بررسی‌ها نشان داد مردانی که دارای بالاترین رده فعالیت بدنی بودند، ۳۹ درصد کمتر در معرض خطر ابتلاء به دیابت نوع ۲ نسبت به مردان بی تحرک بودند.در مجموع ۱۲۶۰ متابولیت از نمونه‌های گلوکز ناشتا شرکت کنندگان در مطالعه آنالیز شد.این مطالعه، اولین مطالعه‌ای است که بین بسیاری از متابولیت ها و فعالیت بدنی ارتباط نشان می‌دهد.

محققان ارتباط فعالیت بدنی با مشخصات متابولیت، حساسیت به انسولین، ترشح انسولین و خطر ابتلاء به دیابت نوع ۲ را در مردان شرکت کننده در مطالعه بررسی کردند. هیچ یک از شرکت کنندگان در شروع مطالعه دیابت نداشتند. در شروع مطالعه و هشت سال بعد، پرسشنامه فعالیت بدنی بین شرکت‌کنندگان انجام شد و آنها نیز تحت آزمایش تحمل گلوکز خوراکی قرار گرفتند و متابولیت‌های آنها از یک نمونه گلوکز ناشتا آنالیز شدند.

مردان بر اساس فعالیت بدنی خود به چهار دسته تقسیم شدند: آنهایی که فعالیت بدنی نداشتند، آنهایی که فقط گاهی اوقات فعالیت بدنی داشتند، کسانی که به طور منظم فعالیت بدنی داشتند اما بیش از دو بار در هفته نبود، و کسانی که به طور منظم حداقل سه بار در هفته فعالیت بدنی داشتند. طول مدت یک جلسه فعالیت بدنی حداقل ۳۰ دقیقه تعریف شد.

فعالیت بدنی با سطح کل ۱۹۸ متابولیت همراه بود. از جمله، فعالیت بدنی باعث تغییر سطح چندین لیپید به نحوی شد که در مطالعات قبلی با کاهش خطر ابتلاء به دیابت نوع ۲ مرتبط بود.در طول پیگیری، خطر ابتلاء به دیابت نوع ۲ برای مردانی که از نظر بدنی بیشترین فعالیت را داشتند، ۳۹ درصد کمتر بود و حتی برای مردانی که حداقل دو بار در هفته فعالیت بدنی داشتند، در مقایسه با مردانی که فعالیت بدنی نداشتند، ۳۰ درصد کمتر بود.ارتباط فعالیت بدنی با ترشح انسولین، علیرغم مطالعات متعدد در مورد این موضوع، نامشخص باقی مانده بود. اما مطالعه کنونی تأیید می‌کند که افزایش فعالیت بدنی باعث بهبود ترشح انسولین می‌شود.