.
ربات‌های سخنگو، معماری خیره‌کننده و تاسیسات نوری غول‌آسا چیزهایی هستند کە امارات متحده عربی برای نمایشگاه ٢٠٢٠ اکسپو در دبی ارائه کرده است. محوطه‌ای به بزرگی ۶۰۰ زمین فوتبال، کە بازدیدکنندگان را متحیر می‌کند. امارات می‌خواهد همزمان با برگزاری اولین نمایشگاه جهانی در دنیای عرب، کە تا پایان مارس ٢٠٢٢ ادامه خواهد داشت، استانداردهای جدیدی به رخ بکشد. تاگس‌شاو در مقاله‌ای به قلم آنه آلملینگ، به ۵۰ سال تاسیس امارات متحده عربی پرداخته است.
کشور کوچکی در کنارە خلیج فارس کە قبلا هم موفق به انجام چنین کارهایی شده است: بلندترین آسمان‌خراش جهان در دبی. شرکت هواپیمایی امارات یکی از بزرگترین خطوط هوایی در جهان است. همچنین امارات اولین کشور عربی است که ماموریت فضایی خود را با کاوشگر "هوپ" انجام داده است. هیچ پروژە و ایدەای برای این کشور کوچک لاکچری چندان جاەطلبانه به نظر نمی‌رسد.
چند دلیل برای این وجود دارد: از یک سو، اختلاف با قطر. سه سال است کە امارات متحده عربی به همراه عربستان سعودی، بحرین و مصر مرزها و درهای تجارت را به روی قطر بستەاند. آنها قطر را به حفظ روابط نزدیک با دشمن اصلی خود ایران متهم می‌کنند. قطر با ایران میدان گازی مشترک دارد. سال‌هاست کە قطری ها بر سر وسعت فرودگاه‌ها، میزان استخراج و تعداد رویدادهای ورزشی خود با امارات همسایه رقابت می‌کنند.
گیدو اشتاینبرگ، اسلام‌شناس از بنیاد "علم و سیاست" می‌گوید: «قطر با مسابقات جام جهانی فوتبال که سال آینده در آنجا برگزار خواهد شد، انقلاب بزرگی انجام داده است. امارات سال‌هاست که تلاش می‌کند از این راه پیروی کند. آنها به دنبال هر رویدادی هستند که آن را ارزشمند می‌دانند، تا توجه جهان را از قطر به دوبی و ابوظبی جلب کنند.»
از سوی دیگر کشورهای بزرگ عربی با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند. مصر، سوریه و عراق برای چندین دهه از قدرت‌های منطقەای تاثیرگذار به شمار می‌رفتند. از زمان خیزش‌های مردمی در جهان عرب در سال ٢٠١١، آنها درگیر مشکلات در کشورهای خود بودند، این فرصت خوبی برای امارات بود تا خلاء بوجود آمده را پر کند.
علاوه بر این، نیاز امارات به امنیت در سال‌های اخیر افزایش یافته است. از زمان سرنگونی حسنی مبارک در مصر، پادشاهان خلیج فارس می‌دانند که سطح امنیت در امارات متحده شکننده است. دولت واشنگتن مدت‌ها از رئیس جمهور مصر حمایت کرد، اما روزی از این حمایت دست کشید. امارات می‌خواهد از سناریوی مشابه دوری کند. به همین دلیل است که این کشور کوچک هر کاری که می‌تواند برای افزایش اقتدار خود در جهان انجام می‌دهد و به دنبال متحدان زیادی است.
اماراتی‌ها ترجیح می‌دهند با دیگر حاکمان مستبد منطقه همکاری کنند. محمد بن زاید، ولیعهد ابوظبی بزرگترین و ثروتمندترین امارت این کشور و معاون فرمانده کل نیروهای مسلح، مسئول اصلی این سیاست است. او بار برادر بیمار خود، امیر ابوظبی و رئیس جمهور امارات را به دوش کشیده است. محمد بن زاید همچنین الگوی محمد بن سلمان ولیعهد جوان سعودی نیز محسوب می‌شود.
برای مثال بزرگترین کار مشترک آنها جنگ علیه حوثی های تحت حمایت ایران در یمن است. گفته می‌شود ابتکار عمل از ابوظبی بوده است. چندین سال است کە ائتلاف نظامی عربی تلاش می‌کند حوثی‌ها را به زانو درآورد. اما بمباران‌ها تنها موجب رنج بیشتر مردم در یمن بحران‌زده شده است.
در اواسط سال ٢٠١٩، امارات تا حد زیادی از یمن عقب‌نشینی کرد. ظاهراً به این دلیل که آنها متوجه شدند که نمی‌توانند در این جنگ پیروز شوند. با این حال، آنها همچنان به حمایت از جدایی‌طلبان در جنوب کشور ادامه می‌دهند. زیرا امارات می‌خواهد مسیرهای دریایی خلیج عدن تا دریای سرخ را در کنترل داشته باشد.
کسانی کە از سیاست خارجی توسعه‌طلبانه یا به طور کلی از رهبری امارات انتقاد می‌کنند، مورد استقبال واقع نمی‌شوند. گیدو اشتاینبرگ می‌گوید: «محمد بن زاید اقتدارگرایی را در کشور تشدید کرده است. آزادی مخالفان سیاسی یا حتی امکان ابراز عقاید سیاسی مخالف در سال‌های اخیر به شدت کاهش یافته است.»
خبرنگار شبکه یک آلمان می‌نویسد که با مخالفان برخورد می‌شود، روزنامه‌نگاران به شدت تحت نظارت یا سانسور قرار می‌گیرند. در فهرست آزادی مطبوعات سازمان "گزارشگران بدون مرز" امارات متحده عربی در بین ١٨٠ کشور در رتبه ١٣١ قرار دارد. محمد المحمدی، سردبیر سابق روزنامه الاتحاد می‌گوید: «پس از حوادث سال ٢٠١١، کار با وجود قوانین سختگیرانه برای رسانه‌ها دشوارتر شده است.»در عین حال، رهبری سیاسی افراد و برندهای مشهور از سراسر جهان را جذب می کند. آنها قرار است زیبایی‌های کشور را تبلیغ کنند: دریا، ساحل، جشن‌ها. خارجی‌ها مالیات کمتری پرداخت می‌کنند، اما باید قوانین سختگیرانه‌ای را رعایت کنند: از انتقاد استقبال نمی‌شود.
مقررات در نمایشگاه نیز سختگیرانه است. مجوز ورود خبرنگاران می‌تواند طولانی باشد، میکروفون‌ها و تجهیزات دو یا سه بار کنترل می‌شوند. این واقعیت که امارات جنبه‌های منفی خود را نیز دارد باید در میان نخل‌های باشکوه پنهان بماند.
پربينندهترين مطالب و خبرها
