بهار نیوز - معتمدآریا: مگر می شود آوا و صدا را خاموش کرد؟

واكنش به اظهارات جنجالی نماینده مجلس درباره موسیقی:

معتمدآریا: مگر می شود آوا و صدا را خاموش کرد؟

گروه هنری: در نخستین کنسرت حضوری که به یاد و در گرامی‌داشت درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا، پس از دو سال تعطیلی، در تالار وحدت برگزار شد، فاطمه معتمدآریا از نگاه‌ها و سیاست‌های محدود کننده موسیقی در کشور، انتقاد کرد.

پس از حدود دو سال از آغاز همه‌گیری کرونا، شامگاه چهارشنبه، یکم دی، سرانجام نخستین کنسرت حضوری به یاد و در گرامی‌داشت درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا در تالار وحدت برگزار شد. نخستین کنسرت تالار وحدت با حضور مخاطبان بود که به رهبری بردیا کیارس و با همراهی ارسلان کامکار، سحر انزلی، هاسمیک کاراپتیان، مهدی قاسمی، میلاد عمرانلو و نوازندگان و خوانندگان کر ارکسترها برگزار شد. در بخشی از این مراسم، فاطمه معتمدآریا ـ بازیگر ـ با حضور در نخستین کنسرت حضوری که پس از مدت‌ها تعطیلی ناشی از کرونا در تالار وحدت برگزار شد، در سخنانی خاطرنشان کرد: راست می‌گویند که دوران هیچ منزلتی به اندازه هنر پایدار نیست؛ به خصوص هنر موسیقی که تاج سر آفرینش است. امشب همه ما اینجا هستیم، تنها به دلیل همتی که این مجموعه موسیقی انجام داده و هیچ هنرِ دیگری، این قدرت را نداشته است.
او با اشاره به بزرگداشت درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا که محوریت اجرای چهارشنبه شب ـ اول دی ماه ـ را تشکیل می داد، تاکید کرد: این همدلیِ امشب ما به دلیل وجود افرادی بوده است که هنرشان تاج سرِ هنر این مملکت است. افرادی که هر پنجه و نوای برآمده از سینه آنها و هر حرکت و فکرشان، جز عشق، مهر و دوستی چیزی در این مملکت نپراکنده است. چیزی که امشب در اینجا (تالار وحدت) اتفاق افتاده است، جدا از ادای احترام به کسانی که عزیزان ما بوده و از دست رفته اند، نشان از همدلی و دوستی ما دارد.
این بازیگر سپس اظهار کرد: وقتی در سالن تالار وحدت نشسته بودم، مثل همیشه داشتم به سقف نگاه می‌کردم که این لانه های ریز ریز که دور هم جمع شده، درونش پر از صدای عشق و مهر هنرمندانی است که سال ها اینجا کار کرده و به قول آقای حسین علیزاده اینجا خانه آنهاست. ما در تک تک این لانه ها خانه کرده ایم؛ نه با جسم، بلکه با روح، نگاه عشق و هنرمان و بزرگترین هنری که امشب اینجا توانسته این مجموعه را با هم همدل کند، موسیقی است. معتمدآریا با طرح این پرسش که چطور می شود، کسی یا کسانی ـ خواسته یا ناخواسته ـ حرف بستن یا شکستن از موسیقی را مطرح کنند، این پرسش را با سوال های دیگر ادامه داد که «مگر ممکن است چنین چیزی؟ مگر ممکن است در این لانه ها، آوا و صدایشان خاموش شود؟». او سپس چنین پاسخ داد: غیرممکن است. موسیقی چیزی غیر از مهر پخش نمی کند و نکرده است. موسیقی اعتراض می‌کند، از ما درخواست می‌کند و ما را به هم نزدیک می‌کند. چطور می شود که با زدن بر یک پوست دباغی شده صدایی از آن برخاسته شود که همه ما را به شعف آورد یا از یک نوای نی تا عمق وجودش، آدم آزرده و غمگین شود.
این بازیگر خطاب به حاضران در تالار وحدت، گفت: از اینکه امشب به دلیل همراهی با مجموعه ای که ما را دعوت کرده اند، اینجا جمع شده ایم احساس امنیت خاطر می کنم. اینکه ما هر کجا که گرفتار باشیم، بیش از هر کس و هر چیز دیگری، خودمان به حال هم کمک می‌کنیم. هر نفری که از این صندلی ها کم شود، یک خانواده ویران می‌شود، هم خانواده موسیقی و هم خانواده شخصی و نمی دانید که با چه عدم امنیتی باید حیات خود را ادامه دهد. خانواده‌ ای که سرپرست خود را از دست می دهد نمی داند که آیا کسی هست در این جامعه که از او حمایت کند؟ از بیمه او از بیکاری او از اجاره خانه او و از حیات و هستی روزمرگی او. آیا کسی هست که به داد هنرمندانی برسد که قرار است سازشان را بشکنند و یا کنسرت آنها را تعطیل کنند و بگوید اینها هر کدام خانواده ای دارند و هر کدام نیاز به ابتدایی ترین روزمرگی برای ادامه حیات دارند؟