سرگذشت جالب توپ جمع‌کن ورزشگاه آنفیلد

اوکلی کانونی‌یر مهاجم تیم فوتبال زیر ۱۸ سال لیورپول، در حالی این روزها در صدر جدول رده‌بندی گلزنان لیگ جوانان انگلستان قرار دارد که سرگذشت بسیار جالبی را با خودش به‌همراه دارد. او همان توپ‌ جمع‌کن معروف در بازی اواسط اردیبهشت سال ۹۸ است. شبی که لیورپول برای صعود به فینال چمپیونزلیگ، به خلق یک معجزه احتیاج داشت تا شکست سه بر صفر در بازی رفت برابر بارسلونا را در آنفیلد جبران کند. 
در حالی‌که لیورپول یک گل را در نیمه‌ی اول و دو گل دیگر را در اوایل نیمه‌ی دوم جبران کرده بود و بازی با نتیجه‌ی سه بر صفر دنبال می‌شد، در دقیقه ۷۹ صاحب یک ضربه‌ی کرنر شد. در حالی که توپ بعد از به کرنر رفتن با تابلوی تبلیغاتی برخورد کرد و به زمین برگشت، اوکلی خیلی زود توپی که در دستش بود را برای آرنولد انداخت و توپ دیگر را هم از داخل زمین پس گرفت. موضوعی که باعث شد آرنولد این شانس را پیدا کند تا در شلوغی محوطه‌ی جریمه و در حالی که همه منتظر بودند هندرسون برای زدن کرنر پشت توپ برود، اوریگی را در برابر ترشتگن بهت‌زده صاحب توپ کند و لیورپول به طرز باورنکردنی‌ای گل چهارم را به ثمر برساند.
اوکلی حالا عضو تیم زیر ۱۸ سال لیورپول و با 18 گل فعلا برترین گلزن لیگ جوانان انگلستان است.
 


سایت رسمی باشگاه لیورپول به همین بهانه با او مصاحبه‌ای را انجام داده که در ادامه آن را می‌خوانید.
او همان توپ‌جمع‌کن تیزهوش در بزرگ‌ترین شب اروپایی لیورپول در آنفیلد است. توپ‌جمع‌کن آن زمان ۱۴ ساله‌ای که با افتخار ادعا می‌کند پری اسیست( پاسِ پاس گل) اوریگی را او داده است. گلی که جایگاه قرمزها را در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۹ تضمین کرد و البته ‌‌جایگاه او را در آکادمی. اما محصول آکادمی که اکنون ۱۷ سال دارد، مصمم است در آینده کاری کند که آن شب تاریخی، تنها یکی از پرده‌های نمایش درخشان تیمی باشد که او از آن حمایت می‌کند.
"این خاطره باعث می‌شود احساس غرور کنم، این یک لحظه بزرگ بود، اما من می‌خواهم فوتبالیست باشم، نه یک توپ‌جمع‌کن!"
او الان در مسیر کاملا درستی قرار دارد. پس از امضای اولین قرارداد حرفه‌ای خود در جولای، این مهاجم تا ژانویه ۲۳ گل در تمامی رقابت‌ها برای تیم زیر ۱۸ ساله‌های لیورپول تحت هدایت مارک بریج-ویلکینسون به ثمر رسانده است.
بخشی از داستان او به‌خوبی شناخته‌شده است، جنبه‌های دیگر داستانش اما، شامل فداکاری و انگیزه‌اش برای تکامل است. زندگی او در آستانه ۱۵ سالگی برای همیشه تغییر کرد. زمانی که در دقیقه ۷۹ بازی برگشت نیمه نهایی با بارسلونا به‌سادگی توپ را به سمت ترنت الکساندر-آرنولد در کنار کرنر فرستاد آورد در حالی‌که انتظارش را نداشت. ضربه‌نهایی دیووک اوریگی تضمین کرد که نام اوکلی کانونی‌یر به هر طریقی در خاطر می‌ماند.



او درباره آن که چه شد در آن شب توپ‌جمع‌کن کنار کرنر بود گفت: "من آن نقطه را برای فضا و چیزهای دیگر انتخاب کردم. من قبلاً چند بازی انجام داده بودم، مانند دورتموند که لوورن ضربه سر را به ثمر رساند( بازی تاریخی لیورپول دورتموند که با کامبک رویایی شاگردان کلوپ همراه بود). لوورن در آن گوشه‌ای که من بودم جشن شادی به پا کرد. انصافاً در مورد توپ‌جمع‌کن بودن خوش‌شانس بوده‌ام! طبیعتا لیورپول در حال شکست خوردن بود، بنابراین دستیار سرمربی به کارل که مربی ما بود گفت که برگشتِ توپ به زمین باید به‌شدت سریع باشد زیرا ما ۰-۳ شکست خورده‌ایم و زمان کافی برای جبران نداریم. روز بعد به مدرسه رفتم و همه طرفداران لیورپول در مدرسه ما فقط به سمت من می‌آمدند و می‌گفتند تو بازی را برای ما بردی! من مجبور شدم به اتاق دیگری بروم زیرا افراد زیادی به سمت من می‌آمدند. "هنوز کمی دیوانه‌کننده است. افرادی که در شبکه‌های اجتماعی با من تماس می‌گیرند و من را اسطوره لیورپول می‌نامند. اما اگر به کارهایی که ترنت با تیم اصلی لیورپول انجام داد و جام‌هایی که با آنها برد، نگاه کنید، دوست دارم این کار را انجام دهم. نمی‌خواهم مثل یک اسطوره توپ‌جمع‌کن باشم، می‌دانی منظورم چیست؟"
او وقتی یک روز به‌همراه تیم اول در کمپ AXA تمرین کرد با یورگن کلوپ هم برخوردی کوتاه داشت. دیداری که یخ ‌چهره‌ی یوگی را آب کرد و او با لبخند گفت:" من فقط باید از شما برای کاری که انجام دادم( منظورش پیروزی برابر بارسا است) تشکر کنم."



اما به‌جای اینکه با پول از او تشکر کند، زمینه را برای پیشرفت این مهاجم فراهم کرد به طوری‌که در ماه‌های اخیر بود این فرصت را به او داد تا چشم‌های تیم بزرگسالان را به خود جلب کند. در ذهن این بازیکن، امضای قرارداد جدید او در تابستان، شلیک یک گلوله در شروع یک ماراتن حساس در راه پیشرفت بود.
کانونی‌یر در مورد قرارداد جدیدش در تابستان که اولین قرارداد حرفه‌ایش بود می‌گوید:" من چند گل به ثمر رسانده‌ام و فقط به دنبال این هستم که از جایی که الان هستم، دوباره شروع کنم. امضای اولین قرارداد حرفه‌ای‌ام اتفاق بسیار بزرگی بود. این چیزی بود که تمام عمرم برای آن کار کرده‌ام و در نهایت آن را بدست آوردم. این یک تجربه واقعاً خوب بود (تمرین با تیم اصلی). چند نفر از زیر ۱۸ ساله‌ها با من آمدند، بنابراین من تنها نبودم. اما بازیکنان همه واقعاً افتاده، خوش برخورد و خوب هستند. آنها خیلی خوب هستند. آنها را از تلویزیون تماشا می کردم، اما وقتی در زندگی واقعی با آنها برخورد کردم گفتم وااای... تصور کنید تیاگو که توپ را می‌گیرد و کارهایی را انجام می‌دهد که واقعاً قبلاً ندیده بودم. با این حال، وقتی به آکادمی برگشتید، باید  افتاده باشید. نمی‌توانید وارد شوید و بعد از یک جلسه خوب با تیم اول فکر کنید که برای خودتان کسی هستید!"
او در مورد عملکردش می‌گوید:" من قبلاً بیشتر پاس گل می‌دادم، قبلاً پست شماره ۱۰ بودم. من بدم نمی‌آید که برای بقیه بچه‌ها فرصت ایجاد کنم و سعی کنم آنها را در موقعیت قرار بدهم و فقط به خودم فکر نکنم، اما در موقعیت‌های خوبی نیز قرار گرفته‌ام و گل‌هایی به ثمر رسانده‌ام. وقتی کوچک‌تر بودم، تورس را دوست داشتم. اما بعد از اینکه او به چلسی رفت، سوارز بود که جای او را برای گرفت‌. من آن دو را دوست داشتم. آنها گلزنان محض بودند و همیشه بازیکنانی تعیین کننده بودند و این باعث می‌شد ‌من بخواهم اینگونه باشم. صادقانه بگویم، بدم می‌آید در بازی‌ها گل نزنم! من با کسی در این مورد صحبت نمی‌کنم. این خودخواهانه نیست اما به خودم فشار می‌آورم که گل بزنم. فقط می‌خواهم بهترینِ خودم باشم. باید مثبت فکر کنم و افکار منفی نداشته باشم."



این نگرش کلیدی خواهد بود زیرا کانونی‌یر با آن موفقیت‌های آینده را هدف قرار می‌دهد و در نهایت به‌خاطر چیزی غیر از انجام وظایف خود در بازی معروف لیورپول - بارسلونا شناخته می‌شود. او با بیان جزئیات اهداف حرفه‌ای خود گفت‌وگو را پایان می‌دهد: "همه پسرها می‌خواهند جام حذفی جوانان را ببرند، این یک جام بزرگ برای کوتاه مدت است، اما در درازمدت تلاشی برای ورود به تیم اصلی لیورپول محسوب می‌شود. بدیهی است که مثلث هجومی تیم در حال حاضر باورنکردنی است، اما امیدوارم در چند سال آینده یا هر زمان که بتوانم وارد آن شوم."