این پژوهشگر گفت: سلول‌های غیر سرطانی نیز در ماتریکس خارج سلولی وجود دارند؛ از جمله سلول‌های ایمنی، فیبروبلاست‌ها و سلول‌های حمایتی ویژه مانند سلول‌های ستاره‌ای پانکراس (PSCs). سلول‌های سرطانی می‌توانند سلول‌های غیرسرطانی را وادار سازند که برای آن‌ها کار کنند. گویی که این سلول‌ها، تحت طلسم سلول‌های سرطانی قرار دارند. آن‌ها مواد مغذی و عوامل دیگر را تامین می‌کنند تا سلول سرطانی بتواند زنده بماند.

پژوهشگران، سلول‌های سرطانی و سلول‌های ستاره‌ای پانکراس را در یک اندام‌واره ترکیب کردند. این اندام‌واره، یک محیط سه‌بعدی کشت سلولی در یک ساختار ماتریکس ژل مانند است که بیولوژی یک اندام زنده یا تومور را تقلید می‌کند. با تصویربرداری متابولیک نوری (OMI) میتوان تعاملات متابولیک میان سلول‌ها را در لحظه تجسم و اندازه‌گیری کرد. این روش، غیرتهاجمی و بدون برچسب است؛ بدین معنا که به جای افزودن معرف‌های دیگری که به سلول‌ها آسیب می‌رسانند، از قابلیت فلورسانس ذاتی سلول‌ها استفاده می‌کند.

داتا گفت: ما متوجه شدیم که در حضور این سلول‌های غیر سرطانی، فرآیند اکسایش-کاهش سلول سرطانی بیشتر به سمت تکثیر حرکت می‌کند. هنگامی که سلول‌های ستاره‌ای پانکراس، سلول‌های سرطانی را لمس کردند، تعداد آن‌ها کاهش یافت.

این تعامل میان سلول‌ها نشان می‌دهد که سلول‌های سرطانی ممکن است به واسطه تعامل مستقیم با سلول‌های ستاره‌ای پانکراس و بهره‌برداری از فرآیند متابولیک برای حمایت از پیشروی سرطان، بر محدودیت‌های اکسایش-کاهش خود در تکثیر سلولی غلبه کنند.داتا امیدوار است که درک بیشتر این فعل و انفعالات در نهایت به ارائه درمان‌های هدفمندی بیانجامد که از تکثیر سلول‌های سرطانی و رشد تومور جلوگیری می‌کنند.

بهار نیوز